Een dag vol incidenten. Nadat we zijn ‘weggeschoten’, door Frank Eysinga, slingert de blauwe slang zich door Lausanne. Nog voor we de stad uit zijn het eerste incident: Daan zijn achterwiel loopt aan en blijft dat doen. Geduld. Filip komt met het busje en fikst het snel. Het tweede incident zijn de eerste knikskes, zoals Filip ze noemt. Achter elkaar nemen we een keer of vijf de Keutenberg: 20% stijging. Het piept en kraakt bij iedereen. Onno gaat er weer voor en ook Cornelis weet op het kleinste tandje door te harken. Ik heb een gestage tred. Dan hoor ik een vloek, even later gevolgd door een nog duidelijker drieletterige krachtterm. Peter valt gewoon om. Van zijn prachtige nieuwe Excalibur. Maar wie niet? Boven wordt de schade opgenomen. Die is aanzienlijk. Koud na het vertrek zulke hellingen op fietsen is een aanslag. Mijn spieren voelen hard, knellend. Collectief hijgen. De omineuze vraag waar zijn we aan begonnen hangt boven het peloton. De koffie is dik verdiend. De eerste tientallen kilometers zijn met moeite verwerkt. We weten dat na de koffie de Jaunespas wacht. Het wordt een veldslag. Onno, Cornelis en ik rijden onderaan ietsje vooruit. Er wordt flink doorgereden. Ik vrees Onno’s oerkracht. De schitterende vergezichten rijgen zich aaneen, maar wij kijken niet verder dan het wiel en asfalt voor ons. Dan beginnen de laatste, zware kilometers van deze 23 km lange klim. Een vijftal kilometers met 10%, daarna een paar kilometer iets minder. Onno zakt weg, is kapot. Uit de achtergrond komt de stugge Noud zich aansluiten. Maar ook hij moet eraf. Achter ons leegte. Cornelis gaat sterk door. Met moeite volg ik hem. En dan, plots, neemt zijn snelheid af. Ik ga door en rijd alleen. Hitte. Zout. Ademnood. Ik rij 11-12 km per uur en verwens iedere bocht die weer nieuw stijgend asfalt openbaart. Mijn god, hoe lang nog? En dan, ineens, krijg ik de cadans te pakken. Door een tunnel. Het is bijna dansen, maar nie helemaal. En daar is Filip met de lunch. .”jaja, te weinig getraind hè?”. Het duurt ruim 3 minuten voor held Cornelis opdoemt, waarna minuten later de andere helden binnendruppelen. Joris als laatste. Kapot. er is geleden. Jaap heeft pech gehad: drie keer. Zijn gezicht en handen vol smeer, hij is moe en teleurgesteld. Veel stilte bij de heerlijke lunch van Filip. De beloning nadien is het zicht op het Simmental. De machtige Alpen omzomen een voor toeristen door de natuur gevormde ideale vallei. In de afdaling het volgende incident. Jaap’s voorderailleur kapot. De rest is door. Met Filip proberen we van alles. Zonder succes. Joris heeft op onnavolgbare wijze via een vriendje een huurfiets geregeld. Tussendoor blijkt ons hotel niet geboekt. Daan en ik gaan door en slingeren ons heerlijk via Spiez langs het schitterende …..meer naar Interlaken. Daar het laatste incident. Een parapenter is op het grasveld voor ons nieuwe hotel Savoy neergestort. Een helicopter komt het slachtoffer halen. Vlak daarna komt Jaap met zijn nieuwe fiets. We kunnen als groep verder. Al vreest een ieder de dag van morgen.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!