Blogpost 5 juli 2011 (23.30 uur) van Jaap Winter
Koude start
We treuzelen na het ontbijt. Officieel omdat we niet te vroeg aan willen komen vanmiddag, de etappe is maar kort. Maar eigenlijk willen we vooral die pukkel niet op, die Splugenpas, de laatste alp die ons weghoudt van La Dolce Vita. We lummelen wat, Peter poetst zn velgen nog eens en we zeggen dat het binnen een uur voorbij is, 9 km klimmen, gewoon doorbijten. Daar gaan we dan, eerste km steil en dan gewoon nog wat steiler. De Theorie van het Verste Rekpunt krijgt voor mij een heel nieuwe lading. Als de start te koud is, 100 mtr vlak voordat de klim begint, rekt het elastiek helemaal niet op. Er ontstaat geen ruimte tussen KO punt en Verste Rekpunt, het is verzuren vanaf de eerste seconde. Als het iets afvlakt neem ik rust maar bij de anderen is van de koude start niets te merken. Vooral Onno blaast door, wat is hij sterk vandaag, tot de laatste pijnigende klim in Italie aan toe. Boven op de winderige pas, 2120 mtr, wacht Marc van Pappelendam op ons. Nog zon fietsende geweldenaar die van zijn Italiaanse vakantieadres even omhoog is komen fietsen, 35 km taai klimmen. We verlaten de schoonheid van Zwitserland, die ons al vier dagen van ontzag verstilt, en dalen verdraaid hard (42.8 mijl zegt mijn metertje, rekent u maar na) af in de Italiaanse schoonheid die juist doet zingen en lachen. Bij een capuccino etc snuiven we Italie op, de warmte, de mensen, de geuren. Marc leidt ons langs een mooi fietspad tot de weg langs het Comomeer. Prachtig om de roze trein, we rijden vandaag Italie binnen in onze roze truien van vorig jaar, langs het meer te zien rollen. De laatse klim omhoog van Menaggio naar ons hotel is pittig. De mannen kunnen hun benen niet stil houden en knallen er weer in. Noud weigert te vertellen hoe ver het nog is om de onzekerheid in ons aan te wakkeren. We weten ook niet hoe het hotel heet en met dijen die in brand staan slaat onzekerheid om in vertwijfeling. Hoe lang nog? We hopen bij elke bocht dat we Filips bus zien staan. Niemand weet waarom we dit doen, zo hard op het allerlaatst omhoog, maar als er een begint is er geen houden meer aan. Op hol geslagen kudde? Ongebreidelde competitiedrang? 9 roze alfa mannetjes? De zoete zweem van endorfine in ons brein die de pijn verzacht? Zeg het maar. Puffend zijgen we neer op het terras van het hotel, rood aangelopen koppen, bidons al dan niet gevuld met isostar worden over hoofden geleegdan het zwembad brengt verlichting. Aan tafel ’s avonds buiten aan het meer in Menaggio een pracht verhaal van Fred over het goede leven en een kleurige tekening van Onno (het is een vrolijk kind). En quotes van Churchill, vele hilarisch (he has all the virtues I dislike, and none of the vices I admire), maar ook deze: We make a living by what we get, we make a life by what we give. Een gedachte om even vast te houden, voor al die gulle gevers die er voor hebben gezorgd dat de 100 bakfietsen voor Koudougou er al bijna zijn.
woolrich outlet7 Great Online Dress Up Games
woolrich jacke waschen summer tastes just for 2011
Fashion Trend for Modern Kids
woolrich made in usa summer tastes just for 2011
