Blogpost donderdag 7 juli 2011 (23.00 uur) van Jaap Winter
De onderste steen
Half acht ontbijt, weer wacht ons een lange dag. Vlak voor de start schateren we om Freds hilarische blog van gister, die Onno voorleest. Tot kunst verheven billenellende. Ruim 130 km in het vooruitzicht, eerst zon 70 km de rest van de Po vlakte over en dan weer klimmen, de Apennijnen in. Pauze bij een marktje in Medesssss…. (boven blog in slaap gevallen) in Medesano, in de schaduw tegen de muur, net als de oude mannen van het dorp voor wie dit de hangplek blijkt te zijn. De fruitman tegenover ons geeft een enkeling een gratis banaan, kom daar nog maar es om bij de groentejuwelier in Amsterdam Oud-Zuid. De eerste klim van ruim 6 km is mooi, voelt als vorig jaar. Noud en ik achter Fred, die 70 km door Povlak aan zijn zitvlak voorbij liet gaan en in Medesano is opgestapt. Met zn drieen naar boven in een weelderig groen landschap. Op de laatste 200 mtr zet Fred nog even aan, Noud en ik vinden het in stille verstandhouding mooi geweest. We lunchen onder het loof langs de weg in Castelano, allemaal leeg en moe. We zoeken banken en gras om in slaap te vallen. Onno is kapot, voelt zich niet goed. Nog drie van deze klimmen, maar dan langer. De tweede begint direct na de lunch. De eerste kilometers gaan heerlijk, met kracht naar boven achter Cornelis en Noud met Peter vlak achter me. Vanuit het niets komt 2 km voor de top de man met de hamer en hij slaat genadeloos toe. Ik weet niet meer wat ik voel, zwarte duizelingen, mn benen zwalken op de fiets, bonk, bonk, bonk in mn oren, misselijk van al het vocht dat het lichaam ingaat en er enkele seconden later als zweet weer uitkomt. Ledematen tintelen, pijn overal en geen controle meer, het lichaam slaat op tilt. Bewustzijnsvernauwd krabbel ik maar wat aan, een slag, nog maar een, weer een? Een bocht, eindeloos veel bochten nog, het blijft duizelen en bonken. Er doemt iets op, een vaag gebouwtje met zwarte silhouetten. Pas als ik er langs kruip zie ik dat het de vrienden zijn, op de top. De fiets tegen het hek gekwakt, leunen, ik laat me aan tafel vallen. Niets even. Als iedereen er is langzaam achter Maurits het dal in, steile afdaling. Trillend, opletten nu, geen fouten maken. Koud water en een alleraardigst plaatje van een kalender voor Peter en daar gaan we weer omhoog, 14 km klimmen. Fred en ik fietsen in de bus met Daan en Maurits. Niet inspannen, rustig pedelaren, heel langzaam krijg ik weer iets van controle, het sterven eindigt. Boven staat onze held Filip met sinaasappel en cola, we liggen in het gras. Uit de bus schalt de deun van Radio Tour de France, Gesink lijdt vast meer dan ik maar rijdt gerust 220 km. Onvoorstelbaar. Nog weer een steile afdaling, harder nu. Maurits blijft lang weg, hij rijdt voor en achter lek, de eerste lekke banden van de hele week. Dan de laatste klim, 15 km. Fred, Cornelis, Peter en Onno stuiven weg, ik waag het er niet op. In mn eentje klim ik naar Castelnuovo ne Monti. Het gaat verbazingwekkend goed, niet meer kapot. Zo alleen komt van alles langs, alsof ik wild droom. Het lichaam herstelt, de geest is nog op hol. Alle demonen in mij passeren, alles wat ik niet wil zien en weten, het rolt nu mee over het asfalt. Geen ontkomen aan dit keer, de geest te moe om afweer te organiseren. De onderste steen komt boven. En dan is er niets. Zelfs geen zadelpijn meer. Ik had me van endorfine iets vrolijkers voorgesteld, maar het werkt wel. Heel rustig kom ik aan. Cornelis en Fred hebben er een wedstrijd van gemaakt. Ik ook, met mezelf. En eindelijk, gelukkig, verloren.
burberry schalHow to Glue the Strap on Heels
woolrich jacken we’re in the mood for some serious couture
Ask me anything see comments for details
woolrich usa shop we’re in the mood for some serious couture
