Blogpost maandag 4 juli 2011 van Fred Schoorl
Vandaag een overgangsetappe. Geen kinderachtige, met 1700 hoogtemeters, maar de groep heeft vandaag Het Goede Leven centraal gesteld. Ontspannen tempo, genieten van alle verrukkingen, goede gesprekken en aandacht voor elkaar en de wereld. Dat brengt mij op de huishoudelijke kant van een dagje fietsen. Een dag vol rituelen, verplichtingen en noodzakelijk ongemak. Hoe ziet dat er uit? Wel, de haan kraait om half 8, waarna de verzorging begint. Niks bijzonders tot het BBK-ritueel. Er moet gesmeerd worden op “ballen, billen en ketting” (u bent gewaarschuwd, het is een mannenpraatje). De nauwsluitende kleding is het volgende. De was van gisteren wordt gecontroleerd. Er is gewassen met Andrelon for men, Hair&Body, want mannen vergeten natuurlijk de Biotex. Een gesoigneerd renner ziet er netjes uit, leerden wij van de grote Mercx. Het ontbijt is de volgende kwestie: eigenlijk meer eten dan je gewend bent: brood, muesli, fruit en een eerste powerbar. De kamers moeten leeg,, de tassen en koffers ingepakt. Ook het natte spul, dat toch gaat geuren. De loodzware koffers moeten dan naar de bus. En dan de fietsrituelen, die door Peter Mercxiaanse proporties krijgen: knielend op het grind wordt de fiets gesmeerd, gepoetst en gekoesterd. En die fiets – de Excalibur – is het waard. Anderen doen het lichtvaardiger. Ik haal zelfs een klont smeer uit mijn derailleur. Toch wordt er geïnspecteerd en soms gesleuteld. Dan is de voorbereiding nog niet gedaan. Filip zet kisten met voer neer, waar gretig uit gegraaid wordt. Bananen, repen in vier soorten en Isostarpoeder voor de bidons. Het moet, want zo hoort het. En er is het onuitgesproken geloof dat je harder en makkelijker fietst. Misschien is niets helemaal waar en zelfs dat niet, maar dit klopt deels. En dan kruipt de nervositeit in de groep en is het ook vandaag weer Noud die zegt: “mannen, zullen we?!”. Vandaag is dit appèl het startschot voor de tocht van Disentis naar Splugen. Wederom een aaneenschakeling van prachtige valleien, schitterende panorama’s en dito dorpjes. Op een valpartij na een weinig noemenswaardige etappe. Wat gebeurde? In een tunnel reed Maurits op kop. Met zonnebril voor zijn ‘lasoog’, door teveel zonlicht. Een auto kwam achterop, hij wijkt naar rechts en ziet de stoeprand niet. Hij rijdt voor mij. Ik schrik. Eerst het schurende geluid van velgen tegen steen, dan de val. Hij breekt zijn val tegen het steen in de donkerte, door een judoachtige beweging. Ik rijd even door. in de donkerte ontfermt de groep zich over hem. Het valt allemaal mee, wat schaafwonden en de schrik. Ook in de groep. Na de lunch is er de klim naar Splugen. Als bedevaartgangers doen wij het, nooit gehaast, vol gedachten en gesprekken. Die gesprekken krijgen later aan tafel diepte. Echt diepte. Eerst door Daans’ gepassioneerde betoog over het gebruik van onze rechterhersenhelft, met een 1e proeve van hemzelf getekend op de IPad: een tekening over onze tocht. We moeten À Whole New Mind van Pink gaan lezen, waarin de bewijsvoering staat dat het in de 21e eeuw om andere dingen gaat. En daarna een lang, boeiend relaas van Peter over hoe hij als debutant moest ontdekken waar de grenzen liggen in deze bijzondere groep: over wel/niet meepraten over de route, over de dresscode in de ochtend en over het voorstellen van een boek, dat niet op weerstand stuitte. Gevolgd door een helder betoog over Kinneging, over wat we verloren zijn door Verlichting en Romantiek. En wat we moeten doen om dat terug te krijgen. En hoe hij dat deels vindt in deze groep. Waarna zich gesprekken ontspinnen over Wat leren we nog op school? Wat is gezag nog in de politiek? Welke waarden dragen wij over aan onze kinderen en met wat voor gezag? Ondertussen gaat de rode wijn van hand tot hand en viert het gesprek, de kameraadschap en het feestje van rechter- en linkerhersenhelft hoogtij.
valentino flatsThe Ultimate 5 Fashion Saviors For Skinny Females
woolrich fellkragen 17th century wearables
Rarest Gemstones in the World
woolrich xxl 17th century wearables
