Blogpost zondag 3 juli 2011 (23.00 uur) van Fred Schoorl
Vandaag stond in het teken van het lijden. Niet van Christus, maar wel van een negental volgelingen van het evangelie van de wielersport. Het zwoegen van mannen die zichzelf, de wereld en het lot van armen in Afrika serieus nemen (u toch ook?). Zij kwamen als slaven aan in het hotel, in een zoutkorst gehuld. Alsof zij uit een strafkamp kwamen. Holle blikken. Gebrek aan coördinatie. Dorstige monden. Onbegrip en berusting. Waar zijn we aan begonnen?hadden we dit niet anders kunnen doen? Waarom moesten er twee reuzen van maar liefst 28 en 22 km bedwongen worden? De Sustenpas en de Oberalp! Wie bedenkt dat? Vragen, die met dat boek Geografie van Goed en Kwaad in de hand niet beantwoord kunnen worden. En ook verder niet eenvoudig zijn. Ja, voor bakfietsen in Burkina Fasso, maar dat is toch een absurd antwoord. En het is een groep. Het lijden moet daarin collectief gemaakt worden. Want in de staart van deze calvarieklimmers smeulde even, heel even de opstand. Na een start vanuit het wonderschone dromerige Interlaken – waar ’s winters de trein vanuit Amsterdam naar vertrekt – likten wij gulzig de schoonheid van de Brienzersee op. Een heerlijke aanloop van ongekende schoonheid, een en al goed, ook in het peloton. Een prachtige omweg door de vallei van Unterwald. Niets leek een heerlijke dag inde weg te staan. Maar de negen wisten wel beter. Na de koffie aan de voet van de Susten vond het onheil, de verschrikking en het lijden langzaam zijn weg in de groep. Al snel ging de elitegroep de strijd aan met de zwaartekracht die hier in steen is gehouwen. Een mooie kopgroep zocht zich hijgend, verwensend en vertwijfeld een weg over 28 km stijgend asfalt. Niet altijd steil, maar met de koperen ploert als reisgenoot een aanslag op het gestel, de geest en de goede moed. En toch ging het. Ach ja, Fred moest zo nodig weer er vandoor op 15 km onder de top, zich kwellend zonder nut noch noodzaak. Maar er achter werd koen gekoerst. Op de top een grote hoeveelheid verhalen, indrukken en beelden. En de sporen van een via do lo ro sa. Jaap is weer terug aan het front, Samen met Cornelis. En Peter doet het ongelooflijk goed, als een gladiator met dito torso maar toch niet helemaal in zijn jonge jaren. Fred stond iedereen op te wachten, nagenietend van zijn tocht, maar waarom zo nodig alleen? De kilte maakte dat deze gladiatoren collectief afdaalden naar de diepte, snelheden ruim boven de zestig km op hun apparatuur toverend. Filip stond op een idyllisch plekje te wachten met alles wat herstel bespoedigd: een goed woord, gastvrijheid en copieuze lunch. Ook Daan, Maurits en Joris schoven aan, monkelend over de route, hun lot en de presteerdrift van de voorhoede. Gelukkig was er ook ruimte voor humor en kameraadschap. Nu het broekevet tot dagelijkse routine is geworden zijn ook die delen van het lichaam dagelijkse kost. D.S. uit D had dit goedje al weer ruimschoots nodig. ‘Het voelt echt als een natte scheet’, was de tekst die niet helemaal past bij dit relaas, maar wel treffend het zalvend en chemisch gevoel rond de bips omschrijft. Een gevoel dat helpt als je de Oberalp nog moet bedwingen. Wij stegen onze rossen op, pijntjes ondersteunend met kreten en kreunen. De Oberalp werd weer een kwelling. Soms een hellepad dat wel 10% steeg, zelden onze gekwelde benen ontziend. Maar wel gul met schoonheid van natuur en landschap. Een dartele eekhoorn, velden vol orchideeën, een symfonie alleen onderbroken door het knallen, schreeuwen en geuren van motoren, Ferrari’s en andere hedendaagse genoegens. Ik zag weinig van de heldendaden van Joris, Daan en Maurits, die hebben geleden. Ik zag wel de wederopstanding van Jaap, die zelfs een fenomenale jump plaatste naar mijn achterwiel. En het geweldig rijden van Peter, wiens borst zwol tot slagschiphoogte toen hij als 3e bovenkwam. Wij hadden een vermoeden van al het lijden dat zich achter ons bevond, en voelde ons eigen lijden in de benen. Weer een fenomenale plek, dichter bij hemel dan aarde deze Oberalp. Maar toch snel de niet ongevaarlijke afdaling in. Naar het hotel Montana, dat vanwege zijn majestueuze Ligging zo’n naam zonder schaamte mag dragen. Waarna alle gladiatoren een voor een dit kamp vonden, soms met omweg. Maar altijd met de vertwijfeling over het avontuur dat zij begonnen waren. De opstand werd gesmoord in kameraadschap en gesprek. En terwijl iedereen nu rustig op zijn bedje ligt, ben ik zelf ook wel helemaal klaar met dit idiote hyperbolische verhaal. Het is tijd voor de realiteit. Rusten, slapen en morgen niet zeuren maar gewoon lekker fietsen. De bakfietsstand gaat de goede kant op. Dank en als u tot hier bent gekomen is dat ook een prestatie. Lijden kent vele gedaanten.
outlet woolrichThe Flash Sales and affordable shops megapost
woolrich roermond I know he would eat junk food if I let him
Learn How to Pick Up Beautiful Girls
woolrich winterjacke herren I know he would eat junk food if I let him
