Dinsdag 12 juni 2012, blogpost van Fred
Frattelli
We hadden het kunnen weten. Het is de goden verzoeken. Naar Rome, stad der goden, fietsen met tien kameraden en een broer. Het ligt niet aan die ene broer. Zeker niet. Broers dat zijn je door de natuur geschonken vrienden, schreef M. Maar samen met die broer naar Rome rijden is pericoloso. Rome, gesticht door de twee broers Romulus en Remus, willen binnenfietsen, toegejuicht worden, onder de triombogen rijden, om vervolgens en een ererondje in het Colosseum te rijden, zoals Peter the Gladiator het al voorstelde. Alsof wij, broer en ik, de Eeuwige Stad opeisten. We hadden niet gerekend op de wraak van Romulus en Remus. Dus werd het een helletocht naar de stad. Vanuit Rieti vertrokken we onschuldig en verwachtingsvol als jongemannen met een missie. Maar de wegen bleken spaghetti: een onontwarbare kluwe die zelfd de hypermoderne Garmins – de Tomtom van de fietser – voor raadselen stelde. Dorpjes die niet bestonden, wegen die ophielden te bestaan en autostradas die waren getransformeerd tot middeleeuwse puinwegen, waar de sporen van paard en wagen nog zichtbaar waren. En toen het wiel van Joris het begaf begon het mij te dagen: Romulus en Remus wilden niet dat wij, Schoorls van het beste soort, de zegepraal van de stad aan onze fietsen zouden binden. Gelukkig zijn verhalen ook maar verhalen. En gaat in Rome niets volgens planning. Dus vonden wij de stad. Met onze fietsen via Poggio Minero, Morricone (waar de onheilspellende harmonica van Ennio hoorbaar was) en een reeks van foeilelijke dorpjes snelde ons peloton in gestrekte draf op la Cittá delle Donne af. Wij eisten haar op. Eeuwige roem, eer en onsterfelijkheid. Mijn broer en ik. Broer heeft er recht op. De afgelopen dage bleek hij herboren als fietser, wielrenner, strijder. Een diepe zit, rank lichaam en gebruind, met een lichte cadans fietsend op matig onderhouden materiaal. Een klasbak, met het doorzettingsvermogen van een marathonloper en de moed en kracht van een heuse gladiator. Zo naderden hij Rome. Aan zijn wiel reed ik, met zicht op zijn machtige dijen en dito kuiten. Apetrots was ik. Met daarvoor de blonde kuif van Peter The Gladiator, zo denderden we naar de stad. Legionairs. Een frisse rij van elf gesoigneerde fietsers. Twee broers. Met ware doodsverachting, want het asfalt bleek eerder geologisch dan verkeerstechnisch: breuken, scheuren, kraters, komeetinslagen. Behendig ontwijkend en over de gevaren springend hielden wij onze blik op het einddoel gericht: de stad in al zijn schoonheid. Ook de carabinieri die ons meenden de verkeerde kant op te sturen, faalde. Net als de schreeuwende man, met een stem als een hond. Broer en ik lieten ons niet afleiden. Zo zijn wij niet. Wij houden elkaar scherp in de gaten en helpen waar nodig. Dat doe je met een ‘ door de natuur geschonken vriend’. Alhoewel. Al dagen hoor ik de andere kameraden van @fietsen4fietsen loftuitingen uiten over Broer. ‘Rijdt als een jonge god’, ‘De Revelatie’, ‘Sterk en stijlvol’. Daar kwam vanavond aan het diner nog bij dat Noud ging stoken in het goede huwelijk: ‘als hij nog even doortraint, wordt hij jouw en mijn grootste concurrent’. Ook van mij? Even twijfelde ik, toen we via de oneindige Via Nomentana de stadspoort binnentrokken, nog steeds taxi’s, honden, scooters, auto’s, opa’s, oma’s, zwervers, landlopers en andere Romeinen ontwijkend. En zo kon het gebeuren: we draaiden ons finale rondje op de Quirinale, broer en ik omhelsden elkaar. Romulus en Remus konden weer naar de krochten van de geschiedenis. Twee Schoorls heroverden de stad. Jammer dat hij zo snurkt, waardoor ik maar een beetje zit te tikken, omdat ik de slaap niet kan vatten. En ook verder is nog wel wat. Zo zijn broers.
burberry outletHow not to look old when you
woolrich new wool parka eyewear megathread
raw denim with kevlar and removable armor intrigued me xpost from r
woolrich zu verkaufen eyewear megathread
