Donderdag 14 juni 2012, blogpost van Fred
SMERIGE STREKEN
De dame die het ontbijt verzorgt verzorgt zichzelf niet. Ze is wat mijn vader – zelf nooit de dunste – ‘corpulent’ noemde, om de staat van zijn eigen omvang een chique karakter te geven. Deze dame is niet alleen dik, ze heeft echt iedere ilusie van schoonheid of persoonlijkheid verloren. Ze draagt een morsige overgooier. Het haar is vet en lijkt er op geplakt. Ze heeft een schubbige huid. En ze is korzelig. Ook al zo’n woord dat mijn vader bezigde om ordinaire boosheid een wat voornamer karakter te geven. Nu schrijf ik zelf ‘bezigde’, terwijl ik natuurlijk gebruikte had moeten schrijven. Maar ja, verzorgd taalgebruik vraagt om variatie en juistheid van uitdrukking (Multatuli!). Maar ik dwaal af. De dame was onverzorgd. En het ontbijt was van een zelfde liefdeloosheid. Voor fietsers is onverzorgheid een doodzonde. Ook voor de al cerca cinquanta fietsers van @fietsen4fietsen. In het echte peloton heb je daarvoor soigneurs. Wij hebben alleen onszelf. Meestal hebben we daar meer dan genoeg aan. Ook in dit geval. Het verzorgen begint al in de morgen met het normale repertoire: douchen, tandenpoetsen, haar kammen. Niks bijzonders. Maar dan komt het grote smeren. Ik pleeg mijzelf in te smeren met een goede zonnebrandcreme. Een Nivea-flesje. Maar in de groep gaat ook Ambre Solaire rond. Dat bestrijdt de zon met goede smaak. Maurits heeft een mooi flesje, dat zelfs in het doseren een en al royaal is. Er zit een pompje in dat geen melk, creme, of gel oplevert, maar een ‘spray’. De bedoeling is dat het op de huid komt, maar dat is bij gebruik buiten een naieve gedachte. Het meeste verdwijnt in de vrije buitenlucht. Goed concept. Deze dure verspilling staat in schril contrast tot wat wij – het is een mannenreis – billenvet noemen, maar wat in wielrennerstermen broekevet heet. Het is een lichtblauw goedje dat bij voorkeur ruim, met volle hand op het zitvlak wordt uitgesmeerd. Liefst ook nog op de zeem, of pad, of hoe het tegenwoordig ook mag heten in de broek zelf. De fabrikant noemt het ‘Chamois Crème’, kennelijk in de wetenschap dat het voor ons, berggeiten, is bedoeld. Een ‘anti-friction demo-creme’ of ‘reibungsreduzierende Hautcreme’. Er zit gewoon water in, maar ook bijenwas en cyclopentasiloxane. En daar zitten we en groupe de hele dag op. Niets vermoedend, maar wel ‘pre-ride’ toegepast, zoals de fabrikant benadrukt. Wij zijn heren en praten niet makkelijk over dit soort dingen, of het moet hilarisch zijn. Dat geldt minder voor de andere zaken, de verzorging betreffend. Doet Jaap nou iets in zijn haar, waardoor – als hij zijn helm afdoet – zijn haar altijd goed zit? Dat werd, natuurlijk, door een aantal vrouwen onlangs aan de kaak gesteld. Maar de ware ‘metroman’ is natuurlijk onze Peter. Niet alleen zijn fiets, ook hijzelf is onderwerp van perfecte verzorging. Hij is Jan Raas en Ruud Bakker (Jan’s oude soigneur) in één! Een professional. Die natuurlijk laatst van ons de vraag kreeg of hij zijn dagcrème al had aangebracht. Het interesseert hem allemaal geen sikkepit. Verzorging hoort erbij. Zelfs bij een doorsnee-fietser. En zo lig ik na de koers in de dampende metholgeur van Broer. Zijn benen heeft hij ingesmeerd met weer een ander curieus goedje: ‘Perskindol, voor spieren en gewrichten’. Voor je gewrichten! Een crème? Ook deze fabrikant is geen halve gare: ‘ niet in de ogen wrijven’ en ‘niet gebruiken bij zuigelingen’. Broer ligt er totaal relaxed van te worden en – een bijwerking? – snurkt niet zelden. U begrijpt, een zware tocht van Florence tot Napels, via Rome, doen wij van onder tot boven ingesmeerd met crèmmetjes en zalfjes van commercieel goedgekeurde kwakzalvers. Ik doe zelf, on top of that, ook een gel op mijn armkwetsuur. Al vijf dagen. Geen idee of het werkt. Lucas Reijnders – milieuprof en profeet – liet ooit op TV zien hoe je met veel vaseline, water en nog wat een emmer vol van de beste huidcrème maakte voor een paar gulden. Dat was toen. Ver voor de crisis.
Wij gaan niet als de onverzorgde ontbijtdame fietsen. Ook vandaag ziet het er perfect tot gewoon goed verzorgd uit. Het laat allemaal onverlet dat de tocht van vandaag weer prachtig, zwaar en heroisch was. Als gladiatoren lieten we ons bij het Collosseum vereeuwigen, om via één van de historisch radialen de stad uit te rijden. Plots rijdt je nog voor Palestrina door een in rots uitgehouwen doorgang en zijn we hatsikidee! weer betoverd door het platteland van Lazio. Het waren 137 zware kilometers, die we zonder onze zalfjes nooit zo snel hadden gereden. Er is geleden, ook achterin de groep, waar Jaap en ik ons vandaag vooral ophielden met Maurits en André. Pittige hobbels, maar ook schitterende afdalingen bij Cave, Vico nel Lazio, Piglio en Fiuggi, u hoort het al: alleen al de namen klinken naar poezie. Het lijken de crèmmetjes wel. Maar goed, ik ga mijn nachtcrème opdoen. Nog effe een klodder Perskindol van broer op mijn getergde benen en morgen gezond en topfit weer op. Waar zouden we zijn zonder illusies?
chanel flats6 Images From My Life You Won’t Believe Aren’t Photoshopped
woolrich xs support coats everything from isaora
Tenor Lawrence Brownlee thrilled D
woolrich camouflage support coats everything from isaora
