Donderdag 14 juni 2012, blogpost van Jaap
Helden met leesbrillen
Na de zegen van de Paus voor “de managers uit Nederland” was het vandaag een feestdag op de fiets. We waren niet de enigen die een zegen ontvingen. We deelden onze ontmoeting met de Paus met ca 7.000 anderen, verzameld in een reusachtige zaal. De mensen met Reparto Speziale kaartjes telden ca 1.200. Bepaald geen prima fila, we zitten zo’ n 15 rijen daarachter. Maar de bijeenkomst blijkt wel iets heel speciaals te zijn. Ik houd er drie dingen aan over:
1. Een mooi lesje nederigheid voor ons, de heren managers uit Nederland. Geen prima fila, slechts onderdeel van een grote massa, begroet worden door een Duitse kardinaal op de dag dat Nederland weer tegen Duitsland moet spelen. Het sluit op een misschien wat vreemde manier aan bij de woorden die de Paus in het Italiaans uitspreekt naar aanleiding van de tweede brief van Paulus aan de Korinthiers. Niet door eigen kracht of kunnen maar door Gods liefde alleen kunnen wij het leven volbrengen.
2. De Paus is voor al deze mensen een soort rockstar. Als hij opkomt gaat er een aanstekelijk gejuich op, mensen zwaaien, roepen, maken foto’s met iPads boven hun hoofd. Wij lachen misschien wat smalend om de Paus, maar hier zie je wat hij voor veel mensen betekent.
3. Verbinding. Dat is denk ik het echte Geheim van de Bronzen Poort. Van over de hele wereld stromen ze naar Rome om met de Paus en met elkaar te zijn. Een Mexicaanse hoempapa band speelt vrolijke liederen als ze worden begroet. Een Fins jongenskoor, met wel hele vreemde snuiters erbij, zingt prachtig als ze worden begroet. Een groep mensen in klederdracht uit Samoa, Brazilianen, heel veel Amerikanen, een grote groep Italianen uit het noorden en al die duizenden anderen die samen komen om iets bijzonders met de Paus te vieren. Wij steken daar schril bij af. Maar ook voor ons is die verbinding tastbaar. Het raakt de een meer dan de ander maar je kunt er niet omheen. Een bijzondere ochtend dus, die we toch niet graag hadden willen missen.
En zo gezegend mogen we weer fietsen. Een korte stop voor een fotomoment naast het Colosseum en daar gaan we, zonder Daan, Joost en Joris die helaas vandaag naar huis moeten. Eerst de stad uit zien te komen, tussen al die auto’s, vrachtwagens, bussen, scooters en de gassen die ze verspreiden, overhet cracquele van de rand van de weg, door gaten, barsten en kuilen door het zware verkeer in de weg geprent. Eindelijk komen we bij de heuvels in zuid-oostelijke richting van Rome. Het wordt fraai, steeds mooier, we zeggen het steds vaker tegen elkaar. Totaal onbekend land en zo mooi. Ik rijd vandaag met Maurits op, de hele dag goed tempo zonder jagen en scheuren.
In het dorpje Cave aan de caffe. Drie jochies komen aan fietsen en kijken ons met grote ogen aan. “Da dove venite?” waar komen jullie vandaan? “Da Ollanda”. Weliswaar niet in een keer maar dat is moeilijk uitleggen in het wat stroeve Italiaans. De bewondering spat van hun gezichten. Ze zien echte helden, hoe vaak komen die langs in Cave? Wel helden met leesbrillen, waarmee ze wijs proberen te worden uit routekaarten, hoogteprofielen en blackberries. Het ontgaat de jongens misschien, maar Fred en mij niet meer. Een zalig moment van betrekkelijkheid zet in. Het is maar van korte duur, er moet weer gekoerst worden en dat is een serieus mannenwerk.
We stijgen en dalen, heuvels en dalen rijgen zich aaneen. Links en rechts zien we schitterende dorpjes die als merklin bouwsels aan heuvels lijken geplakt. We lunchen op een briljante plek ergens in de heuvels, waar niet toevallig een beeld staat van de vorige Paus, hier met zijn eigen naam Woityla, door Lidy Peters aangeduid als JP 2 (de huidige Paus is B 16), die hier kennelijk een ‘cammino contemplativo’, een beschouwende wandeling heeft gemaakt.
Nog 65 km te gaan en na de lunch beginnen de heuvels en de afstand hun tol te eisen. Cok zegt later aan het diner dat wij een hele zware tocht rijden, door het klimmen maar vooral door de combinatie met de lange afstanden.
We fietsen vandaag 137 km en ruim 2.600 hoogtemeters en we ziin pas rond half zeven in het hotel. Door een landschap dat een wintersportachtige uitstraling heeft slaat de vermoeidheid steeds meer toe. We staan wat vaker stil om van het schitterende uitzicht te genieten. In het middeleeuws aandoende Vico nel Lazio zijn we getuige van de spectaculaire ontwikkelingen rond het dorpsplein, waar een man al 36 jaar vanachter kippegaas uit een raam loert naar een meiske van een jaar of 75, dat zich dagelijks strategisch opstelt onder een boom. Een rijzige dame van in de 80 staat ineens op en doet drie stappen naar het hek voor de kerk, waardoor een ander meiske van vergelijkbare leeftijd kleur moet bekennen en niets anders kan doen dan haar positie op de flank op te geven en zich naar het centrum van het toneel te begeven. De jongens van boven de 65, die al decennia vijnzen geen belangstelling te hebben, komen door dit strijdgewoel plots in beweging en schuifelen richting de grote boom van het meest gewilde meiske. Hoe dit allemaal afloopt, wij weten het niet want wij moeten door, maar het bleef ongetwijfeld nog lang onrustig in Vico.
Nog weer 400 meter stijgen, dalen en weer 200 meter omhoog. Zo gaat het tot de laatste afdaling naar Sora. Zonder aarzeling de lelijkste stad die we tegenkwamen op onze hele tocht vanuit Maastricht. Het hotel doet de stad eer aan, het heeft een boeiende Oost-Europese uitstraling. Maar voor de afgepijgerde helden doet het er niet toe. Ze zijn er, vallen neer aan een tafel om zich te goed te doen aan water, cola, bier en zoute chips. Ze eten zich plichtmatig vol voordat ze vroeg, leeggefietst naar bed gaan. De leesbril hoeft niet meer op. Morgen wordt langer en zwaarder.
woolrich salePamella Roland’s spring 2015 presentation
woolrich test including those by designers Liz Claiborne
Best Western Redondo Beach Galleria Inn
woolrich unternehmen including those by designers Liz Claiborne
