Er doorheen zitten

Het is een rare uitdrukking, er doorheen zitten. Maar iedere fietser kent het gevoel. Je kan niet meer. Tijdens de tocht of koers, maar er ook na. Tijdens de koers, kan je niet meer. Fysiek vooral, maar ook mentaal. Na de koers kan je niet meer, mentaaal, maar ook fysiek. Vandaag was zo’n dag waarop een aantal van ons er doorheen zat. De wallen onder de ogen, de stiltes in gesprekken, het staren in de leegte. Daar helpt geen Augustinus. Noch een bezoek aan de Paus, al leek die er ook een beetje doorheen te zitten. We stapten vanmorgen vertwijfeldop onze brikkies, in de wetenschap dat er 150 km moest worden gefietst, met 3 colls en in een toenemende hitte. Het zwijgen van het peloton breekt dan uit. We vetrokken uit de stad Sora, dat we zullen herinneren als een lelijke, foeilelijke stad. Een stad die ons ook nog een streek leverde, door als eresaluut aan onze moed en kracht een heuveltje van 24% voor te schotelen. Het kraakte niet alleen, we stapten bijna collectief af. Vertwijfeld, vermoeid, maar ook vanuit een zwakte van geest: spiegelgedrag. Iemand stapt af, en de rest volgt. Ik ook, ik zag de helling, ik zag het afstappen, ik voelde het bijna omvallen, en stapte af. Een picoseconde later is er al spijt. Waarom deed ik dit? Jaap en Noud rijden door. Er wordt niet gesproken, wel geincasseerd. Ik ben nog nooit afgestapt. Boven is er het hijgen, de pijn, de niet uitgesproken zinnen en de vetrwijfeling van het er doorheen zitten. Zere benen. Fysiek. Moedeloosheid. Mentaal. En toch ga je verder, om 5 minuten later toch betoverd te worden door de schoonheid die wel buiten Sora ligt opgetast in het landschap, de natuur en zelfs de mensen.

We zitten er doorheen, maar hebben wel elkaar nog. Daar zit de kern van deze groep. Ook daar hebben we eigenlijk Augustinus, Kinnegin, noch Haidt (onze intelectuele verzorgers in drie jaar) voor nodig. En zo doen we, wat we nu even niet uit boekjes hebben. We helpen. Nemen initiatief. De eerste col is die van de hervonden kameraadschap. Want hoe je er ook doorheen zit – zoals ik nu ik dit doodmoe schrijf – je kunt nog steeds iets betekenen. En zo fiets ik met Broer mee over die coll. En zo let Jaap op de burgemeester, die oermens die af en toe even niet meer kan. Soms doet hij denken aan al die wielrenners, niet zelden Vlamingen, met veel kracht, die ook te weinig wonnen. Jaap let op hem. En eigenlijk letten we allemaal op hem, geliefd als hij is. We letten op iedereen, ook Maurits die er doorheen zit en van de weeromstuit gewoon eerder is vertrokken. Met Broer rijd ik soepel omhoog. En hij eigenlijk ook. We horen de wielewaal, zien de sikkeltjes van zwaluwen door het landschap snijden en wijzen op het knalrode klaprozenveld. We voelen ons een beetje een klaproos. Maar we zitten er nog niet zo doorheen dat we geplukt willen worden. En zo gaat het op de tweede zware coll, waar ik zeer goede benen heb (de vorm is terug!) en de derde coll. Jaap toont zich de hoeder van hen die er doorheen zitten, die het moeilijk hebben. Inclusief hijzelf, af en toe. We kunnen het nu, na zoveel jaar, achteraf nog beter duiden. Met Augustinus, Kinneging en Jonathan Haidt op zak. Maar het is net zo oer als er doorheen zitten: de deugd van kameraadschap. Er voor elkaar zijn. Het is als familie. Zo zie je dat hier al dagen. Dat blijkt behalve uit het normale helpen – iets lenen, voor elkaar halen, een bemoedigend woordje spreken. Van het wat algeem verkennende ‘hoe gaat het?, tot het meer specifiek dwingende ‘laten we even stoppen’. Ook vandaag stroomt het door de groep. We doen het samen. Er is collectief besef op de 150 km tussen foeilelijk Sora naar charmant Piedimont de Alavese. Ik moet bekennen dat ik het op de tweede en derde coll niet toonde. Ik zat er niet doorheen. Ik ging ervoor. Ook dat kan in deze groep. Volgaan. De anderen  monsteren. Tempo zoeken. En dan: hard weg. Op de tweede coll zit ik juichend en feestend op het zadel. Ik draai als vanouds. Weg van de kameraden, de maatjes, die ik in de bochten onder mij zie zwoegen.Noud redt het niet. Cornelis ook niet. Zij achter. Dóór. Tandje erbij. Goede benen. Lucht. Warm. Nachtegaal. Orchideeen. Steil. Makkelijk. Niet moe. Tempo. Meer tempo. Beneden Cornelis. Geen zuur. Boven. Ik drink een colaatje in zo’n eenzaam barretje dat je alleen op dit soort desolate plekken tegenkomt. Ik klets wat over het weer en fietsen, maar denk steeds: waar blijven ze? Terugfietsend stuit ik al gauw op de hele groep. Ze zijn er gelukkig allemaal. De kameraden. Getekende gezichten. De derde coll is het niet anders. Na een barre, hete tocht door het dal en goede, maar zwijgzame lunch is er een nog zwaarder coll, ongeveer 25 km klimmen, met een korte daling. Ik zet beneden aan. Het is niet kameraadschappelijk dan te vertellen dat het een makkie was. Dat was het ook niet echt, al was er weer een colaatje, een barretje, nu met oude mannen en een minutenlang aanhoudend gevoel van ergens het eerste zijn. Noud en Cornelis komen als eerste. Peter daarna. We knallen weer één van die schitterrende afdalingen in. We blijven bij elkaar. Een ander gevoel, samen dalen in deze schittering. Dat gevoel van Tralala, ik zwier door de bochten, ik dans met het asfalt, ik hoor alle vogels, ik voel de wind om mij heen, ik zie prachtig landschap, ik gooi mij dansend in de bocht, ik speel met de zwaartekracht, de snelheid, en misschien ook wel met mijn leven, maar ach: we vormen een rij vogels die vliegen, maar niet uit de bocht. Het is een feest. Piedimonti. Het ligt er prachtig en beneden is het er prachtig. We zitten aan zo’n pleintje waar een historische film kan worden opgenomen. De kameraden verzamelen zich. Er zijn verhalen, er is bier. En er is het feest van de reis die bijna klaar is. Voor mij is er nu de broodnodige slaap. Ogen vallen dicht, ledematen voelen afgemat. Blogtechnisch zit doorheen. Ik lees het niet meer na, dus als het onsamenhangd is, dan klopt het. Kameraadschap, daar kun je van dromen. Slaap. Morgen Napels zien.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!