Vrijdag 15 juni 2012, blogpost van Jaap
Piedimonte – 15 juni Moeder aller koninginneritten
Weer een koninginnerit vandaag. Hoeveel koninginneritten heeft een tocht eigenlijk? Deze lijkt misschien nog wel zwaarder dan die van maandag. Drie zware cols van 600, 600 en 1.200 hoogtemeters, plus alle andere hoogte meters die we over 150 km tussendoor meesnabbelen. Het gevoel van gisteravond aan het diner dat het vandaag nog een tikkie zwaarder zal worden is nog tastbaar aan het ontbijt. We nuttigen het in grote stilte. Cok laat op de kaart zien waar de steile stukken zitten en die zijn talrijk vandaag. De bekkies staan nog wat strakker. Onze kleding laat zien hoe we er voorstaan vandaag. De afgelopen dagen waren we meestal unisono, maar vandaag draagt ieder wat anders. We staan er allemaal alleen voor. Gelukkig biedt Onno voor de start enige verlichting. Bij het inladen van zn koffer in de bus knalt er wat. Als de koffer open gaat blijkt zn scheerschuimfles te zijn ontploft, alles zit eronder, ook Augustinus.
In een frisse scheerschuimwalm vertrekken we dan eindelijk. Zoekend door Sora, dat overal even lelijk blijft. Links een pad in dat aardig begint maar ons dan tracteert op een bord met 24% erop. Goeie genade, we zitten koud tien minuten op de fiets en dan dit! Allemaal omhoog, maar de een na de ander stapt af. Alleen Noud en ik komen na een paar honderd meter fietsend boven. Totaal in het rood gefietst, mn longen barsten uit elkaar, hijgend en rochelend over mn stuur wacht ik op de anderen. Nog 147 km te gaan en dit zou misschien wel eens een wat al te vroege genadeslag kunnen zijn.
Kans op herstel is er nu niet, we moeten voortdurend scherp omhoog en omlaag. Het duurt kilometers voordat de klim ritme krijgt. Eindelijk wordt het rustiger, nog zo’n 400 mtr omhoog en langzaam begin ik weer wat van de omgeving te zien.
De lange afdaling smaakt zoet na dit geweld. Het gas gaat er nog even goed op naar beneden en dan ploffen we na zo’n 40 km neer in een barretje voorbij Atina, langs de steeds hetere weg. Ondanks twee capuchino’s val ik in slaap in de bar, helemaal weg.
Op naar de tweede beklimming, van 350 naar 950 mtr. Mn benen zwoegen aan het begin, vermoeidheidspijn. Er zit maar een ding op, harder fietsen. Ik stamp me door de pijn heen en heel langzaam valt het lood van mn benen. Fred is vandaag weer beresterk, maar verder ga ik iedereen voorbij. Alleen Noud blijft bij. Nog eens een taai stuk van 20% alsof het niets is. Ik kan steeds weer aanzetten. Wat is het toch een raar gedoe dat klimmen.
Weer een zalige afdaling die ons in stilte en bewondering om ons heen laat kijken. Cok staat met de lunch klaar bij Pozzili. Heet is het er, we hebben net genoeg schaduw om te zitten. 37 gr meet Cornelis. Dat doet weer denken aan de slachting op de laatste dag vorig jaar. Maar het gaat beter nu, 15 km vlak en dan weer omhoog, voor 25 km klimmen. Ik blijf bij Maurits en Andre achteraan het veld. Onno komt in beeld, hij stapt af, ziek en misselijk. We wachten bij hem en dan met zn vieren verder. Een kilometer verder stapt hij weer af, nu gaat het echt niet meer en ik bel Cok of hij Onno wil komen halen. Verder omhoog, eindeloos klimmen en steil ook nog naar Letoni. Daar stapt Onno weer op de fiets, toch weer proberen. “Er is maar een ding erger dan je kloten voelen op de fiets, en dat is afstappen” zegt hij. Maar de rust heeft hem goed gedaan, als het weer omhoog gaat zet hij weer aan. De olifanten knokken zich omhoog, na drie versnellingen ben ik los. Hard doortrekken nu. In een stuk afdaling haalt Onno me weer bij en samen fietsen we langs het betoverende bergmeer Lago Maltese, onwaarschijnlijk mooi. Nog een keer 200 mtr stijgen en nog een keer hard omhoog, met de laatste restjes venijn.
Dan 20 km dalen, schier eindeloos. Van bovenaf kijken we het hele stuk recht het dal in. Goed geconcentreerd blijven, het ongeluk zit hier vaak in een klein steentje op of scheurtje in de weg. Maar jongens, wat is dit genieten, een glad wegdek, nagenoeg lege weg en een wonderbaarlijk uitzicht. Al het geploeter valt van ons af, we zitten weer strak op de fiets en laten ons de bewonderende blikken vanaf de kant welgevallen. Het had eindeloos door mogen gaan. Eindelijk dan aan de voet van de berg, Piedimonte onze bestemming. We eindigen op een schattig oud pleintje waar ons hotel blijkt te zijn. Met 8 paar holle ogen, bier en chips naar binnen werkend zitten we dan. Onvoorstelbare mooie tocht maar oh zo zwaar. Misschien verzin ik er nog een mooi beeld bij maar mn ogen zijn al drie keer dicht gevallen.
louis vuitton bags5 Health Related FAQs Answered
woolrich garantie How to Sell Fashion Illustrations
The Does And Don’ts Of Zombie Survival
woolrich made in usa How to Sell Fashion Illustrations
