Zaterdag 9 juni 2012, blogpost van Jaap
Zaterdag 9 juni, aan de oever van de Arno bereidt la squadra zich voor op de eerste etappe. De chaos van het ochtendgebeuren geeft een vertrouwd beeld. Tassen in de auto, toch weer bril vergeten, banden oppompen, “wie heeft er zonnebrand?” repen zoeken, Isostar in de bidon, en zo krioelt het gezelschap door elkaar. Een groep Japanners onder parasols giechelen als ze voorbij komen, het moet ook bizar gezicht zijn, 10 in lichtblauw en roze gestoken net geen oudere jongeren, prutsend aan fietsen waar ze niet opstappen.
De chaos is zelfverzekerd. Over de tocht zelf wordt eigenlijk nauwelijks gesproken. 130 km, geen dramatische bergen. Om 18 uur in het hotel zijn voor Nederland-Denemarken, het moet allemaal prima te doen zijn. we weten wat van ons gevraagd wordt, we weten ook dat we het kunnen. We zijn gelouterd door 1800 km die hieraan vooraf gingen, door het klimmen, door het vrezen en door het lijden dat we als kameraden hebben gedeeld.
Maar dat is allemaal buiten Cok gerekend. Cok begeleidt ons dit jaar. Filip is er dit jaar niet bij. Cok is een wereldfietser, rijdt samen met zn vrouw 6-8 maanden per jaar ergens in de wereld. En met Cok waait er een nieuwe wind. “Ik wil natuurlijk niet veel zeggen, maar jouw banden zijn veel te zacht”, zegt hij tegen me. Huh? Gister keihard opgepompt en nu te zacht? “Zit nog geen drie in voor” zegt Cok en verdomd, hij blijkt gelijk te hebben. “En ik zag drie fietsen waarvan de voorwielen niet zijn gecentreerd” Huh? We kijken elkaar vertwijfeld aan terwijl onze hersenen koortsachtig een beeld proberen te krijgen van wat Cok bedoelt. ” Als je afdaalt gaat dat fout” voegt Cok nog vriendelijk toe. Paniek, weg zelfverzekerdheid. Nog nooit nagedacht over gecentreerde voorwielen en nu heb ik een probleem, misschien.
We stappen toch maar op, maar de schrik zit erin. Eerst de Arno over, omhoog naar Piazza di Michelangelo voor de officiele startfoto met Il Duomo en de rest van Florence op de achtegrond. We zijn op weg, slaan elkaar stralend op de schouders, we doen het weer, wat een feest. First stop Siena, met het fiets op het plein en een kleine palio eromheen.
We doen het rustig aan, er blijkt geen meter vlak in dit Toscaanse landschap. Dat zeiden we gister al tegen elkaar, maar hoe dat voelt, daar komen we nu achter. We houden de benen rustig, niet te fel omhoog, nog 130 km te gaan. We genieten vooral van onze shirts en het bekijks dat we hebben. Een enkele keer applaus zelfs en we groeien met de meter.
Maar met dit parcours schieten we niet echt op, de kilometers kruipen niet eens voorbij, waarbij de weinig consistente bewegwijzering ook niet helpt. Siena is 70 km fietsen van Florence en het begint ons te dagen dat dat een klere-eind is. Koffie met zoete broodjes dan maar in Greve in Chianti na ruim 30 km, we zijn er aan toe. Door naar Siena en elke nieuwe heuvel daagt ons uit, weer aanzetten. Gelukkig ook een mooie afdeling we raken net de 60 aan. 20 km voor Siena is het genoeg voor Onno, hij gaat de bus in. Het al een wonder dat hij fietst na een week lang grieperige koorts. Morgen een hele etappe. Vlakbij Siena nu en 70 km voelt als veel meer. Dan de stad in, door de oude straten van de stad, naar het plein. Verbaasde blikken als we door de menigte fietsen, maar niet geirriteerd en zelfs met enig respect. Cyclisti! Dan het plein, het mooiste plein van de wereld, schoonheid uit steen en geometrie gehouwen. Met Fred en Andre rijd ik ons kleine paliootje en we denken dat we voor onze wijk racen, vervaarlijk overhellen in de bochten, winnen en eeuwige roem en het mooiste meisje van de wijk vergaren. We krijgen veel tijd voor deze dromen, we hobbelen tussen de voetgangers. Een lunch op een van de terrassen, lassagna, en daar gaan we weer. De vliegen vliegen laag, onze armen en koppei zitten eronder, en dus ook de zwaluwen, er is onweer in de lucht. Goedgemutst de middag etappe in, 60 km en we hebben meer dan drie uur voordat de wedstrijd begint, makkie. Maar daar zijn die vermaledijde heuvels weer. Het tempo gaat er op, we zullen ze eens wat laten zien. Met fietsers4fietsers valt niet spotten, de mannen van de Chasseral, Sustenpas, de Oberalp en de Splugenpas, wat denken die Italianen wel. Dit ligt hier maar mooi Toscane te wezen. De ene na de andere heuvel sneuvelt onder het geweld van onze dijbenen en kuiten. Maar echt opschieten doet het nog steeds niet. Bij Asciona knalt het peloton in de schaduwrijke berm, op apegapen. Bekende taferelen van vorige tochten. Cok komt langs en brengt heerlijke meloen. Liters water gaan erin. We realiseren ons indeens dat het 30 gr is. Nog 30 km en twee uur voor de wedstrijd begint. Daan en Maurits voelen zich niet goed en gaan in de bus, er wordt weer geleden. We zoeken de weg met GPS tracks en de kaarten van Peter en het lukt ons een weg te vinden die 10 km om is. Met Peter, Noud, Cornelis, Andre, Fred, Joost en ik wringen we laatste kilometers uit onze gepijnigde lijven. Montepulciano komt in zicht. Eerst afdalen maar dan ineens scherp omhoog. De laatste 3 km knarsen en piepen we omhoog. Noud voorop, Fred en ik erachter, dan Cornelis en Peter. Op het stelilste stuk (15%) gaat Noud op de pedalen staan en dendert van Fred weg. Ik zie het vlak achter ze gebeuren, hier komt niemand meer aan, wat een kracht!
Boven in het dorp, 18.10 uur, de wedstrijd is al begonnen. We rennen naar een kamer met een tv en zetten hem aan als Denemarken scoort. Wat ziet het er allemaal slecht uit, weinig wil en hoop.
Een diner aan het stille Piazza Grande van Montepulciano, met bijbehorende wijn. Kon minder zeggen ze waar ik vandaan kom. De kop is eraf, en wat voor kop! Blij dat het morgen maar 100 km is. “Het is toch vlak morgen?” vraagt Daan een paar keer. We zijn weer wat kleiner dan een dag geleden. We zijn weer fietsers.
burberry schal4 year old has estimated 3 million dollar wardrobe
woolrich sale deutschland beach is the
How to Select the Best Charms For Your Bracelet
woolrich ramar cloth beach is the
