De roze snelheidstrein, blogpot van Jaap, maandag 3 juni 2013
Op dag dat het doek eindelijk valt voor de tragische Fyra, snelt onze eigen roze hoge snelheidstrein Italie uit. Zo kwamen we twee jaar geleden ook binnen, in het roze dalend vanaf de Splugen pas, de Italiaanse warmte, kleuren en geuren tegemoet, in het roze om de winnaars van de Giro te eren. Van het uiterste Noorden naar het uiterste Zuiden, we fietsen vandaag vlak langs de Ionische Zee, de holte in de zool van de Italiaanse laars.
Wat een tocht hebben we gemaakt. Het hele Italiaanse leven in al zijn veelzijdigheid hebben we aan ons voorbij zien trekken. Het rijke Noorden, de pracht van het Como meer. De dodelijke Po-vlakte, eindeloze wegen met denderend vrachtverkeer. De Appennijnen in, scherp klimmen en erg heet. Een glorieuze binnenkomst op het Piazza Michelangelo in Florence. Vandaar een jaar later naar Siena, een palio op de fiets rond het plein. Weer klimmen in de Appennijnen en toen Rome, waar de paus ons toesprak en met ons 7.000 anderen. Door naar Napels, eindigend op de verschroeiende Vesuvius. En in die verdorven stad begonnen we weer een paar dagen geleden, we wisten niet hoe snel we er weg moesten komen.
De tocht vandaag was een feest. 142 km maar veel langzaam dalend. Een chocoladerit, zegt Onno. We rijden bijna het hele stuk in formatie. Fantastisch die roze trein, zoevende bandjes geven een geweldige zoem die een soort trance veroorzaakt. Je wilt alleen maar zo verder zoemen. We hebben veel bekijks. Teleurstellend is dat de aandacht uitsluitend van mannen komt. Mannen die ons bewonderend nakijken, dromend van hoe zij eens waren, of hadden kunnen zijn, of, de jochies die zwaaien, hoe zij kunnen worden. Vrouwen zien ons niet, de wereld van het fietsen bestaat simpelweg niet voor hen. We worden totaal genegeerd, ook als we afstappen bij een barretje voor een kop koffie. Zou dan toch kloppen wat onze vrouwen ons thuis vertellen? Dat we er gewoon niet uitzien in onze fietspakken? Het gaat er bij ons niet in.
En wat zien we zelf als we in formatie fietsen? Kuiten, eindeloos voor onze ogen dansende kuiten. Die van Maurits, steeds strakker door de jaren heen. Met steevast een afdruk van het voorblad op zijn rechterkuit. Noud dan, ik zie aan beide zijden een stuk of 13 spiergroepen. Knieen ver buiten het stuur, altijd op zijn tenen op de pedalen. Cornelis, geen spier te zien maar oei wat blazen die kuiten omhoog als het moet. Ik mis de hoge witte sokken van vorig jaar. Peter, lange sterke kuiten, met sierlijke en tegelijk krachtige spataders omlijst. Er moet heel veel bloed naar die spieren. Joost, fietserspoten, brede kuiten en geen haar of spatader te bekennen. Harsen? Weggelaserd? Fred, slank en o zo sterk. Knieen steeds naar binnen, bewegen vlak langs het frame, vlees geworden aerodynamica, hielen dansen op en neer, neer bij elke trap, de enige echte fietser. Onno, lange spieren, explosief, waarmee hij ons elke keer heuvelop voorbij blaast. Linker kuit mist aan de binnenkant een spier, gevolg van een ongemak een tijd terug. Andre, brede kuiten, veel breder dan van broer Fred, ook steeds strakker en sterker. En de nieuwe kuiten van Cees, voetbalkuiten is het eerste wat ik denk, maar ze trappen vandaag ook maar mooi 142 km weg, eerste volle tocht na zijn valpartij enkele weken geleden, chapeau!
Die kuiten dansen ons naar Brindisi, in hoge-snelheidstreinvaart. Het gaat vanzelf, de laatste 18 km naar Brindisi schieten Peter, Noud, Cornelis, Fred, Onno en ik er vandoor. Kop over kop, ruim 40 tegen de wind in ( al denkt Peter daar anders over), hart bonkt in mn keel, net tijd om te herstellen en je moet alweer op kop. Nog een snok erbij. Zo hebben we ons tenminste ook vandaag zwaar ingespannen, anders telt het niet.
Ik lig dit blogje te typen in de hut aan boord van de Ferry naar Igoumenitsa. In de kooi boven me slaapt Andre, naast me Onno. Morgen erg vroeg, we komen om 5 uur aan, gaat het avontuur verder in Griekenland.
valentino flatsHow to Make a Flasher Costume
