De vrije wil bestaat, soms, blogpost van Jaap, zaterdag 1 juni 2013
We worden wakker met stralende zon. Alsof de regen en de storm gister nooit hebben plaatsgevonden, een totaal andere wereld. Zo moet het eigenlijk gaan, in een prettig warmende ochtend zon na het ontbijt ons klaar maken voor het vertrek, wat aanklungelen bij de bus, bandje oppompen, banaantje pakken, tassen in de bus, oh billenvet vergeten, snel even smeren, waar is mn zonnebril, zonnebrand op, nog eens naar de remblokjes kijken, ze houden het wel als het droog blijft. En dan maar eens op de fiets met zn allen, vrolijk pratend, niet al te hard, alles is ineens mooi en prachtig. We hebben alle tijd, maar 90 km op het programma vandaag en een paar lange klimmen die niet al te stijl lijken volgens het hoogteprofiel dat Cornelis heeft gebakken. Er kan een buitje vallen als we hoog in de Appennijnen fietsen, dus toch maar regenjasjes mee, maar veel zal het niet worden. Misschien wel de beste dag van de hele week.
Na 10 km worden we ruw gewekt uit onze zoete droom. Het gaat omhoog, maar heel anders dan volgens het profiel. Het is stijl en wordt almaar stijler. Wat zullen we nou beleven? We moeten 18% op, alles piept en kraakt. Vooral ook Andre zijn fiets, die weer een reutel laat horen die vorig jaar ook al dwingend aanwezig was. “Zo’n fiets heeft ook een psyche” zegt Onno als we eindelijk allemaal boven zijn. Een enkeling loopt het laatste allerstijlste stuk. Maurits wordt bijna van z’n sokken gereden door een scooter die een binnenbocht neemt. Hijgend en sommigen zwaar rochelend wachten we boven op elkaar en herstellen langzaam. Als het profiel van vandaag er zo naast kan zitten zou dat de rest van de week ook wel eens zo kunnen zijn. Gaan we toch ook nog zwaar klimmen en niet alleen maar lange dagen maken. Oei.
Het klimmen vandaag is nog maar net begonnen. Het gaat maar door omhoog. Langs oude dorpjes waar het zaterdagochtend-ritueel zich voor onze ogen voltrekt. Oude mannen scholen samen op stoepen en pleinen, de leegte van de dag in gezamenlijkheid vullend. Nog niet zo oude mannen die de jas van de oude dag al aan lijken te hebben voegen zich bij hen. Af en toe schuifelt er een oude dame met een boodschappentas tussendoor. Elk dorp hetzelfde.
Verder klimmen. Met Noud en Fred voorop. Het verhaal van zijn knie blijkt allemaal flauwekul te zijn, hij trekt hard door, even testen, gewoon even. Noud en ik er proestend achteraan, op zoek naar lucht en een nog lichtere versnelling die er niet is. Overnemen, op de kop, aanzetten in een haarspeld, net de verzuring voorblijven. Blij met zadelpijn want dan voel ik mn benen minder. Pijn doet het allemaal maar loslaten is geen optie. Waarom doe ik dit schiet door mn hoofd. Uit vrije wil. Maar de vrije wil bestaat niet, zoals neurowetenschappers als Schwaab en Lampe en filosofen als Verplaetse ons willen laten geloven. Zoon Julius heeft er net eindexamen filosofie over gedaan. Die denkers en neuro-maffiosi hebben nog nooit gefietst, zoveel is duidelijk. Uit vrije wil fiets ik hier. Sterker nog, mijn vrije wil is het enige wat me voortdrijft, tegen de pijn, de zwaartekracht, het schreeuwende lichaam in. Al het andere houdt me tegen, maar ik wil verder en harder. Ik fiets dus ik wil.
De afdaling over de strada privata is weer eens wat anders. Er is ook asfalt, her en der maar toch vooral veel kuilen, grind, gaten, halve bomen over de weg, rotsblokken, keien, eindeloos door. En ineens schiet me te binnen hoe ik mn advies moet afmaken, waar ik vrijdagochtend nog niet mee klaar was. Hoe kan dat nou? Anderhalve dag niet aan gedacht en daar dient de oplossing zich balancerend tussen een kuil en een kei aan. Kennelijk heeft het onderbewuste doorgedacht en slingert het op een onverwacht moment een oplossing het bewustzijn in. Wat zegt dat nou over de vrije wil? En over het verdienmodel van advocaten en consultants? Toch ook maar declareren voor ‘ tijd niet aan u gedacht’?
Late lunch met pasta in een verlaten restaurantje. Pasta 5 euro, cappuciono 80 cent. Het is begonnen met regenen en we zijn al koud. Met nog meer regen opstappen voor het laatste stuk. We raken doorweekt. Door rivieren omhoog en naar beneden fietsen, alles wordt koud. Met Cornelis schiet ik in een afdaling in een grote kuil, allebei lek. In de koude regen bandenplakken, ijzige vingers proberen de band goed te krijgen. Maurits loopt alvast de volgende heuvel op, scheelt er weer een. Klimmen krijgt me niet meer warm, klappertandend zit ik op de fiets. De vrije wil is uitgedoofd, mechanisch trap ik achter de anderen aan. Muro Lucano, een dorp op een helling geplakt, eindelijk naar binnen en een warme douche. Morgen droog en minder klimmen zeggen ze. Jaja.
louis vuitton neverfulHow To Make A Tin Cup Necklace
woolrich echtes fell which represents about 10
Opinions on my new suit
woolrich test which represents about 10
