Het zorgzame peloton, blogpost van Fred, zaterdag 1 juni 2013
Het peloton is een organisme. Dat geldt ook voor het peloton van deze mannen op leeftijd, die nog in de ontkennende fase zitten. Want organismen sterven af. Er wordt natuurlijk wat routineus gesnotterd, wondjes verzorgd, zonnebrand gesmeerd. Dat is het volle leven. Maar we worden natuurlijk op de hielen gezeten door de tijd, die ook op deze reis alom tegenwoordig is. Zeker in Zuid-Italie waar het verval tot kunst is verheven. Dat zagen we vandaag tussen Salerno en Muro di Lucano. Niet vanwege de oude mannen, die steevast op dorpspleintjes onder bomen samenscholen en in onverstaanbaar Italiaans ons iets toeroepen over misschien wel hun heldendaden, toen zij het nog konden – of dachten te kunnen, net als wij – in de glorietijden van Gimondi, Motta en Coppi. Niet vanwege de infrastructuur, die allang lijkt te zijn opgegeven. Wegen zoals de afdaling na Alcerno, op zijn best gescheurd of vol keien, steenslag of takken, maar pardoes ook er gewoon niet meer zijnd. Verval dus, overal en daar dansen die idiote, fietsende mannen langs en over, of de tand des tijds hen niet aangrijpt. Cees is gewoon in het Groene Hart tegen een paaltje aangereden. Ach, dat gebeurt. Ik deed een danspasje te veel naar achteren. Tja, dat is dom. Peter had ‘een griepje’. Wie niet? En van de rest ben ik het van de weeromstuit maar vergeten, al zat Noud heen en weer te schuivelen op het zadel alsof daar geen aardbei maar iets gelijkluidends groeide. En temidden van al dit kleine leed is er iets moois. Iets dat het peloton boven een organisme uittilt. Er is zorg. We letten op elkaar. We vragen naar elkaar. We zoeken naar oplossingen. Mijn knie was – tot ik vandaag hard de berg opreed – een frequent onderwerp, waar naar werd gevraagd. ‘Hoe’s de knie’ vraagt de burgemeester met een bezorgd gezicht. En als Peter weer een kanonnade aan hoestbuien produceert duurt het niet lang of er is iemand naast hem. En Cees, die de pechvogeltrofee al voor de tocht won, daar wordt collectief op gelet. Vandaag mocht hij alleen het laatste stuk meerijden, van zichzelf en van ons, ondanks de pijnstillers. En toen hij wel meereed, rustig achteraan doormalend in de regen, vastberaden, maar nog niet op kracht, was hij nooit alleen. Ook de vaandelsdragers van het peloton zorgen dat ze bij hem zijn. Als ware carabinieri begeleiden Noud en ik hem. Het peloton hangt op een wonderlijke manier aan elkaar. En als Maurits tijdens de lunch – pasta, wat anders- door de kou bevangen lijkt, staat er fluks een warme kop soep. Het peloton weet dat zorg een drijvende kracht is achter werkelijke beschaving (ook omdat we Kinneging lazen, OK), maar ook om een sportprestatie neer te zetten. Het is mooi en ontroerend. Het maakt dat de andere onvermijdelijke kant, het lijden, een zachte kant krijgt. Zorg en lijden als yin en yang, als clair en obscur, maar ook gewoon als dagelijkse kost. En zo, vol zorg, zwieren wij over de bergen van het Parco Regionale Monti Picentini, lachen om het verval en de tijd, om de met grind gevoede bochten, de lonkende scheuren, de wegen als rivieren, de gierende remmen en de bakken met regen die over ons worden uitgestort. Dit organisme is nog lang niet klaar met zijn missie. Hoezo verval? Dit peloton gaat het m weer flikken. Morgen 150 km naar Matera. Dat u het even weet! Met billenvet in de broek en de blik op oneindig. Wie zorgt leeft. Wie leeft zorgt. Werkte het ook maar zo buiten het peloton.
wandtattoo kinderzimmerNine West supports a greater cause before New York
woolrich quilt trading can easily clothing fashion growth stock
Robert Pattinson to Start Clothing Line
woolrich gefälscht trading can easily clothing fashion growth stock
