Ithaka! blogpost van Fred, 5 juni 2013
Het eiland Ithaka ligt er goddelijk bij. Vanuit Poros is het gewoon een eiland. Maar in de Griekse mythologie is het onverbrekelijk verbonden Odysseus. Na de slag om Troje doolde hij rond in het Middelandse Zeegebied, tot aan de zuilen van Hercules (Gibraltar). De omzwervingen zijn alom bekend uit het geschrift van Homerus. Wat dreef hem om 20 jaar van huis te zijn? En wat leverde het op? Uiteindelijk is de kern van het verhaal dat Odysseus geconfronteerd wordt met zichzelf en tot zelfinzicht komt. Met excuses aan de klassiek geschoolden, die nu uit hun stoel opveren. Waarom Odysseus genoemd? Het is duidelijk: 11 mannen op de fiets van Napels naar Athene, dat roept vragen op. Alleen een beetje dom fietsen? Is het sport, de strijd om de beste te zijn? Of is het Het Goede Doel? Dolende ridders van het ijzeren ros zijn we. En natuurlijk net als Odysseus niet alleen op zoek naar nieuwe verre oorden, maar ergens, een beetje naar onszelf. Grenzen. Waarheden. Ervaring. Geloof. Vertrouwen. Een hutspot aan mentale oorden. We dolen niet zonder doel, maar wel zonder het te benoemen. We zijn mannen.
En terwijl ik dit schrijf op de oude schuit Zakynthos, is het de zee die mij omgeeft en ons echt bindt met Odysseus (excusez de pathetiek). De vreugde van de zee. Steeds als je haar ziet is er opluchting, vreugde. De zee, de zee! Voor de door de Perzen achtervolgde Grieken was Thalassa Thalassa! de bevrijding na dagen dolen. Voor ons is het de oervreugd. Voor dichters een eindeloze bron. ‘De zee, de zee!’ juicht ook Slauerhoff, ‘het enige leven dat strekt van begin tot einde’. Ook al zo’n dolende ridder. Wij zitten op onze glimmende fietsen, rijden kustwegen, een bergje, een afdaling, terwijl de zee ons vergezelt.. Het is heerlijk en prachtig. Het is zwaar en uitputtend. Maar het is een zelfgekozen lot. En pure luxe.
En terwijl mijn billen op het warme dek zitten, waaronder de motoren van de Zakynthos grommen, voel ik de tijd even stil staan. Voel ik dat de woorden door zoveel balans, schoonheid en vrede weg bljjven. Voel ik dat dit blogje hopeloos faalt in dit moment te beschrijven. Ik kan beter even zwijgen. Kijken naar de Peloponessos die aan de einder opdoemen,luisteren naar de oude Zakynthos, en meedeinen op de zee, die eeuwig bevallig zal blijven. We moeten straks namelijk gewoon weer die godvergeten fiets op, door de hitte, de wind en over slechte wegen, elkaar af en toe – om volstrekt onduidelijke reden, behalve dat Zeus en ego in ons huizen. Het snot voor de ogen rijden. En hopen dat we er iets, maar dan ook iets wijzer van zijn geworden. Is dat ijdelheid? De Perzen zitten ons in ieder geval niet op de hielen. Dolend zijn we. Niets meer, niets minder. Heerlijk!
wandtatoos5 Things You Must Do To Attain Financial Freedom Through Forex Trading
