Kopwerk, blogpost van Fred, zondag 2 juni 2013
Vandaag lukte het. Het magische fietsgevoel. Net vertrokken uit Matera slingeren we ons gehuld in la maglia rossa – oftewel Girorose – de stad uit. Tempo. De groep komt op stoom. En dan… ik op kop. Kilometers lang. Het voelt machtig. De wetenschap dat er 9 renners achter je zitten. Zij volgen jouw spoor, jouw tempo. Het zoeken naar de perfecte balans en houding. Handen in de beugels. Borst iets naar voren. Laag zitten. Mijn snelheidsmeter geeft 35 aan. De wind is tegen. Een matige wind. Ik zie de weg voor mij. Lang, met in de verte bochten. Hij golft door het graan, de olijfgaarden met stokoude bomen, de bermen met duizenden boeketten voor mijn lief. Ik heb besloten, ik blijf 10 km op kop. Dit is nu mijn plek. Het ideale tempo voor dit gehoorzame peloton zoeken. Omhoog. Steeds kies ik niet voor de juiste snelheid, maar voor de juiste spierspanning. Genoeg omwentelingen. De fiets doet wat ik wil, de groep wil dat ik het doe. Een tandje erbij, het kan. We dalen licht. 36…37…38. Nu opletten! Niemand mag afvallen. Pechvogel Cees niet. Doorzetter Joost niet. Het is mijn ereplicht zo hard mogelijk te gaan, zonder afvallers. De zon brandt, een vrachtwagen die gore rook uitspuwt passeert, er is een dorpje. Ik denk aan de speeches van Peter en Cees. Op een pizzeriaterras in Matera. Waar alles al eens is gebeurd, maar dit nog niet. Peter, de gedrevene, die groots wil leven en dat altijd en overal toont. Hij rijgt de roman Zorba aan het klassieke Symposion – onze verplichte stof dit jaar – en andersom. Het meest op zoek naar de Zorba, het aardse in hem. Want leven in de geest doet hij al. Cees die het gekozen thema voor onze speeches ‘kracht, liefde en verlangen’ juist klein houdt. Mooi en ontroerend beeld van een boer en boerin. Zijn gebroken fiets stond daar, ergens in de polder, na zijn fietsongeluk. Het gezin is ongebroken, ondanks zware tegenslag. Kracht. Vrouwen. Eenvoud. Ontroering. De kracht van vrouwen, is een thema. Ik zet nu mannelijke kracht op de pedalen, want moet klimmen. De groep kreunt licht. En zwijgt. Ik voel mij in perfecte balans met de roze slang achter mij, het Pugliaanse landschap om mij, de weg voor mij. Zo wil ik nog 150 km fietsen naar Brindisi. Is dit geluk? Ja, ongeveer. Primitief en eenvoudig in zijn schoonheid. Niet groots, eerder bescheiden. Want ik kan harder. Mijn geest wil best, mijn lichaam kan best. Maar ik kies deze tred van geluk. Groepsgeluk. Dienend leiderschap? Nee, onzin. Harmonie. Ik zie, ik ruik en voel het landschap. Zuig het in mij op. En neem wat snelheid terug. Ik denk ineens aan Pipo de clown’s ‘Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen….slaap zacht’. Pipo! In geen 30 jaar aan gedacht. Hé, wacht even, daar komt de burgemeester langszij. De olifant in hem moet uitgelaten. Nee, ik wil nog even in deze cadans, deze rol! Onno gaat toch te hard. Dit kan hij niet! Ik schakel, schiet hem voorbij en matig subtiel het tempo. We zeggen niks. We weten het allebei. 37…36…35. De weg, het landschap, het tempo, de groep zijn weer even mijn kleine wielerkosmos, mijn minieme illusie. Brel en Don Quichot komen langs. Flitsen van de onfortuinlijke man van La Mancha: ‘Zo is mijn strijd, de sterren te volgen …’ en nog wat weemoedigs. Ik zit op mijn ijzeren Rosinant, volg geen droom, noch een ster, maar rijd vooraan een groep fietsmakkers. Net als ik het opdringen in mijn rug voel komt Cornelis langszij. Ferm, gedecideerd, verantwoordelijk. Ik gun het hem, al heb ik niks te gunnen. Ga, Cornelis. Doe het. Een paar uren later vliegen we er als dolle honden in, 15 km voor Brindisi. Na de prachtige samenzang daarvoor, het groepsfietsen, tetteren hier vijf tenoren op volle kracht. Hard, keihard. Mijn benen stromen vol als ik op kop tegen de wind vecht. Jaap doet gewoon 43 km p/u, Noud daarna een flitsende overname, Peter Zorbaat een beurt, Onno denkt te ontsnappen – prachtig en hopeloos. Cornelis gaat diep. We vliegen en verzuren, de dienstbaarheid ver weg. Maar oh, wat is dit toch lekker. Ongecompliceerd knallen en elkaar kapot rijden. Niks magie, gewoon oer.
Verstuurd vanaf mijn iPad
burberry scarfFred Hughes makes the best dressed list of 1974
