Acht dagen fietsen. Napels – Athene. Ik wist niet waar ik aan begon. Van te voren had ik nooit meer dan 100 kilometer gefietst. Deze etappes waren beduidend langer en met serieuze hoogte meters. Ik dacht: het komt wel goed, het is vast net als met een marathon dan loop je ook niet meer dan een dikke dertig in de voorbereiding. Ik heb vier marathons gelopen en heb de Bosporus over gezwommen dus ik dacht wel een beetje te weten wat duursporten zijn.  Het is me gelukt maar zonder de groep had ik het niet gehaald. Fietsen duurt zo lang. Een marathon heb je na ongeveer vier uur wel weer achter de rug. Fietsen komt geen eind aan. Zes, zeven, acht uur fietsen. Aan het eind heb je het echt gehad. Toch stap je de volgende dag weer op.  Als je het weer gehaald hebt is de voldoening immens. Iets doen brengt meer voldoening dan iets hebben. Om de dag behapbaar te maken brak ik hem in stukjes. Dat was mijn strategie: hoe eet een muis een olifant? Hapje voor hapje. 45 km tot de koffie, 80 km tot de lunch, meestal in een stuk door tot het einde, soms nog tussen door een espresso of een colaatje. Zeker in het begin moest de groep vaak even op mij wachten en stond ik midden op straat mijn yoga-oefeningen te doen om mijn gepijnigde nek en rugspieren weer te ontspannen. Variatie maakt iedere dag weer aantrekkelijk, maar ook de tocht zelve.  Van chaos en regen in Napels tot liefelijke kustwegen  in Kefalonia,  van arcadische landschappen met kuddes en herders tot ongenaakbare en eindeloos lange beklimmingen in de Appenijnen, van sloppenwijken tot lommerrijke dorpjes, van verboden snelwegen en tunnels tot de met zeewier en visjes bekleedde brug over het kanaal van Korintie. Doodsbang was ik de eerste afdalingen. Keer op keer zag ik mijzelf vallen en kwam ik totaal verkrampt beneden. De machtige dijen van de groep brachten mij weer naar boven. Misschien was er een afspraak, maar iedere keer was er als vanzelf wel iemand die bij mij in de buurt bleef. Als trouwe herders brachten zij mij weer bij de kudde en vertelden mij hoe ik moest fietsen. Niet knijpen, schouders naar beneden, hou je hoofd als een paard, fietsen doe je met je schouders, laat de fiets lopen, als je gaat remmen wordt het alleen maar erger, eerst andermans bordje leegeten, etc, etc, en bovenal: souplesse. Langzaam leerde ik dat het lichaam kan lijden, het went aan de inspanning en kan zichzelf herstellen bij de voortduring ervan. Het lichaam kan lijden, maar moet ook lijden. Diep weggestoken heeft het de herinnering aan zware arbeid. Het zit in ons genetisch materiaal.  We kunnen meer dan we denken. Het lijden en de prestatie scherpen de geest. Ik kan me niet voorstellen dat de tafelredes over kracht, liefde en verlangen zo intiem, verassend en verscheiden zouden zijn geweest als er geen groepsinspanning aan voorafgegaan  was. Waarom doe je zo iets? Je doet het voor jezelf maar vooral ook samen. Je maakt deel uit van. Van het lichaam weten we inmiddels al heel erg veel, van de geest in mijn ogen nog steeds bar weinig. Het blijft een raadsel. Wat drijft de mens? Vanmiddag liepen we over de Akropolis. De kracht van de Atheners van 3000 jaar geleden was ongelofelijk, de liefde voor hun goden alles overstijgend, maar dan nog. Hoe kan een stadje met 10.000 huishoudens zo iets voor elkaar krijgen? Hoog op de berg eerst een stad later een tempel. Alleen een verlangen dat groter is dan de  mens  kan dat voor elkaar krijgen. Het  is het verlangen van een groep en door een groep om iets hogers te dienen dat het directe individuele belang overstijgt. Is het grootsheid, schoonheid, de godheid? Het is in ieder geval niet het lichaam, maar wel de geest.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!