Natte helden, blogpost van Fred, vrijdag 31 mei 2013
Helden zijn we, maar aardige helden. Natuurlijk weten we dat een held iemand is ‘die straffeloos onvoorzictig is geweest’, zoals sporthater W.F.Hermans het formuleerde. En zo is het. We waren vandaag zulk soort helden. Terug in Napels waar we vorig jaar de Vesuvius in de bloedhitte beklommen. Nu voor een nieuwe editie van ons avontuur, vers uit het vliegtuig de fiets op voor een makkie. Een proloog Napoli-Salerno. Dat durf je in serieuze wielerkringen niet eens een etappe te noemen. Je pedaleert door de straten van die wonderlijk rijke en lelijke stad, om daarna in de Campana betoverd te worden door citroenbomen, granaatappels, paleizen, parasoldennen, kustformaties, dorpjes, doorkijkjes en panorama’s; dan wel door het ZuidEuropese schoon, dat flaneert over de straten, donker, met gulle boezem en handen gevuld met heerlijke taarten, fruit en bloemen. Stop! Stop! Hou op met die streekromantaal. Niets van deze idylle vandaag. De mannen van fietsen4fietsen wachtte een waterballet, een pandemonium in circus Napoli, dat ons lang zal heugen. Ellende, kou, lelijkheid en verval. Regen, stortregen, hoosbuien. Wind, windstoten. En dan: bestrating die bedoeld lijkt om vijanden uit de stad te houden. Een soort valkuilen of loopgraven. De zwarte lavasteen, die schots en scheef ligt, met gaten, scheuren. De straten met keien, vol gaten, plassen en scherpe kanten. We werden heen en weer geschud als een drilmachine. Cees die een beleefde krachtterm slaakt als er zich weer een strook zwarte ellende voor ons openbaart. De burgemeester die in een tramspoor raakt en daar behendig uit ontsnapt. De groep die van ellende maar over het geasfalteerde tramspoor rijdt, om aan de ketjes en het gescheurde asfalt te ontkomen. En natuurlijk barst de hemel dan weer open en wordt alles weer spiegelglad. Het is vervelend en we denken collectief aan Bradley Wiggins, die de Giro verliet omdat hij het niet meer trok. Wij woekeren met de elementen, met de bestrating en onszelf. Maar bovenal, met de mens. Als we de eerste lekke band plakken onder de oude woning van de grote Caruso – zijn dochter mismoedig hakend achter het raam, een geerodeerd ereplakkaat van de stad daarnaast – dan bezingen wij Napels nog. Min of meer. Maar na de derde lekke band en het zoveelste incident is het gedaan. Napels is Napels. De ene na de andere auto rijdt gewoon door als wij komen aanrijden, kennelijk omdat er een gaspedaal in zit. Er wordt ook achteruit doorgereden, dat het een aard heeft. Er wordt geen voorrang verleend, want wie zijn wij nou helemaal op die fietsjes? Er wordt dwars over de weg ingeparkeerd vlak voor onze neus, of, ook gewoon: men laat zijn auto gewoon ergens staan, midden op de weg, maar ook op een rotonde. Zo rijdt een man van naar schatting 120 jaar door, terwijl wij op een voorrangsweg die kolkt als een rivier aan komen rijden. Remmen werken dan niet, maar er wordt behendig gemanouvreerd en de oude baas krijgt de volle laag. Ik zie hem kijken en schouderophalen,alsof het er allemaal gewoon bijhoort. Ook op je 120-ste. Een patser die het rijke volksdeel vertegenwoordigt rijdt één van ons bijna van de weg, omdat hij er toch best nog even voor kon. Wandelaars zijn al helemaal alle hoop verloren: die steken gewoon over, de dood of de gladiolen maakt ze niet meer uit. En zo kolken wij over de woeste wegen van Napoli naar Pompei, naar Cava en – gewassen, geschud, gewogen en te zwaar bevonden – naar Salerno. Zelden was ik zo blij een hotel te zien dat Mediterranea heette. Het heldendom ver weg. Een bbiertje, lekker eten en naar bed.
louis vuitton purses
The Fabric Guide as requested
woolrich günstig Fashion trends are going to come and go
16 Style Tips to Look Thinner
woolrich test Fashion trends are going to come and go
