Pluk de dag, blogpost van Jaap, dinsdag 4 juni 2013
Om vier uur Griekse tijd, drie uur Italiaanse tijd, worden we gewekt door de purser. Land in zicht kennelijk, Griekenland in het bijzonder. Dat was een heel kort nachtje, in verrassend goede bedden in de hut. Als we de deur van de hut opentrekken weten we weer dat we bevoorrecht zijn. Hele volksstammen liggen verspreid in de gangen iets te doen wat op slapen lijkt. Een paar Interrail reizigers maar verder heel veel Bulgaren, Roemenen en Roma. Gezinnen met babies en kleine kinderen. Volvette vrachtwagen chauffeurs. Allemaal op reis, allemaal ergens vandaan en op weg naar toe. Reizen. Elk moment weer ergens anders. Wijzen vertellen ons dat leven in het nu het beste uitzicht op geluk biedt, niet altijd maar naar achteren leven naar wat was, of naar voren wat nog komt, maar in het nu, wat is. Nu is er echter nooit of tenminste al direct weer weg. Nu is eigenlijk al weer net zodra je er aan denkt. Zo is het met reizen ook, hier is al weer daar voor je er erg in hebt. Reizen op de fiets houd je dicht bij het hier en nu. Je rolt door de tijd en het landschap, 6 a 7 uur fietsen, 150 km verder. Maar steeds zijn we ook hier en nu, we zien, voelen, ruiken, horen het. We hebben er bijna grip op. Aan onze blikken en woorden die het hier en nu waarnemen en van commentaar voorzien, merk je dat dit erg op geluk lijkt. Kijk nou eens! Zag je dat? Hoor! Wat een stank! Ruik je die Oleander?
In Igoumenitsa is sochtends om half zes niet veel te doen, geen stoplicht springt er op rood en ook niet op groen. We ontbijten op de stoep voor het terminal gebouw, met enig vrezen over de lange dag voor de boeg voor de vermoeide en langzaam opstijvende lichamen, van wie de hoofden na zo weinig slaap ook niet meer fris zijn. Maar de kustweg is mooi, klimmen, au, maar eigenlijk ook wel lekker. Dalen en pats, daar klapt de achterband van Maurits weer. Nieuwe buitenba d en toch weer lek. Plakken en 100 mtr verder weer lek, de buitenbanden die hij had gemocht blijken steeds te scheuren, slecht spul. Precies op dat moment krijgen we ook nog een bui op onze kop. We bellen Filip die Maurits moet komen halen, terwijl wij in de regen verder dalen.
Eindeloos langs de kustweg omhoog en naar beneden. Lang en gestaag klimmen en dan weer naar beneden. In een geweldig ritme, steeds maar door. De moeheid slaat rond het middaguur toe, in het hoofd en in de benen. Het kost wat wilskracht om daar doorheen te fietsen en dan gaat het echt waaien (zie blog van Fred). Maar eigenlijk gaat het heel lekker, zo zou je eindeloos door kunnen. Ik geniet, van nog een heuvel hard omhoog met Noud proestend naast me. Pluk de dag, waarvan tenminste twee varianten bestaan. Leef iedere dag alsof het je laatste is, Zorba stijl, of leef de dag alsof je die eeuwig zou leven. Julian Barnes schreef daar eens over in A History of the World in 10 1/2 Chapters. Eeuwig leven en dan ook nog alles hebben wat je hart begeert. Uit verveling verlangde hij uiteindelijk van het eeuwige leven te worden verlost. Wij verlangen hele aardse zaken, zo aan het eind van een slopende dag. Een hotel bij voorbeeld. Bij aankomst blijkt er zelfs een zwembad te zijn. Met fietskleren en al gaan de jongens te water. Wat een zaligheid. Het bord met 40 ge- en verboden, waaronder gij zult u eerst douchen voordat u van het zwembad gebruik maakt, wordt instemmend opgemerkt als we er weer uitklauteren. Pluk de dag!
Isabel marant sales CEO Discusses Q1 2011 Results
