Tegenwind met een luchtje, blogpost van Fred, dinsdag 4 juni 2013
Het is een Hollands verschijnsel: fietsen tegen de wind. Als je van Hoorn naar Medemblik fietst heb je m tegen. Ga je terug, dan heb je m tegen. Niets aan te doen, je krijgt er veel voor terug. En dikke bovenbenen. Maar dat wij met F4F tussen Napoli en nu Lefkas de strijd van de eenzame fietser als groep steeds weer moeten strijden is toch onverkwikkelijk. De regen, a lá, maar de wind ook nog! Ook de oversteek van Brindisi naar Igoumenista helpt niet. Gelukkig heeft rasoptimist Peter – promoverend als filosoof, dus niet van de straat – er iets op gevonden. Het begon gisteren. Terwijl wij met onze roze slang door Puglia slingerden met een straf tegenwindje kwam de oplossing. Jaap – hooggeleerd, maar geen filosoof- meende met enige trots dat hij met wel 40 km in het uur tegen de wind ‘optornde’ (heerlijke uitdrukking van mijn moeder). Peter bracht de antithese: ‘nee hoor, we hebben meewind’. Met de blijmoedigheid van een wetenschapper die zojuist Eureka! riep werd het fenomeen gekanteld. Jaap, als rechtsgeleerde, verbouwereerd. Ja, maar, je bestrijdt toch geen natuurwet? Het is toch aantoonbaar en aannemelijk dat de BuysBallotiaanse afwijking op het noordelijk halfrond in ons nadeel werkt. Hier en nu. Zelfs aan zijn haar kon je het zien. Een platgeslagen coupe, op het hoofd van iemand wiens haar altijd goed zit (volgens een ingewijde). Ook onder een helm, trouwens. De onverstoorbare filosoof Peter ontkende dit rationalisme en ergens zal hij gehoopt hebben dat Kant hem te hulp zou schieten. Net daarvoor hadden wij, al pedalerend, Kant even doorgenomen. Het weer hadden we al gehad. Kant werkend vanuit emotie, via de ratio ervan overtuigd dat er meer is dat wij op basis van die ratio vermoeden. Zoiets. Die indruk kregen wij onderweg ook al. Ja, u denkt dat wij alleen over voetballen, fietsen, Italiaanse vrouwen en Ferrari’s praten? U moest eens weten. De consequentie van de filosofische twist was dat de groep gewoon keihard doorreed. Jaap van de weeromstuit fier voorop. Demonstrerend hoe hard je tégen de wind in kunt fietsen. De teller nu tot boven de 40.
Dat was gisteren. Maar waratje, vandaag had de wind weer zin in een dispuut. Strak tegen. In Peter’s filosofische grondhouding natuurlijk mee. Maar de oplossing was van een Hollandse schoonheid. Peter reed de laatste 30km pal tegen, in zijn geval mee, het asfalt aan stukken met een groepje kleppers. Die reden natuurlijk vooruit en verdwenen langzaam uit ons door zweet vervagende gezichtveld. Quod errat demonstrandum. Jaap en ik, een rechtgeleerde en een geograaf (bijvak meteorologie), reden daar inmiddels achter, op kop van een groepje achterblijvers, dat we op sleeptouw hadden genomen. Vol tegenwind, natuurlijk. Alsof je van Hoorn naar Medemblik rijdt. Of andersom. Sans remedie. Geen tijd voor de schittering van Griekenland. Knallen! Langs de schitterende Ionische kusten, de prachtige moerassen met zilverreigers, de Griekse tempels en het grillige gebegte. We zien alleen maar de groep voor ons – met meewind – verder wegrijden. We voelen de spieren als manchetten onze benen afknellen, het bloed verzuren. Het verstand op nul? Nee, dan gebeurt er toch iets wat je filosofisch zou kunnen noemen: twijfel slaat toe. We zijn getergd tot op het bot, kijken elkaar vertwijfeld aan: hebben we dan toch de verkeerde studie gekozen?!
burberry scarfEye Makeup for Women who Wear Glasses
