Volslagen de weg kwijt, blogpost van Jaap, zondag 2 juni 2013
Vandaag worden we wakker met dikke mist. Het prachtige Muro Lucano, tegen de berg aangekwakte rijen identieke huizen dicht opeen en bovenop elkaar, met daar hogen bovenuit een dreigend grauwe burcht, onttrekt zich geheel aan ons zicht. De fietskleren die we gisteravond buiten hingen te drongen zijn zo mogelijk nog natter. Onno en ik gooien alles maar in een plastic zak, misschien droogt het uiteindelijk in Griekenland. Vandaag fietsen we in onze mierzoete tenus van vorig jaar, onmogelijke shirts en broeken maar een fascinerend toneel als wij ons zo door het landschap bewegen.
We lachen de ellende van de kou maar weg tijdens het beperkte ontbijt. Zou dat ook het ‘austerity’ beleid van de EU zijn? Een lange dag wacht ons, 150 km naar Matera. Met minder klimmen dan gister, maar ja wel erg lang. 45 km verderop in Potenza mist het ook, eerst weer twee uur door de kou. Ik trek bijna mn beenstukken maar aan, geen zin in klappertanden vandaag.
Als we de weg afrollen, we mogen eerst naar beneden, zien we voor het eerst dat de mist breekt. We fietsen onder de wolken uit en dalen het dal in. Een blik terug laat het schitterende Muro zien, wat een beeld nu in volle zon.
Dalen en dan doen we de regen jassen toch maar uit, het is warmer dan de vorige dagen. Misschien de goden verzoeken, maar we fietsen wel in Zuid-Italie, kom op zeg, mag je dan eindelijk eens wat zon hebben? Door de dorpjes een zondagochtend ritueel, nauwelijks te onderscheiden van het zaterdagochtend ritueel, met dien verstande dat jonge moeders met kleine, in het wit geklede kinderen lopen, met grote kruizen aan kettingen. Zondag naar de kerk, maar dan wel bijzonder gekleed.
Een lange klim, we beginnen rustig met elkaar, voelen allemaal wel dat die hoogteprofielen van Cornelis maar een slag in de lucht waren. Geen idee hoe lang deze klim is en hoe hoog we komen. Als we al zo’n 10 km hebben geklommen en er nog geen eind aan lijkt te komen, gaan de heren er maar eens aan trekken. Eerst Noud, dan schiet ineens Cornelis voorbij. Dus ik moet er ook overheen, al had ik me nog zo voorgenomen er een rustige lange dag van te maken. Toch weer blazen, piepen, opschakelen en weer even terug. Zadelpijn verdringt het gezeur in de benen iets teveel, dus ik trek maar eens wat harder door om de benen ook wat pijn te gunnen. Na elke heuvelrug lijkt een volgende te komen, er komt geen eind aan. Uiteindelijk stopt het op 1138 mtr.
Na een welverdiende banaan met energy bar stappen we op om te gaan dalen. Pats daar knalt Maurits zn achterband lek. Hij neemt een grote voorsprong in het lekke-banden-klassement. Na de reparatie stappen we weer op en 100 mtr verder pats, de achterband klapt weer! Maurits verzekert zich van de zwarte trui voor de meeste lekke banden, en dat al binnen drie dagen. Weer een binnenband erin, het gaat het hard. We willen net weer opstappen en daar komt ineens een processie de berg oplopen. Het feest van de eerste communie blijkt ons, en het hele dorp loopt omhoog. De priester roept om de 10 seconden een gebedsregel in zijn megafoon en de dorpsgemeente herhaalt de woorden achter hem. De dorpsiconen worden door de jongens van het dorp omhoog getild. Vooraan in de stoet wordt devoot meegepreveld, achteraan lijken de sociaal gelovigen mee te wandelen. Het is toch wel gezellig zo met zn allen, maar het gesprek gaat over wie de boodschappen vanmiddag doet en waarom de wieltjes van de kinderwagen zo slecht zijn. Eindelijk weer verder, afdalen naar Potenza, we hebben veel tijd verloren. Syndromen van gister doemen op, nog maar 40 km gefietst en al bijna drie uur onderweg. In Potenza raken we ook nog hopeloos de weg kwijt. Geen Garmin track of kaart helpt hier, en ook niet het overleg van de generale staf van deze expeditie bestaande uit wegkapitein Noud, routemaker Peter en kaartenlezer eerste klas buiten dienst Maurits. Ze komen er niet uit, links omhoog, rechts omhoog, geen idee waar de track loopt en waar wij zijn. Op goed geluk maar een kant op, we komen langs de snelweg terecht maar de ventweg houdt ineens op. Terug, over de snelweg heen, andere kant proberen. Daar lukt het wel, een mooie klim terug naar wat oorspronkelijk bedoeld was. Over de Via Appia, de paaltjes langs de weg laten de kilometers zien die we verwijderd zijn van het Forum in Rome. 478 km. Je ziet de legionairs zo voor je marcheren. Prachtige rustige klim, Fred en Onno schieten hard vooruit, Cornelis, Noud, Peter en ik kijken elkaar eens aan en besluiten deze te laten gaan. De dag is nog lang. We klimmen door en als Fred en Onno na een korte rustpauze weer aansluiten gaat het hard verder omhoog. Filip zou hier ergens in de buurt moeten staan voor lunch en dat vooruitzicht draait ongemerkt de gaskraan vol open. Halverwege pas en al veel gegeven.
Kees sluit zich weer bij het peloton aan na de lunch voor, wat zal ik zeggen, het ideale fietsen. De zon schijnt, het wordt langzaam warmer en we dalen zo’n 40 km lang met 2 a 3 procent, constant rijden we tussen de 35 en 55 km per uur. Tuurlijk, ook nu laten de benen zich af en toe voelen, maar dit is het zoet na het zuur, schier eindeloos dalen. Matera komt snel dichterbij, alleen de laatste klim het dorp in nog en dan zijn we er. 150 km precies, een fantastische dag.
’s Avonds aan het diner op een terras op een plein, de halve stad uitgelopen om te flaneren, voor ons, voor elkaar, voor jan en alleman, een pizza voor eur 6.50 en twee geweldige speeches van Peter en Kees over kracht, liefde en verlangen, voelt het alsof we nu pas echt zijn aangekomen. Dit is het fietsen4fietsen, de droestige strijd op de fiets, de gesprekken aan tafel in de mediterrane warmte, zorba de griek en symposion, de herinneringen van de dag, een telefoontje naar huis en dan het heerlijke Italiaanse ijs. Blije jonge honden gaan vermoeid slapen. Morgen weer 140 km en we moeten op tijd zijn voor boot naar Griekenland.
Isabel marant saleThe Ultimate 5 Fashion Saviors For Skinny Females
woolrich vancouver was also popular in the 1990s
Cutting fringe on a flapper dress
woolrich cotton literary walk eskimo parka in light army was also popular in the 1990s
