Wat een dag deze eerste dag, blogpost van Jaap, vrijdag 31 mei 2013
De eerste dag zit erop, en wat een dag. Om 4 uur op om eerst nog wat werk af te maken voordat Fred me ophaalt met de taxi. Koud en mistig, we hebben allemaal truien en regenjassen aan. Via Parijs, 9 gr, naar Napels. De daling langs de Vesuvius is prachtig, tussen grote wolkenkastelen door, het ziet er niet eens zo slecht uit. We zien Filip staan die ons naar de grote bus leidt. Uitgelaten pakken we spullen uit de bus, fietsen, tafel, broodjes, bananen. Het eten staat nog niet op tafel of de eerste druppels vallen. Het gevoel van de eerste etappe van de eerste tocht doemt op: zodra we in Maastricht de fietsen pakken regent het. We dralen in de bus totdat een veel belovend stuk blauw verschijnt. Zouden we het ergste gehad hebben? Mooi niet, het blijft de hele middag regenen, met af en toe een droog momentje geluk.
De kasseien in Napels glimmen ons tegemoet, kleine kopjes en grote blokken met beide grote gaten en scheuren ertussen. We herinneren ons de schier eindeloze kasseien waarmee we vorig jaar afsloten. Maar nu zijn ze spekglad, voorzichtig glibberen we door de stad, het regent steeds harder. “Lek!” hoor ik achter me. Onno rijdt achter lek. Nieuwe band erin voor de deur van het huis waar de grote zanger Caruso ooit woonde. Zijn breekbare dochter van rond de 100 schatten we zit nog te suffen voor het raam. Een kilometer verder Maurits lek. En een kilometer daarna nog eens, een hardnekkig steentje in de band.
De spekgladde weg met grote gaten en kuilen vragen grote concentratie. Het verkeer dat van alle kanten op je afschiet ook. De ieder-voor-zich-verkeersnorm geeft ‘Napels zien en dan sterven’ een hele nieuwe dimensie. Je moet voortdurend bedacht zijn op het onverwachte, de deur die ineens vlak voor je open slaat, de voetganger die je ziet aankomen en pardoes voor je oversteekt, verkeer dat stoplichten negeert, auto’s die van opzij de eerste helft van de weg oprijden om te kijken, er kan elk moment van alles gebeuren. En het blijft regenen, de weg is glad en vol gaten, ik krijg het koud omdat we zo langzaam gaan. Napels is geen stad voor een cycliste. Het tot norm verheven verval overal om ons heen vervreemdt bovendien. Op een rotonde vol potholes zegt Cees: “alsof je in Kinshasa fietst.”
Pas ver voorbij Napels, in de buurt van Pompeii wordt het iets rustiger en krijgen we wat asfalt. Tot het eind van de etappe gaat deze weg zo door, een langgerekte, volle rommel- en winkelstraat waar we dan in de regen doorheen rijden. Een bende overal. Maar langzamerhand begint het gevoel te overheersen van het fietsen, we doen het maar mooi weer. Ik voel me door slaapgebrek moe maar verder goed, het ros is trouw en sterk, de nieuwe shirts van Amvest, onder onze regenjas en in een onbewaakt droog ogenblik even vrij in de wind, voelen goed, een heuvel naar La Cava gaat gemakkelijk, de makkers vallen in het beproefde F4F patroon van fietsen, een grap, een begin van een gesprek en shit, in de remmen, wat doet die auto nou? Een keer koffie, zoeken naar de route, vooral nu want Noud en Cornelis, de mannen van de Garmins die vertellen waar we heen moeten, rijden een paar uur voorop met Andre en Joost na een nog vroegere rechtstreekse vlucht. Zij bezoeken oa de opgravingen in Pompeii, waar Noud opvallend veel belangstelling lijkt te hebben voor de geaffecteerde mannelijke gids.
De afdaling Salerno in doet denken aan de Chasseral tijdens de eerste tocht. Nu dalen we af door rivieren, langzaam. Beelden van 5 renners in de Giro die in een bocht een voor een onderuit glijden, doemen op.
De kustweg door Salerno, een westerstorm beukt erop los. Het maakt het allemaal nog troostelozer. Noordwijk in november. Morgen ook regen, en klimmen. Het drukt de pret aan tafel niet, de kop is eraf. Athene wacht.
valentino shoes2012 Best of MFA Awards
woolrich grau Watch the video
Remedies for Nasal Drainage Sore Throat
woolrich zalando Watch the video
