We zijn allemaal even de weg kwijt. Niet u, die dit leest. Maar wij, Batavieren van het ijzeren ros, die zich weer te ver buiten het stamgebied ophouden. We landen te Málaga met een ijzeren vogel om even 1000 km weg te trappen en doen of we gewoon thuis zijn. Of iedereen ons kent, naar ons luistert – al spreken we slecht of geen Spaans – en ook onze vanzelfsprekendheid inziet. Borst vooruit en met onze gemiddelde lengte van ruim 1 meter 90 moet toch duidelijk zijn dat hier wat aan komt lopen. U kent dat wel. Het onderschatten van je eigen relativiteit, merkwaardigheid of zelf belachelijkheid. Overmoed, ook dat. En dan vervolgens jezelf in een kunststof pakje persen, met vrolijke kleuren, je Carbon, titanium of ‘alu’ racefiets pakken, nog een laatste groet en daar gaan we: Garmin-gestuurd op weg om een stuk Iberia te doorkruisen. En dan, nog verse helden, zijn we op de eerste afslag het spoor al bijster. Een snelweg, een rotonde, een viaduct. We roepen ‘links’ of ‘ rechts’ zonder enig idee. Chaos. We weten noord van zuid, noch oost van west te onderscheiden. Er is beraad van de hogere legerleiding, maar vooral een 50+ verwarring waarvoor onze voorgeprogrammeerde route geen soelaas meer biedt. We rijden doodleuk een rondje, door een rare wijk, nadat de meestal onfeilbare wegkapitein Noud van de weeromstuit maar een besluit had genomen. En vervolgens snellen we onwennig over een te grote snelweg geflankeerd door eindeloze fabriekshallen. We zijn het even kwijt. En dat helpt ons relativeren.
Was het echt zo erg? Welnee, maar ik moet zelf met mijn blog ook even op gang komen. Overdrijven helpt dan. We waren na enige consternatie en verwarring wel echt klaar voor de proloog: een korte post-Transaviatrip van ruim 70 km door het kustgebergte boven Málaga. Na mooi Málaga gaat het namelijk prompt steil omhoog. En dat duurt nog 17 lange kilometers. Naar de top van de col Puerta del Léon op bijna 1000 meter.  Zeventien mooie, soms bloedhete kilometers. De wegkant staat vol met geurende mimosa, de vergezichten naar Málaga en Afrika zijn fraai, de bloemen jubelen voorjaar en links en rechts schieten hagedissen over het hete asfalt, maar wij gaan langzaam in onszelf. We doen onze eerste klim. We worden bijna gedachteloze filosofen op twee wielen. Jaap, Peter en ik zijn los van de groep. Er wordt niet gesproken. Daarna zijn we los van elkaar. Ik blijf alleen met de geuren, de natuur, de bochten, het asfalt. Heerlijk. Goeie benen. Vanaf de top zie ik de Belkin-shirtjes zich achtereenvolgens in de laatste bocht naar boven wurmen. Jaap, Peter, Noud, Maurits, Onno en de anderen: allemaal moe, verhit, vertwijfeld. Die vertwijfeling krijgt uren later grip op mij als ik André een serieuze schuiver zie maken in een steile afdaling. Een tegemoetkomende auto wijkt teveel uit. Andre kiest de wegkant, gaat over de kop en schuift door over gruis, grind en wat keitjes. Stofwolk. Even stil liggen. Nee, hè?! Beweging. Langzaam zitten. Joris, Maurits en anderen schieten te hulp. Hij staat op. Schaafwonden, beetje rugpijn en één grote stofboel. Al snel kijken we naar de fiets. Wiel kapot, derailleur kapot. Maar André kan weer lopen. Nee, lezer, we zijn geen Batavieren, noch Germanen. We zijn geen arrogante, onwetende toeristen. Allesbehalve. We zijn kwetsbare fietsers voor het goede doel, die graag het goede fietsen bedrijven zoals Fernando Savater in ons dit jaar gekozen boek Het Goede Leven beschrijft. Niets meer, niet minder. Ons goed bewust van onze kwetsbaarheid, relativiteit, merkwaardigheid en misschien ook wel milde belachelijkheid. We kiezen in vrijheid ervoor om dit te doen, met elkaar. En weten dat het goed is. Vrij naar een Spaanse dichter: Fietsen, niets meer, fietsen, niets minder. En dat moet genoeg voor je zijn!

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!