Na een nacht van door de tocht ingegeven onrustige verwachting mag ik om 5 uur eindelijk opstaan. De tocht gaat beginnen, om 7 u vliegen naar Malaga, om 10 uur aan en om half twaalf op de fiets. Alles loopt volgens plan, behalve dat Joost er niet bij is. Afgelopen weekend een potje gevoetbald, knie hele week dik en fietsen zit er niet meer in. Voetbal op de leeftijd van fietsen4fietsers is sowieso een slecht idee, maar dan ook nog een week voor de grote tocht begint? Balen dat Joost er niet bij is.
Met 9 man dus aan de start, de vaste equipe. Alles gaat geroutineerd, nog een broodje in de hal van het vliegveld, de conversatie is gesereerd, gaat niet over fietsen, de klim die ons te wachten staat of de hitte. We weten wat ons te doen staat. Sans gene omkleden in en buiten de bus die onze begeleider Bert met onze fietsen naar Malaga heeft gereden, billenvet (heerlijk koel uit het ruim van het vliegtuig) en zonnebrand op toepasselijke plaatsen, groepsfoto en hup op de fiets. Het is 34 gr, akelig warm voor de klim die we dadelijk op moeten. Maar de start is zoveel beter dan vorig jaar in het verschrikkelijke Napels, de stad van lelijkheid, algehele fietsonvriendelijkheid, regen en lekke banden, waar geen van ons ooit weer naar toe wil, althans op de fiets. Zo heerlijk is het hier in Malaga dat zelfs het afzichtelijke industrieterrein rond het vliegveld een aanmerkelijk prettiger afzichtelijkheid uitstraalt dan de afzichtelijke industrieterreinen die we in zuid-Italië tegenkwamen. We rijden wat proefrondjes op stukjes snelweg totdat Maurits uitlegt wat de GPS-tracks van Noud en Cornelis maar niet lijken te begrijpen. We zijn en route, eerst door Malaga, beetje zoeken, dwars door het voetgangersgebied in het centrum, wat veel verbaasde blikken oproept maar geen scheldkanonades die je in Nederland zou krijgen. Sporthelden worden hier nog gewaardeerd en dat we sporthelden zijn ziet iedereen. In onze strakke Belkin shirts zien we er patent uit, al zeggen we het zelf, en als je hard gaat zien ze die buiken echt niet.
De stad uit rijdend gaan we direct omhoog, voor een klim van 17 km! Geen meter geklommen dit voorjaar en dan dit. En de hitte dient zich nu behoorlijk genadeloos aan. Ontspannen op tempo om hoog, met Fred en Peter. 37 gr zegt Peter en de eerste duizelingen poppen op. Het Vesuvius scenario dient zich aan als ik doortrap, leeglopen door de hitte en als een slak omhoog. Ik houd in, Peter achter me ook, Fred voor me trapt door, sterk met z’n vertimmerde meniscus. Rustig omhoog nu en het fysiek-cognitieve rekenspel gaat beginnen. Ik zie m’n snelheid op het stuur, ik weet de versnelling die ik trap, ik voel m’n hart kloppen en dan weer in m’n keel bonken, ik voel de ademhaling die rustig is en de spanning op de spieren en zie een steiler stuk aankomen. In een wonderlijk samenspel van onbewuste fysieke, intuïtief gestuurde en cognitief berekende aanpassingen werk ik mij omhoog.
Ik schreef eens een blog over het Verste Rekpunt, als je goed bent kun je steeds tempo blijven klimmen  en voor het punt blijven waarop je kracht en duurvermogen tot het uiterste worden opgerekt. Ga je daar voorbij dat stort je in. Komt er hitte bij zoals nu, dan komen sommigen niet toe aan het Verste Rekpunt. Bij mij slaat het Duizelpunt toe. Duizelingen in je hoofd, krachtverlies, een broeiende kop, hartslag veel te hoog ook met een rustige ademhaling, verzuren terwijl je niet eens doortrapt. Je wordt er ellendig van, gefrustreerd ook, longen en benen kunnen harder, maar hoofd en hart niet. Eigenlijk is het erger dan voorbij het Verste Rekpunt, dan klap je geheel in en dat is duidelijk. Ik raak het een paar keer bijna aan, dat Duizelpunt, en neem gas terug. Een bidon over m’n hoofd en nek helpt, ik koel wat af. Het Duizelpunt verdwijnt uit het gevoel en ik kan weer op tempo doortrappen. Had ik eerder moeten doen. Boven staat Fred te wachten. Langzaam komt iedereen binnen, toch al behoorlijk getekend na de eerste 30 km van de tocht van 1.000 km dit jaar. De eerste 900 hoogtemeters achter de kiezen. De rest van de etappe is dalen en korte stukjes klimmen. Onder bomen langs de weg zijgen we neer voor koude cola light. Met uitzicht op schimmig Afrika aan de overkant van de zee. Betoverend, het doet ons denken aan Kephalounia vorig jaar. We stralen en grappen omdat we er weer zijn, op de fiets en met elkaar. Verder dalen en klimmen, André maakt nog een schuivertje in het grind naast de weg. Het had heel anders kunnen aflopen maar dat doet het niet. Wel twee wielen kaduuk en de voorderailleur, maar er is altijd nog de fiets van Joost als dit niet te repareren valt.
Na 78 km in Velez-Malaga, hotel Palacio Blanco, gerund door een Nederlands stel, prachtig, mooi verzorgd en heel gastvrij. Eten op een terras, we hebben honger maar kunnen de hoeveelheden Paella, biefstuk, satay en kabeljauw die worden aangesleept bij lange na niet aan. Nog wel plek voor een ijsje om de hoek, klassiek. De moeheid slaat toe, we willen naar bed, ook klassiek. Morgen 2.500 hoogtemeters op het programma en hopelijk iets minder warm. Genoeg Duizelpunt voor deze tocht.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!