Fietsen door Zuid-Spanje is fietsen door Al-Andalus. In het Moorse tijdperk werd het fundament gelegd voor een Gouden Eeuw onder het Kalifaat van Cordoba. Uit die tijd stamt het begrip ‘conviviencia’, letterlijk samenleving. Hiermee werd bedoeld dat de periode van vreedzaam en vruchtbaar samenleven van islam, christendom en jodendom. Een soort religieus living apart together dat tot ongekende bloei van het land, de wetenschap en cultuur leidde. Een middeleeuws experiment voor het huidige Europa. Tot zover het lesje, anders valt u, net als ik, in slaap. Het gaat mij om de wonderlijke waarneming vanaf de fiets van al het huidige ‘samenleven’ in een verregaand geïndividualiseerde samenleving.
Zo waren wij in ons hotel samen met een grote groep Franse motorrijders. Een twintigtal mannen op leeftijd, met een paar vrouwen, Franssprekend, met Engelse teksten op hun leren jasjes. Stoer, met piekfijn opgepoetste, peperdure Harleys en een geur van weemoed naar de jaren ’60 of ’70. Wij, ook weemoedig, maar vooral sportief, met roze Giro d’Italia outfit, fietsbroek en -schoentjes. U ziet het contrast. Het idee ontstond om met elkaar op de foto te gaan, en zo geschiedde. Vriendelijk, geïnteresseerd: twee totaal verschillende werelden die elkaar raakten. Reizen verbroedert, dat zeker.
Eenmaal op pad voor weer een zware etappe naar Riopar zetten wij vanaf de parador de Cazorla een afdaling in die zijn weerga bijna niet kent. Kilometerslang door het fraaie nationaal park Cazorla. De eerste mens die ik zag zat naast de weg, in de bocht tussen wat dennenbomen. Een schilder, die in volstrekt isolement, met strooien hoed op, een groep bomen schildert die overal had kunnen staan. Hij is daar gaan zitten. Op een kilometerslange weg zo maar ergens gaan zitten. Ontroerend. Rijp voor een Luis Bunuelfilm. Le charme discret de la peinture. Vanaf dat moment viel mij het surrealisme op van mensen onderweg. De mannen met maskers die met apparaten heen en weer maaiend het onkruid verwijderen uit een natuurgebied. De uitbaatster van een koffietent die vanaf haar terras naar ons kijkt alsof ze zoekt of haar verdwenen liefde er tussen zit. Het mini-mannetje dat een kroeg in schuifelt met een onvaste, door drank verstoorde pas, zijn blik op de de meter voor hem. Het jongetje uit een groep schoolkinderen in een vakantiekolonie, achter het hek, dat ons aangaapt met open mond – letterlijk – en iets denkt dat ik nooit zal weten. De man op het terras die de krant niet leest, maar hem vooral vasthoudt. De ober die vrolijk, met Andalusisch accent, al sprekend de klinkers inslikt en niet weet dat we hem nooit zullen verstaan, noch begrijpen. De verveelde pubers die in een onnoemelijk saai dorp gearmd lopen, alsof ze flaneren op een chique plein in Madrid of Barcelona. De groep mannen op een terras die hun zoveelste kaartspel spelen, opkijkt van de verveling en ons met hun blik volgen als iets dat zij ook al nooit meer zullen worden. Ondertussen zit ik dus op de fiets, zie en interpreteer dit in een flits, maar schrijf geen scenario voor wat voor film dan ook. Het volstrekt absurde van de situaties, het kwetsbare van de mens, zijn ouderdom, zijn dromen, ambities en gewone zijn maakt het eigenlijk zeer alledaags. Ik, de nepregisseur in roze fietstrui van een wielerploeg die door een dopingsschandaal niet meer bestaat – Rabobank. Het leven en vooral langs elkaar heen leven dat zich ieder moment weer aandient, zelfs in de picoseconde van een waarneming. En toch, blijft zelfs in het voorbijrazen van deze momenten – en het leven zelf – een diep gevoel van liefde voor het leven schuilen. Van reizen en beschouwen. Dacht ik, toen ik met ruim 60 km per uur in de afdaling naar Riopar zat. Mijn blik slechts gericht op asfalt, vervaarlijke bochten en aanstormend blik. Ben toch blij dat ik in nu leef. En niet in Al Andalus.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!