Het was volgens onze BigData-man Cornelis de op één na zwaarste etappe uit vijf jaar fietsen4fietsen. Om klokslag 9 uur was het paktijd geweest: onze zakken vol met repen met vage smaken en veel herstelbeloften. De aarzeling van het vertrek. En dan toch. Tegen het schitterende decor van Guadix in de zon, met op de achtergrond de siërra Nevada. Die na het noodweer inderdaad Nevada (besneeuwd) was, zoals beloofd in de folder. Wat we toen nog niet wisten was dat we behalve veel en zwaar fietsen ook gingen experimenteren met polderen in dor Andalusië.
Het begon met het zoeken van de juiste weg. De juiste puinweg, wel te verstaan. Want tussen Guadix en Cazorla is een niemandsland qua wegen. Op 1 weg na: de snelweg. Na enig zoeken rijden we door een kleine vallei, waar nog in heuse grotwoningen gewoond wordt. Schitterend, maar fietstechnisch oncomfortabel. Het eerste opstandige geluid is er: waarom nemen we niet de enige echte weg, de snelweg? Onverantwoord, zeggen de routemeesters. Ik vraag mij vertwijfeld af of zo 35 km lang doorgaan wel verantwoord is, maar daar is even geen ruimte voor. On top of that zijn we regelmatig het spoor bijster. Na kilometers lang stijgen en dalen, keien ontwijkend, zandmassa’s vermijdend, evenwicht bewarend en kijkend op een teller die meestal rond de tien (10!) km staat, voel ik een opkomend onweer. De eerste schermutselingen vinden plaats. ‘Gaat dit nog lang door?’, ‘wordt het beter?’. Geruststellende antwoorden zijn er niet. Wel dat het straks beter wordt, maar waar precies weten we niet.
We beginnen de langste etappe als een soort Parijs-Roubaix. We sussen onze onrust met te zeggen dat dit toch óók fietsen is, dat het een extra belevenis is. En dat het een mooie omgeving is. Die door de constante blik op het wegdek voorbijschuift. Er kruipt weerstand in de groep. Dan spreekt de immer montere wegkapitein Noud het verlossende woord: er zijn nog meerdere beslismomenten. We kunnen op verschillende punten de snelweg nog op, als het echt niet meer gaat. Mijn inmiddels merkbare ongenoegen ebt weg. Even later merkt Jaap op dat we ‘wel makkelijk om beslismomenten heen rijden’. We rijden zelfs op een weggetje langs de snelweg. Na weer een uur is er bij de start van een nieuw puintraject een polderberaad. Gaan we verder? De stemming is duidelijk. Maar twee tegen. We gaan verder. Want dit is ook fietsen, etc etc. Maurits is geboren voor Parijs-Roubaix: fier op kop, niet omziend, geen watje, maar een heuse flandrien die zich een weg over eeuwenoude puinwegen baant. Na enige omzwervingen en het informeren naar nieuwe ‘beslismomenten’ helpt een schijnbaar doodlopende weg vlak naast de snelwegoprit. Een nieuwe stemronde en polderoverleg. Maar Maurits is ondertussen al een alternatieve weg aan het inslaan: ‘heb de weg gevonden’ klinkt het monter. Een groepje blijft achter, een tussengroep gaat de koploper terughalen en één achterblijver gaat de terughaalgroep terughalen. Het totaal ontbreken van duidelijke besluitvorming, vermoeid en falend leiderschap maakt hier een aardige casestudy van, die overigens ook cultureel-antropologisch mag zijn, want we zijn in een ver oord. U denkt, wat een toestand, maar het wordt nog fraaier. Er wordt gebeld met elkaar. De terughaalgroep blijkt nu aangesloten bij de puinwegkoplopers. Wat nu? Ook de achterblijvers gaan nu monkelend achter het cohort Maurits aan. Door een gevaarlijke ravijn, op naar…einde weg. Hij stopt gewoon met een vrolijke plak asfalt en een nieuwe, onoverfietsbare ravijn. Dit lijkt de ouverture van een nieuw beslismoment. Maar nee,rechts loopt de snelweg achter een hek, waarlangs….een geitenpaadje. Met fiets in de hand kun je op vervaarlijke wijze toch beweren dat er een way out is. De koplopers gaan verder, maar nu is het ongenoegen niet alleen over de situatie, maar ook over het besluitvormingsproces te groot. Dat punt wordt gemaakt, de stemming slaat om, maar het beslismoment is gepasseerd. Enkelen gaan terug en vormen een afsplitsing, een snelwegfactie. De geitenpadfietsers besluiten het nu helemaal anders te spelen, maken een gat in het snelweghek en…. kruisen de snelweg. Om nu toch maar deze uitweg te nemen. De snelwegfactie is volledig gepasseerd en overruled, want al monkelend op weg terug naar de snelweg. En dan de apotheose. De beide stromingen komen gelukkig samen op de vluchtstrook (!) en rijden – al zeg ik het zelf – schitterend, snel en in hechte formatie aan de zijkant van de snelweg. De rest van de dag zwieren we gebroederlijk naar Cazorla, van het ene naar het andere ansichtkaartje. Als we in de parador aankomen is alle commotie vergeten, zijn de beslismomenten weggevaagd of weggezweet door schoonheid en gezamenlijke fysieke inspanning. Dan zijn we 150 km en 2700 hoogtemeters verder. En doodmoe. We hebben er ongetwijfeld niet van geleerd. Maar wat een heerlijk dagje fietsen was het weer. Een feestje!

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!