Waarschuwing vooraf: dit blogje leest als een lange klim!
Op de vraag naar de zin van het leven antwoordt iedereen met zijn eigen levensloop, zegt de schrijver. Maar wij doen die levensloop nu even op de fiets. Een week lang 1000 km ‘rollen’ en ruim 15000 hoogtemeters klimmen. Málaga naar Valencia. Een rit door 100 landschappen. Met gisteren de afsluitende rit van Muro de Alcoi naar Valencia: voor mij al ruim dertig jaar een fascinerende, pure Spaanse stad. Een rit naar de archetypische sinaasappelstad met een helder parcours: eerst het bergland van Alcoi met olijven, toen de sinaasappelvalleien van Gandia en Tabernes de Valldigna en dan de rijstvlakten voorbij Sueca. We deden het op bananen, repen, brood, bouillon en het prettige leesvoer van en gesprek over het boek van Fernando Savater. Ook vandaag. Want we zouden langzaam het hogere Spanje afglijden naar de kustvlakte met zijn mediterrane betovering, geuren en kleuren. Maar voor de minstreel, viool of gewoon een Valenciana ons kon betoveren was het nog barre Don Quichoteske werkelijkheid.
Het rare snelweghotel hadden we zonder weemoed koud gedag gezegd, of we raakten als ware verkenners verzeild in een wirwar van weggetjes en – vooral die – gevaarlijke klimmetjes. Even 10, soms 15% uit de nog slapende benen trappen, naar links en rechts en nog even over een stukje puinweg. Het waren kleine schermutselingen voor het grote gebaar. Een klein stukje route stond niet op de track, het GPS-bestand waar we blindelings op vertrouwen. De track is gewoon een soort extra fietsmaat, maar hier was hij er even niet. Voor Lorxa, om te ontsnappen uit De Drie Valleien wachtte een onverwachte klim. Een steil stuk, een bocht, een nog steiler stuk, een bocht, een nog steiler stuk, een bocht, en zo verder. Mijn benen voelen eerst alleen pijn, toen vuur en toen gif. Zuurstof! De longen barsten, het hart deed overwerk. Jaap was al even vooruit, Onno probeerde in wanhoop de zwaartekracht te ontkennen, Peter was Hannibal zonder olifant en daarachter zag ik in een flits Cornelis, Noud, Andre en Maurits  verschrompelen, zoals ik mezelf voelde.
Met een milde migraine als begeleider reed ik iets achter Jaap, waarvan ik vermoedde dat het beste er al af was. En dat was zo. Boven fietsten we op, alsof we naar school gingen. Maar we gingen niet naar school en de gevreesde vallei was nog niet klaar met ons. De heftig dampende, zakken met inmiddels gelooide huid, gevuld met bloed en botten zaten op frames te schudden als Don Quichote na weer een dag mislukte queeste. En net toen we met elkaar hadden vastgesteld dat dit ‘extra klimmetje’ pittig was – je blijft in understatements spreken als fietser – kwam de genadeslag. Een brede asfaltweg, waar doodleuk een driehoekig bord met rode rand 12% meldde. Stilte. Iedereen naar binnen. Geen oog voor schoonheid, landschap of geleuter zoals wat ik nu doe. Ver van de filosofie moest onze geest het eigen lichaam overwinnen. En zo geschiedde. Eindelijk kon de al 20 kilometer terug beloofde afdaling beginnen. We roken het mediterrane boeket, we zagen het frisgroen van de sinaasappels, maar vooral het geteisterde wegdek, dat op het oog de Spaanse Burgeroorlog nog meemaakte. Boven de zestig kilometer raasden we de belofte in. Als het vlakker werd in lijn of waaier, als het omhoog ging in normale chaos. Gandia, stad van de fideouá, lieten we rechts liggen.
Op naar het massief van de Monduber. De lucht klaarde op, dus hier werden we alleen niet geradbraakt, maar ook gebakken en gebraden. Wat een mooie klim weer, op een steile weg die zich wringt tussen machtige rotsformaties. Stoer. Oer. Eeuwig. Niks woorden. Doen. Jaap en ik besluiten samen naar La Drova te rijden, waar Bert ons wacht. Elkaar niet kapot rijden. Achter ons het pogen tot aansluiten, voor ons de vallei. Tempo, wel hard genoeg om te voelen en de longen te testen. Maar ook, een gesprek en plots, zomaar, op weg naar La Drova, een High Five om te vieren: we hebben het wéér gedaan, wat een feest. Opluchting ook, want dit is de laatste klim. Het extraatje naar de top van de Monduber, met een stukje 24% is menselijkerwijs en groepsgewijs niet meer acceptabel. Ook niet, omdat het naar boven en weer terug is, want die beklimming is letterlijk en figuurlijk doodlopend.
En dan komt Barx en betreed ik mijn verleden, dat tussen 1980 en 1988 zich hier in de buurt afspeelde. De liefde bracht mij hier. En dit was een favoriet trainingsritje. Ik slinger met Peter in mijn wiel de klim af, en rijd zo een landschap vol herinnering in. Emotie is een woord van deze tijd. Ik voelde emotie, heimwee, en geluk dat ik dit met deze groep mag doen. Pats! daar is Simat, ola, Tabernes! Como estás? Ik weet mijn fietsvrienden achter mij, met Noud als trouwe en onfeilbare navigator, en ben bijna niet van kop af te krijgen. Dit wil ik vieren. Al blijft dat op kop van een stelletje fietsfanaten een klein feestje. We razen tussen de sinaasappelboomgaarden door, de rode aarde, de rommelige, soms charmante dorpjes. Dit is Valencia. Van de sinaasappels. En door van de olijven en de sinaasappels naar die andere subtropische verrassing: rijst. Rijst? Ja, rijst! Een eeuwenoude cultuur, teruggaand op de Moren, met een ingenieus watersysteem rond de prachtige Albufera lagune. Hier komt u paellarijst vandaan.
Via rijststad Sueca betreden we de al lichtgroen kleurende vlakten, rijstplantjes, water, witte huisjes. Holland, maar anders. En vogels, die de vervreemding verder diepte geven. Een ibis! Een steltkluut! Een wat?, vraagt Jaap. En de belachelijkheid dringt tot mij door. Ook van de ralreiger en de koereiger, die we nog gaan zien. Maar, oh, wat is het heerlijk verdwalen in de rust van dit merkwaardige landschap, waar we geen hond tegenkomen. De mannen achter mij genieten. Dus ik ook.
In El Palmar een colaatje en dan – taterataa! – de droomstad, eindelijk. Onze bestemming (en ook vertrekpunt). We zien de skyline van de stad met zijn kerken, woonwijken en talrijke imposante en soms megalomane fantasieën, die Valencia op de rand van de afgrond brachten. En toch: zonder dromen geen poëzie. En dat voelen we, op onze fietsen, bezweet, vermoeid, opgelucht en ook wel trots, als we de eindeloze droge bedding van de Turia afrijden, kilometerslang. Één aaneengesloten publieke ruimte, met wandel- en fietspaden, Calatrava’s scheppingen en Bofill’s dromen. Een lange tuin voor mensen. Ik voel me trots, zonder ook maar iets te hebben bijgedragen. Ik voel dat het goed is.
Dat voelen we allemaal als we elkaar voor het lelijke NH-hotel in de armen vallen. Hemos llegado. We zijn er. Na die 1000 km. En als ’s avond op het strand van Malvarossa, met het ruisen van de branding op de achtergrond, Jaap vertelt over zijn wijsheid en de beperkingen daarbij in zijn huidige leven, volgt zijn boezemvriend Onno. Ook een prachtig verhaal, met ‘kies de goeie vrienden’ en ‘er zijn helers en kapotmakers, wijsheid zit vooral bij de eersten’. Peter, die ons prikkelde met vragen over wijsheid, sluit af. Dankt. En ik zie de zee, ‘het enige leven dat strekt van begin tot einde’. En denk aan het beeld van James Michener, die hier in de jaren ’50 stond: ossen dreven drijvende bakken met sinaasappels het water in (of uit, dat weet ik niet meer). Zijn kennismaking met de poëzie van dit fascinerende land. Ik voel geen pijn of lijden meer, alleen grote rijkdom. Met zulke vrienden omringd, in deze omgeving. Het kan minder. Viva la Vida!

Fred Schoorl

Don Q
Onno: vrienden. En helers en brekers

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!