De Alpujarras. Ingeklemd tussen kustgebergte en Siërra Nevada. Tot in de jaren ’30 een onherbergzaam gebied, afgesloten van de buitenwereld. Ezels, geiten en eenvoudig, arm volk. Bittere armoe. Geen ontsnappen aan. Dorre aarde. De Engelse schrijver Gerald Brenan ging er in die jaren wonen, schreef er prachtige boeken over ( South from Granada) en opende zo dit gebied voor de wereld. Decennia later kwamen de hippies en toeristen. En wij.
Donkere wolken pakten zich vanmorgen samen. Alle weersites waren geraadpleegd, van weeronline, weather.com tot meteorologia de Espana. Overal buien, onweer. Vuil weer. We besluiten definitief niet de mooie bovenlangsroute te nemen, langs Berchules en Trevelez, maar de zuidelijke. Ook mooi. We hebben het geweten. Prachtige panorama’s van de vallei en zijn dorpjes. We zijn dol op dorpjes. Truttiger kan niet, maar een dorpje doet het altijd goed. Ook als je over de makkelijke, zuidelijke route al snel 1000 hoogtemeters (daar zijn ze weer!) maakt. En verder veel leegte. Met aan de overkant de in donkerblauwe wolken verpakte Siërra Nevada. Waar we nog over moeten. De Belkinploeg die daar traint had gisteren de Puerto de la Ragua maar overgeslagen. De nep-Belkinploeg moet erover, anders loopt onze route in het honderd. We klimmen, zweten en raken vertwijfeld: komen we hier nog uit? Jaap en ik bedenken noodscenario’s hoe in hemelsnaam veilig en wel te Guadix te geraken. Ondertussen haakt Joris definitief af: gestraft door te weinig voorbereiding. Het is te zwaar, hij te langzaam. Wil de groep niet belasten, die wel sneller gaat, maar het niet minder zwaar vindt. Steile stukken naar Torvizcon, Cadiar en Laroles, allemaal mooie witte dorpjes al zien we de echte alleen van ver: Carataunas, Capileira, Mecina-Bombaron, enfin, dorpjes dus. Jaap doet een mooie inspanning, zoals Mart Smeets dat noemt, maar schiet in de afdaling nauwelijks op met de oostelijke tegenwind, en inmiddels nog 6 fietsmaten in zijn kielzog. Ondertussen vallen de eerste monumentale druppels. We zijn Cadiar nog niet voorbij of de eerste bliksemflitsen, donders en koude regen valt. Er is maar één ontsnappingsroute: de gevreesde Ragua, waar profploegen voor terugdeinzen. Er wordt gehijgd, gezweet en geleden. We zien een wielewaal, maar niemand interesseert dat ene moer. Natuur is nu voor gekken. De elementen, daar gaat het om! Het rommelt boven de siërra en het rommelt in ons hoofd. Gaan we het doen? Peter The gladiator is strijdvaardig als Hannibal. Hij wil koers. In de groep heerst twijfel. We klimmen toch de 8 km naar Laroles, over een gladde, gruizige weg, met soms waterstromen. Ik rij met een herboren André, die opmerkelijk goed rijdt na zijn val. Jaap rijdt voor ons met Noud. En vervolgens rijdt hij door naar de kop, waar een ook al herboren Cornelis aan de boom schudt. Regen, regen. In een restaurant van niks te Laroles weten ze zelfs een simpele spaghetti carbonara koud op te dienen. Het pleit is beslecht: we gaan het doen. Peter is tevree. Het voelt als een ontsnapping. Spannend,  zwaar en ongewis. Nog zeker 16 km klimmen naar de Ragua. Jaap en ik besluiten rustig te beginnen. Ik ben verkleumd. En begin rustig. De eerste kilometer. Dan moet ik gedwongen door niets of niemand ineens toch versnellen. Ik voel de tred. Ik regel de adem. Ik dans op de pedalen. Ik zit en draai. Soepel. Ik zie de Alpujarras als een doek achter mij weggetrokken worden. Ik kom bij Onno. En ik laat Onno. Ik ga de Ragua te lijf, alsof ik hem iets verwijt. Niet zijn schoonheid, want die is groot. Een lange regelmatige klim, met prachtige vergezichten. Achter mij zie ik Onno verdwijnen en Jaap verschijnen. Ik zet onbewust toch weer aan, na bijna in slaap te zijn gesust door deze verraderlijke berg. De zon gaat schijnen en maakt van deze ontsnapping een sprookje. Het lijden achter mij verdwijnt uit beeld. Alleen de ijzersterke Jaap zie ik beneden mij, met zijn onmiskenbare tred. Mijn benen zijn de zuigers van de krukas, die crank heet. Ik pomp en ga vooruit. Bochten draaiend verwacht ik ieder moment hagel, sneeuw of onweer. Maar de hemel opent zich. Wij ontsnappen niet alleen uit de Alpujarras, maar ook door een meteorologisch gat. Bijna op de top wil de wind alsnog wraak nemen: hij blaast me ineens bijna van mijn fiets. Ik, die steeds ruim boven de 10 km reed, rijd ineens 8,5. Schaamte, woede, staan op de pedalen, kracht uit mijn magere benen. Herstel. Waar is die top? En dan: regen, die overgaat in natte sneeuw. De Ragua is uitgespeeld. Overwonnen. Natte sneeuw, kom op, zeg! Daar staan Bert en Joris. De top. Ineens sta ik met een kop soep. Na enige minuten loopt Jaap binnen. Een paar minuten later Onno, die dus ijzersterk is teruggekomen. Als Cornelis aankomt gaan Jaap en ik als jongens van 16 in de afdaling: opgelucht, tevreden, ontsnapt. Blij zelfs. De beloning mag er zijn. Dalen naar Guadix en tegen een diepdonkere lucht het zonbeschenen kasteel van Calahorra zien. Zo moet het ooit zijn geweest voor echte vluchtelingen uit de barre Alpujarras. Wij rijden echter niet op ezels maar op dure fietsjes en ontsnappen alleen maar af en toe aan onszèlf. Je mist meer dan je meemaakt, zei Martin Bril. Daaraan willen we allemaal ontsnappen.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!