Wat een fantastische dag weer. We dalen de eerste 50 km langs de rio Guadalquivir, door ochtendfrisse dennenwouden, eindeloos maar door, het ene uitzicht nog weer prachtiger dan het andere. En eigenlijk maken we dit al mee sinds onze eerste tocht, onze eerste dag in de regen van Maastricht maar Houffalize. Europa is zo schokkend mooi voor wie het wil zien en er de tijd voor neemt. Juist achter de kusten en de grote en bekende steden ontrolt zich een schoonheid en variatie die ons elke keer weer stil maakt. Het geeft ons ook een gevoel van ‘ons Europa’, wij maken deel uit van dit Europa, door er te fietsen. Dit is nu ook ons terrein. Van de jaloersmakende Ardennen (hadden wij maar iets meer van zo’n streek in Nederland), de rollende Vogezen, de taaie Jura, de grootse Alpen, de scherpe Apennijnen, de totaal verrassende hoogvlakte tussen  Rome en Napels, het dalen door zuid-Italië, de schitterende Griekse westkust en eilanden als Levkas en Kephalounia, de groene Peloponnesos en dit jaar de indrukwekkende Alpujarra en Sierra Nevada en de betoverende Sierra de Carzola. We zetten ons kruis door Europa, we fietsen onze kruistocht in fietsbroek ook om Europa te vieren. We hebben plezier en voelen ons op een bepaalde manier verbonden met al die mensen die we passeren op onze tochten. De oude mannen op de dorpspleinen, de vrouwen met hun eeuwige boodschappentassen, de jongetjes die ons met verbazing en misschien iets van bewondering nastaren als we in roze tenue, zoals vandaag, langs komen razen, al die aardige mensen in de bijna 40 hotels die ons al die tijd bedienden en verzorgden, de café-bazen en restaurant uitbaters die ons al die cappuccino’s, cola’s en maaltijden serveerden, de houtvesters die vanmiddag vrij baan maakten om ons door te laten en de Franse motorclub die in dezelfde parador logeerden als wij en vanmorgen graag met ons op de foto wilde. Al die mensen waren ons nooit vreemdelingen, maar mensen, vaders, moeders, buren, vrienden, lotgenoten, gepensioneerden en jochies met dromen, wensen, tranen en levens. Geen anderen, zij behoren tot hetzelfde wij als wij. Wij Europeanen. Als je zo kijkt en beleeft krijgt Europa een heel andere lading. Dan raakt de jonge zwerver in Guadix, baan verloren door de crisis of misschien wel nooit gehad, die een vuilnisbak licht om te zien of er iets van zijn gading bij is, je dieper. Dan is crisis hier in Spanje, en vorig jaar in Griekenland, ook onze crisis. Zo fietsen door Europa is een probaat medicijn tegen de enkel op zelfbehoud gerichte afkeer van het andere. Europa is een opdracht om er met elkaar iets van te maken. Lastig ook, natuurlijk. Maar omdat we als mensen in staat zijn met elkaar te verkeren ook al kennen we elkaar niet ipv elkaar de hersens in te slaan, lees Paul Seabrights prachtige boek The Company of Strangers, moeten we ook steeds opnieuw manieren vinden om dat te doen. Omdat we het kunnen moeten we.
Dat denk je dan zo al, als je eindeloos daalt en zwiert door een Spaans paradijs. En toen moesten we nog wat klimmen en ook dat was feest.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!