Vandaag zou het dan eindelijk een rustdag zijn. Niet een rustdag van  niet fietsen maar eentje van wat minder fietsen, of wat minder klimmen en wat meer dalen, of wat korter gewoon. Vanaf de eerste dag dat we  hier in Spanje fietsen is zo’n rustdag ons door de routeplanners in  het vooruitzicht gesteld. We hebben dat vooruitzicht ook erg nodig om  de dagen door te komen dat het alleen maar meer klimmen lijkt te worden. Morgen is het rustdag, en als die dan niet kwam dan was het  opnieuw, nee morgen is de rustdag. We zijn er gewoon ingeluisd, tot  dusver, rustdagen waren in geen velden of wegen te bekennen. Tot  vandaag, tocht zit er bijna op, krijgen wij onze rustdag. Op papier  ziet het er goed uit, de eerste 50 km lijkt het vooral langzaam dalen,  dan wel wat valsplat omhoog en nog een klim van zo’n 300 hoogtemeters,  allemaal te doen. En de etappe is zelfs iets ingekort naar 120 km om  ergens te eindigen waar nog een hotel is. Kortom, dit is onze dag, de  rustdag.
We draaien goedgeluimd de weg op om half tien en weten direct dat het  mis is. Wind tegen. Een harde wind, zeker windkracht 4, en het is  zonneklaar dat we die de hele dag tegen zullen hebben. Daar gaat je  rustdag. Maurits had eerder deze week nog gezegd dat hij het zo  heerlijk vindt om buiten Nederland te fietsen omdat je dan niet die altijd-aanwezige-pokke-wind hebt. Die pokke-wind blaast ons nu frisjes  tegemoet. Het wordt dus waaieren, achter de kopman proberen zoveel  mogelijk uit de wind te rijden. In de Tour de France worden met  waaier-tactieken etappes gewonnen, maar wij hebben heel andere  uitdagingen. Als de wind van links schuin-voor komt, wil de hele ploeg  rechts achter de kopman kruipen. Dat kan als de kopman zoals in de  Tour midden op de weg fietst, maar dat is in ons geval  levensgevaarlijk met langs razende auto’s. Dus kunnen er op z’n best  maar drie  rechtsachter de kopman en de vierde kan kiezen: of in de  berm terecht komen of toch weer zelf in de wind. Maar we zetten we  door, al die wind in de voorbereiding betaalt zich nu uit. We wisselen  af als kopmannen en geven dan steeds het beste van onszelf. Geeft ook  een heerlijk gevoel als je voorop de hele equipe meesleurt, het is echt jouw inspanning.  Na zo’ n 50 km moeten we ook weer omhoog. Wat valsplat leek blijkt nu toch wat serieuzer, klimmen met een harde wind tegen. Gelukkig lunch  op 75 km, we zijn er echt aan toe. Maar de lunch is er niet, Bert staat 10 km en heel wat klimmetjes verderop. We morren wat, iedereen  heeft het nu zwaar en dan is nog eens 10 km bikkelen naar de lunch heel ver. Maar Berts soep en yoghurt maken alles goed en hup op de fiets maar weer. Fred had ons als kenner van de streek een kijkje  beloofd op het schitterende dorpje Bocairent en daar dalen we naar af. We zien eerst de verwaarloosde achterkant van het dorp, mijn dochter zou zeggen, wat is dit roffelig!, en pas daarna het aanzicht dat kennelijk in Freds herinnering is blijven kleven. Dan een  beslismoment, het enige van de dag. We kunnen rechtdoor langs de grote  weg, zijn we over een half uur in het hotel om er toch nog iets van een rustdag van te maken. Of terug en omhoog, de Sierra de Mariola  over, een mooi stuk klimmen en daarna weer dalen. De eendrachtigheid  is verfrissend, we gaan terug en klimmen, het had toch al niets met een rustdag te maken. En zoals bij elke klim wordt er ook nu weer van voren hard aan de boom geschut. Ik moet mezelf dwingen door de vermoeidheid van m’n benen heen te trappen, het hoofd wil eigenlijk  niet. Maar ik zie er nog meer tegenop om de berg langzaam te beklimmen. De vermoeidheid fiets je er beter zo hard mogelijk uit dus  knal ik maar weer achter Onno aan, ernaast, Onno geeft niet op, nog een snok en dan alleen nog een tijdje hard door. Rustdag, schiet dan  door m’n hoofd en ik peddel verder maar rustig door de Sierra, Fred  komt achterop en we genieten samen van het groene land om ons heen.  Peter raast nog hard voorbij, wil op zijn rustdag nog even een stevige  afdaling maken. We zoeken met Cornelis uiteindelijk een weg naar ons hotel in Muro de Alcoy en belanden zowaar weer bij een snelweg waar we  misschien toch weer op moeten. We vinden een smal randje langs de  snelweg en dit biedt mij de gelegenheid voor het thuisfront van  Maurits nog eens duidelijk te maken dat de groep veel respect heeft voor de leiderschapskwaliteiten van Maurits, zijn kennis van de plaatselijke geografie, zijn voorspellende richtingsgevoel en innovatieve oplossinggerichtheid bij obstakels in het terrein, en dat de kloof naast het paadje langs de snelweg waar hij de groep een paar dagen geleden langs wilde leiden maar een meter of 30 diep was en er vandaag toch ook wel een schuine rand van een halve meter was waar je
af had kunnen vallen. Zo maar, op je rustdag.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!