
Blogpost van Jaap, donderdag 5 juni 2014, Rustdag
Vandaag zou het dan eindelijk een rustdag zijn. Niet een rustdag van niet fietsen maar eentje van wat minder fietsen, of wat minder klimmen en wat meer dalen, of wat korter gewoon. Vanaf de eerste dag dat we hier in Spanje fietsen is zo’n rustdag ons door de routeplanners in het vooruitzicht gesteld. We hebben dat vooruitzicht ook erg nodig om de dagen door te komen dat het alleen maar meer klimmen lijkt te worden. Morgen is het rustdag, en als die dan niet kwam dan was het opnieuw, nee morgen is de rustdag. We zijn er gewoon ingeluisd, tot dusver, rustdagen waren in geen velden of wegen te bekennen. Tot vandaag, tocht zit er bijna op, krijgen wij onze rustdag. Op papier ziet het er goed uit, de eerste 50 km lijkt het vooral langzaam dalen, dan wel wat valsplat omhoog en nog een klim van zo’n 300 hoogtemeters, allemaal te doen. En de etappe is zelfs iets ingekort naar 120 km om ergens te eindigen waar nog een hotel is. Kortom, dit is onze dag, de rustdag.
We draaien goedgeluimd de weg op om half tien en weten direct dat het mis is. Wind tegen. Een harde wind, zeker windkracht 4, en het is zonneklaar dat we die de hele dag tegen zullen hebben. Daar gaat je rustdag. Maurits had eerder deze week nog gezegd dat hij het zo heerlijk vindt om buiten Nederland te fietsen omdat je dan niet die altijd-aanwezige-pokke-wind hebt. Die pokke-wind blaast ons nu frisjes tegemoet. Het wordt dus waaieren, achter de kopman proberen zoveel mogelijk uit de wind te rijden. In de Tour de France worden met waaier-tactieken etappes gewonnen, maar wij hebben heel andere uitdagingen. Als de wind van links schuin-voor komt, wil de hele ploeg rechts achter de kopman kruipen. Dat kan als de kopman zoals in de Tour midden op de weg fietst, maar dat is in ons geval levensgevaarlijk met langs razende auto’s. Dus kunnen er op z’n best maar drie rechtsachter de kopman en de vierde kan kiezen: of in de berm terecht komen of toch weer zelf in de wind. Maar we zetten we door, al die wind in de voorbereiding betaalt zich nu uit. We wisselen af als kopmannen en geven dan steeds het beste van onszelf. Geeft ook een heerlijk gevoel als je voorop de hele equipe meesleurt, het is echt jouw inspanning. Na zo’ n 50 km moeten we ook weer omhoog. Wat valsplat leek blijkt nu toch wat serieuzer, klimmen met een harde wind tegen. Gelukkig lunch op 75 km, we zijn er echt aan toe. Maar de lunch is er niet, Bert staat 10 km en heel wat klimmetjes verderop. We morren wat, iedereen heeft het nu zwaar en dan is nog eens 10 km bikkelen naar de lunch heel ver. Maar Berts soep en yoghurt maken alles goed en hup op de fiets maar weer. Fred had ons als kenner van de streek een kijkje beloofd op het schitterende dorpje Bocairent en daar dalen we naar af. We zien eerst de verwaarloosde achterkant van het dorp, mijn dochter zou zeggen, wat is dit roffelig!, en pas daarna het aanzicht dat kennelijk in Freds herinnering is blijven kleven. Dan een beslismoment, het enige van de dag. We kunnen rechtdoor langs de grote weg, zijn we over een half uur in het hotel om er toch nog iets van een rustdag van te maken. Of terug en omhoog, de Sierra de Mariola over, een mooi stuk klimmen en daarna weer dalen. De eendrachtigheid is verfrissend, we gaan terug en klimmen, het had toch al niets met een rustdag te maken. En zoals bij elke klim wordt er ook nu weer van voren hard aan de boom geschut. Ik moet mezelf dwingen door de vermoeidheid van m’n benen heen te trappen, het hoofd wil eigenlijk niet. Maar ik zie er nog meer tegenop om de berg langzaam te beklimmen. De vermoeidheid fiets je er beter zo hard mogelijk uit dus knal ik maar weer achter Onno aan, ernaast, Onno geeft niet op, nog een snok en dan alleen nog een tijdje hard door. Rustdag, schiet dan door m’n hoofd en ik peddel verder maar rustig door de Sierra, Fred komt achterop en we genieten samen van het groene land om ons heen. Peter raast nog hard voorbij, wil op zijn rustdag nog even een stevige afdaling maken. We zoeken met Cornelis uiteindelijk een weg naar ons hotel in Muro de Alcoy en belanden zowaar weer bij een snelweg waar we misschien toch weer op moeten. We vinden een smal randje langs de snelweg en dit biedt mij de gelegenheid voor het thuisfront van Maurits nog eens duidelijk te maken dat de groep veel respect heeft voor de leiderschapskwaliteiten van Maurits, zijn kennis van de plaatselijke geografie, zijn voorspellende richtingsgevoel en innovatieve oplossinggerichtheid bij obstakels in het terrein, en dat de kloof naast het paadje langs de snelweg waar hij de groep een paar dagen geleden langs wilde leiden maar een meter of 30 diep was en er vandaag toch ook wel een schuine rand van een halve meter was waar je
af had kunnen vallen. Zo maar, op je rustdag.
louis vuitton neverfulHow to Make Old Fashion Biscuits and Yeast Rolls using Grandma’s Recipes
valentino outlet And in Ohio
Latest Fashion Trends and Gussi
Isabel Marant Sneaker of our ordinary shares
How to Become a Magazine Model
Kalamazoo State Theatre Cut your hair or grow it out
The best fashion of Made In America
louis vuitton taschen why hipster model
Recent Performance Review For 5 North American Railroad Equities
woolrich outlet with time associated with military style
New York Fashion Week Fashion Night Out September 6 2012 Freebies Cocktails
woolrich göteborg My grandpa had gout in his ankle a few days before Christmas
A Guide To Buying Sexy Men
valentino shoes Add the potatoes
How to Look Fabulous in a Dress With a Slim Stomach
woolrich outlet is played by legendary porn actress
woolrich quincy duffle it’s a good idea to eliminate the old thing you are replacing
When Buying Motorcycle Boots Safety Takes First Place Over Fashion
woolrich mackinaw it’s a good idea to eliminate the old thing you are replacing