Vandaag de langste dag, we blijken uiteindelijk ruim 7 uur op de fiets te zitten, 148 km, de een na langste etappe die we ooit fietsten. Deze Koninginnerit slaat ons behoorlijk uit het lood. Tot dusver was er bij alle ellende die ons te wachten stond tenminste een zekerheid: Noud en Cornelis bepalen de route. Heel af en toe, als ze er helemaal niet uit komen tolereren ze dat Maurits een duit in het zakje doet, de man die naar de omgeving kijkt, de stand van de zon, de richting van de bergketen en de loop van de rivier om dan te bepalen waar we wel naar toe moeten. En dat is het dan, de rest volgt gedwee. Ik vind het heerlijk deze richtinggevers, ik wijd geen seconde aan de route en de afslagen, ik hoor het wel en hoef alleen maar te fietsen.
Maar deze tocht is anders. Spanje is anders. Wegen die thuis met GPS uitgevogeld zijn, blijken hier niet te bestaan, of een snelweg te zijn of een onverharde weg. Cornelis meldt ons vanmorgen vrolijk dat de eerste 30 km over onverharde weg gaan. Langs de snelweg, waarna al gauw de suggestie komt dat we ook wel over de snelweg kunnen. Maurits is erg voor onverharde weg (langzaam maar veilig), Peter erg voor snelweg (snel en misschien wel gevaarlijk). Het wordt vooralsnog onverharde weg, maar er worden wel voorbehouden gemaakt, als het niet gaat dan toch de snelweg. Het pad leidt ons eerst langs authentieke, nog steeds bewoonde holwoningen en vervolgens door een soort Small Canyon. Wij moeten de eerste racefietsers zijn die hier ooit hebben gefietst. Bij de snelweg gekomen dient het eerste beslismoment zich aan, toch de snelweg op? Peter heeft Fred inmiddels meegekregen, maar het is niet genoeg. Op naar het volgende beslismoment. Maurits duwt de troep door over het boerenland, rotpaden met veel losse stenen. De stemming daalt, de troepen muiten en eisen een nieuw beslismoment. Maurits heeft een krappe meerderheid en dus toch maar weer verder door de troep, tot we bij een grote kloof komen. Niet voor een gat te vangen kiest hij een smal pad tussen de kloof en de snelweg. Met enkele volgers komt hij vast te zitten en dan klimmen ze toch maar met fiets en al over het hek naar de snelweg, en naar de overkant van de weg. De rest fietst terug naar een afslag en neemt ook de snelweg. Op de snelweg wordt hard gereden, ook door ons en de auto’s lijken gewend aan fietsers op de vluchtstrook.  Hadden we dat maar veel eerder gedaan.
En zo doen we 2.5 uur over de eerste 30 km, nog 120 km te gaan en de ochtend is al bijna voorbij. Maar dan komt het zoet, een lange rechte weg met een verval van 1 a 2%. We rijden een klein kwartier met zo’n 50 km per uur, vergeten is alle onverharde ellende en verharde onenigheid. De omgeving is verbluffend, alsof je in de rotswoestijnen van New Mexico bent.
Na de perfecte lunch die Bert in de berm heeft neergezet klimmen en dalen we over een geweldige nieuwe weg over de schouders van een bergmassief, Parc Natural Sierra de Castril. Hard naar beneden en dan steeds weer goed omhoog. Peter liet eerder weten dat hij geen kopwerk zal doen, met het oog op de slotklim van 25 km naar ons hotel, al meldt hij erbij dat dat op doktersadvies is. Nu laat hij zich toch af en toe verleiden, het is ook gewoon te lekker om vooraan zo’n groep te sleuren naar beneden.
Van Quesada gaat het omhoog naar Cazorla. Hoe lang en ver en hoog en steil, dat blijft steeds onbekend. Bij elk rustpunt wordt er gediscussieerd over wat ons precies te wachten staat, de onduidelijkheid neemt toe en de vermoeidheid ook. Terwijl de groep halt houdt voor een glas cola, snelt Peter vooruit en blijft vooruit tot Carzola. Een vroege ontsnapping? Nee, Peter wacht in Carzola, waar nog maar eens een blik cola achterover wordt geslagen, vermengd met banaan en energy bars. Je wordt er naar van zo’ n dag lang vreten, maar Bert heeft ons uitgerekend dat wij op een dag als vandaag zo 5.500 kcalorien wegfietsen en dat we eigenlijk te weinig eten. Behalve bananen dan, bij de lunch 25 bananen neergelegd, allemaal weg. Omhoog dan maar. peter snelt weg, dit is echt een ontsnapping. Geen overleg over hoe we de klim zullen doen, weg is hij. Fred en ik rijden er rustig achteraan. Nog 25 km te  gaan, met mogelijk een stukje dalen of misschien toch wel niet, wie zal het zeggen? Langzaam naderen we Peter en gaan hem voorbij. Een paar km verder staat de bus van Bert, we stoppen voor weer een snack. Maar Peter niet, hij fietst door. Een Quintanaatje! Negeerde vorige week een rode vlag in de Giro en pakte twee minuten op z’n concurrenten die wel stopten. Er toch maar weer achteraan, 17 km klimmen en het belooft steil te worden. We fietsen kalm, geen zin in te vroeg opblazen in de achtervolging. Een prachtige klim, fantastische omgeving met naaldbomen en vergezichten. We zeggen het wel tien keer tegen elkaar, dat we hier nu ook weer mogen fietsen. Peter komt in zicht maar dan is het ineens weer afdalen. Hij zet de sokken erin, ziet z’n kans. Dan weer klimmen, nog 5 km. Daar zien we Peter voor ons, ik zie een bordje met 3 km en zet aan. Ga je’m halen? vraagt Fred die op dat moment net iets minder is. Proberen, roep ik terug. Nog 3 km voluit gaan, ik zie wel waar het schip strandt. Peter voorbij die berustend groet en zo hard ik kan door. De Parador komt in zicht en niemand achter me te zien. Na mij komt Fred, ook nog hard aangezet het laatste stuk. Dan Peter en dan lange tijd niets. Maar iedereen neemt ook deze klim alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en geniet er van. Daar zijn Koninginneritten voor.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!