Na een nacht die rusteloos begint (men maakt er hier al eeuwen een
gebruik van om tormentas, onweerstormen, met knallen en vuurwerk te
bezweren; in Beijng probeerden ze dat ook rond de Olympische Spelen,
wat hebben die Spanjaarden hen wijs gemaakt? Hoe dan ook, men knalt er
rustig op los rond 23.30, het moment waarop de fietsers4fietsers
hadden gehoopt aan hun wel verdiende nachtrust te beginnen; na een
slotsalvo wordt het rustig; pas dan valt ons op dat er beneden in het
hotel kennelijk een soort Karaoke aan de gang is, vrolijk vals zingen
wordt afgewisseld met diepe bassen; voldoende om ons nog een tijd uit
de slaap te houden) wordt ons een ontbijt geserveerd dat die naam
nauwelijks mag dragen. Een mannetje alleen achter de bar brengt om de
zoveel tijd twee getoaste halve stokbroden met heel veel boter en een
beetje jam. Wel verse jus, maar meer wordt het niet. Laten we maar
opstappen voor wat een interessante klimdag belooft te worden. We gaan
aan het eind de Puerto de la Ragua over, 2000 mtr hoog, midden in de
Sierra Nevada. Gister zag de Belkin ploeg met oa Mollema, die hier in
de buurt zijn om voor de Tour te trainen, ervan af om die te
beklimmen, te slecht weer. Hun coach, die tijdens onze allereerste
tocht een ochtend met ons meefietste, raadt ons af de berg vandaag te
beklimmen, het weer is even slecht. We fietsen eerst maar eens die
kant op en zullen dan wel zien.
Voor de verandering niet direct vanaf de voordeur klimmen, eerst twee
kilometer naar beneden, maar dan gelukkig wel direct weer omhoog.
André is er weer bij, nog wat rugpijn maar met een beetje pijnstiller
bikkelt hij soepel omhoog. We wijken wat af van de geplande route en
hebben ook dit keer geen idee of dat nou meer of minder klimmen tot
gevolg heeft. Asgrauwe wolken pakken samen achter ons en we klimmen,
dalen, klimmen, dalen, klimmen, dalen op een weg hoog boven het dal.
Een soort Herrenweg zouden ze in Zwitserland zeggen. Tot vier jaar
geleden lag hier een rommelige weg, met kuilen en restanten asvalt van
voor de Burgeroorlog, maar ook hier heeft de EU weldaden gebracht.
Prachtige weg, geen meter vlak en we moeten de hele tijd stevig aan de
bak. Koffie in het uitgestorven Cadiar. Niets te beleven en met moeite
een barretje voor een cappuccino. Die niet te drinken is, we vragen
maar niet eens naar appelgebak met slagroom. Snel weg maar weer.  Nog
27 km naar de voet van de grote beklimming. Een majestueuze afdaling,
over grote brede wegen, eindeloos naar beneden. Vaag bekruipt me dat
dat straks allemaal ook weer omhoog moet, maar het kan de pret nu niet
drukken. Een straffe tegenwind blaast ons tegemoet, als je voorop
rijdt moet je heel hard trappen om snelheid te houden, zit je erachter
dan moet je je benen stilhouden en zelfs remmen. Twintig minuten puur
jongensvermaak, moeiteloos de sensatie van snelheid en het houdt maar
niet op. Alsof je op de kermis eindeloos in de rups mag blijven
rondgieren.
Zo’n acht kilometer voor het dorp waar we aan de klim beginnen, blijkt
dat dorp zelf al weer een meter of 600 hoger te liggen. Een voorklim
zeg maar. Inmiddels is het gaan regenen, niet enorm maar het water
begint al als riviertjes de weg af te stromen. Chasseral, roepen Fred
en ik in koor, een beklimming tijdens onze eerste tocht en sindsdien
ook een maar der dingen, nl voor ontberingen tijdens het klimmen. We
ploeteren omhoog, maar ik voel me goed. Vanachteruit rijd ik iedereen
voorbij, kracht in m’n benen, adem rustig, geen centje pijn. Het dorp
is er ineens, nu al? Had nog moeiteloos kilometers door kunnen gaan.
Had ook nog niet echt gemerkt dat ik geheel doorweekt was. In het dorp
schieten we een restaurant in waar we een bordje pasta eten, dat eerst
koud op tafel wordt gezet, dat helpt de kleumende lijven niet. De baas
kijkt wat verbaasd als we het kwakkie wat warmer willen, warme pasta?
We treuzelen niet te lang, de klim wacht, 14 km volgens de baas van
het restaurant, 16 km volgens de kaart van Bert en 22 km volgens de
kaart van Peter, omhoog naar 2000 mtr. Een Nl stel dat met de motor
naar beneden is gekomen zegt dat het boven hagelt. En toch maar
omhoog, hij ligt er nu eenmaal. Fred is sterk en trekt gestaag
vooruit. Onno volgt een tijd maar laat dan los. Ik haal hem in als hij
z’n regenjack uittrekt en dan ben ik alleen, met Fred voor me,
langzaam kleiner wordend. Imponerende berghellingen om ons heen. Ik
kan omhoog maar dat is het ook wel. Weg die kracht van voor de lunch,
rustig maar doormalen. Hoe hoger hoe harder de tegenwind. M’n billen
doen meer pijn dan m’n benen en dat is beter dan andersom maar dat is
dan ook het enige lolletje. Bijten, niet terugzakken, even staan,
verder duwen. De regen in, langzaam wordt het sneeuwregen en daar is
de top. 6 gr en nu net even geen hagel maar bijna vlokken. Een kop
bouillon, heerlijk Bert en Joris, en dan met Fred snel het dal in.
Schitterende uitzichten en we trakteren ons op glimmende selfies van
vreugd dat de klim erop zit. Voor ons ontrolt zich een weidse vlakte,
met een schitterend Moors zandkasteel. We pakken een mooi stuk snelweg
mee, blazen hard over de vluchtstrook richting Guadix. In het hotel
anderhalf uur gepit voor we gaan eten, het lichaam is wijzer dan je
denkt. Morgen de Koninginnerit, met de meeste hoogtemeters volgens de
planning. De Spaanse ervaring leert dat daar nog wel wat bij zal
komen. Het vooruitzicht van beter weet en de bedrukking van het taaie
klimmen wisselen elkaar af. We hopen op een goed ontbijt.

• Meer kinderen naar school
• Doktoren helpen meer zieken
• Ondernemers hebben grotere markt

Lees meer

• Door: Miel Nanlohy-Manuhutu

  Zet 'm op Noud, je bent ogenschijnlijk de kleinste maar groots in het fietsen! groet,Miel

• Door: Wouter L

  Jaap en de andere heren, Veel succes en vooral veel plezier op jullie mooie nieuwe missie. Groet

• Door: Anoniem

  Go Maurits! Wat goed dat je weer op de fiets zit na jouw nekblessure.

• Door:

  Je deed het toch maar, Maurits, na je zware verwondingen eind vorig jaar!!Respect!!!