Klaboem! De Boeing 737-700 van Transavia raakt de Valenciaanse grond. Het virtuele startschot voor onze tocht. Op de parkeerplaats voor vertrekkende vluchten kleden wij ons om. Tot verbazing van de Spanjaarden. Onze mooie shirts van Chasseur des Cols kleuren nu al bij het mediterrane palet van rood, blauw, geel, groen en heel veel daartussen. Terug op Spaanse bodem, terug in de herrie. Was het Reve die in zijn brieven de Spanjaarden neersabelde als het meest luidruchtige volk ter wereld? Ja, die was het. En als wij al draaiend en cirkelend ons een weg uit de wegenspaghetti van Manises en Paterna – hoofdsteden uit de geschiedenis van keramiek, nu stedenbouwkundig porselein dat aan diggelen ligt – wordt Reve’s gelijk gedemonstreerd. Uit een open auto galmt flamenco. Flamenco puro. Het aiaiaiaaaaiaaa! is prachtig. De auto met kapotte koplampen, gehavend chassis en één kapotte ruit staat er als een boodschapper van het lijden dat ons te wachten staat. aiaiaiaaaiaaaaaaai! Even verderop wordt een auto met vlees uitgeladen. De sjouwerman heeft een buik als een walvis. Hij neemt een zwaar stuk vlees, buigt door en wankelt naar de winkel. De buik deinst heen en weer. Zijn maat schreeuwt over de keiharde muziek uit hun radio heen. In de verte een vliegtuig dat luid opstijgt. We passeren een bar waar radio en tv onnoemelijk en onbegrijpelijk hard decibels braken of het een aard heeft, terwijl in de straat mensen elkaar naroepen. Bon dia! A donde vas? We zijn nog maar een paar straten ver, de benen nog goed, het gehoor is al getest en gepijnigd. Dit land waar ik van hou maakt geluid. Veel geluid. Zelfs de twee metalen fietsbruggen, die we als een kurkentrekker naar boven en aan de andere kant naar beneden fietsen, maakt geluid. Maar dit is ons geluid. Een zacht ruisen van rubber op metaal. Een tevreden gezoem.
Ook een peloton maakt geluid. Mechanisch en stemgeluid. Soms ook onwelvoeglijk. Het peloton is altijd een muziekkorps. Zonder melodie, met ritme. Terwijl ik dit denk rijden we vlakbij de bakermat van ‘het beste muziekkorps ter wereld’: dat van Lliria, hier vlakbij!
En dan, pardoes, zijn we uit de herrie. We fietsen ons eerste colletje op: de Port de L’Oronet (493 m). De groep valt door het eerste klimwerk in de warmte uiteen. Eigen tempo’s worden gezocht. Jaap en ik blijven opeens aan kop over. ‘We zijn weer begonnen’, zeggen we om elkaar moed in te praten. Ineens is het daar. Het ruisen van bandjes, een zachte windvlaag, zout zweet, een prachtig landschap en….stilte. De almacht van bijna geen geluid. Er is zelfs een Spaans woord voor: silencio. Silence is like sleep, it refreshes wisdom, zei een groot schrijver. Dat triomfantelijke gevoel van rust en wijsheid tijdens de inspanning, maakt volmaakt gelukkig. De stilte helpt. We zetten er nog een tandje bij. Twee colletjes later in Onda is het pas met de rust en stilte gedaan.
Terwijl ik dit schrijf is op straat geschreeuw, gelach en wordt er met spullen gegooid. Mijn maatje snurkt. Tijd om de stilte van de slaap te zoeken.