​Na een heel kort nachtje verzamelen we om 5.30 u op Schiphol. Routine
van opwinding (we mogen weer), eerste grappen en, bij velen,
vermoeidheid. Paar uur slaap is niet de beste voorbereiding, en
sommigen van ons hebben duidelijk hard gewerkt de laatste tijd. Het
zal even kosten om ons daarvan los te maken. In Valencia beginnen we
wakker te worden, hoewel Peter later verklaarde dat hij pas tijdens de
eerste klim wakker wordt en zich pas toen realiseerde wat hij mij in
het vliegtuig had toegezegd, nl bij het diner vanavond het thema van
de week introduceren. Hoe dan ook, Bert staat al klaar met de bus en
onze fietsen. We kleden ons op de stoep om. Dat geeft wat bekijks bij
de onschuldige Spaanse omstanders, half en heel ontblote 50+ lijven
die zich in zwart en grijs/groen lycra wurmen. Niemand van ons trekt
er zich wat van aan, er wordt nog even driftig gesmeerd, zonnevet en
billenvet, bananen, repen en water ingeslagen en daar gaan we.
We belanden in een terugkerend scenario, hoe kom je van zo’n vliegveld
af? We rijden wat heen en weer, de tracks in de boordcomputers van
Noud en Cornelis geven geen uitsluitsel, we prikken eens hier en daar
en uiteindelijk vinden we een weg naar ergens anders dan departures of
arrivals. Het zoeken gaat verder door voorstadjes van Valencia. We
hebben er al 20 km op zitten als we nog helemaal nergens zijn. Wel
mooie fietsovergangen over spoor- en snelwegen, waar de
fietsers4fietsers een eerste rijvaardigheidstest moeten afleggen.
Langzaam glijdt de stad onder onder onze wielen door en komen we in
rustiger land. Het is half twaalf en overal lijkt alles al gesloten.
Nu ik er aan denk, zo was het vorig jaar ook. Het lijkt wel alsof
altijd alles dicht is in Spanje, in het Spanje waar wij fietsen,
pleinen zijn leeg, rolluiken naar beneden, geen oude mannen zoals in
Italie en Griekenland die dagelijks schuifelend langs het plein het
leven, of althans het voetbal, Fifa, blatter etc bespreken, nauwelijks
kinderen op straat.
Het rustiger land begint langzaam omhoog te lopen. Voor ons dienen
zich de eerste heuvels aan, in de Sierra Calderona. Niet heel hoog,
niet heel steil, maar we moeten wel klimmen. De weg is genadig, leidt
ons zonder zware stukken omhoog, we draaien en keren. Het lijf moet
weer wennen aan het klimmen en de temperatuur, 28 C, de hartslag moet
zich nog richten naar het stijgingspercentage, het lijf zet
automatisch aan bij iets meer stijgen maar het hoofd is er nog niet
altijd bij en broeit voor het eerst dit jaar bij warmte. Veel van de
gewenning onttrekt zich aan het bewustzijn, een paar bochten verder
gaat het ineens beter. Machtig dat brein dat zo naadloos coördineert
en reguleert waar je geen weet van hebt. De groep zet zich ook, ieder
naar zn eigen tempo. Een zoete afdaling volgt, als limoncello na een
diner, de benen ontspannen, de hartslag en de beleving ook.
Lunch op het verlaten pleintje van Azuebar, aan het begin van de
Sierra de Espadan. Bert stalt zijn waren uit, frisdrank, brood met
nutella, jam of kaas. Morgen ook soep gelukkig. De kerktoren laat het
gelui van de Big Ben horen, wat me doet denken aan Fool’s Overture van
Supertramp, waarin na die kerkklokken de stem van Churchill klinkt: We
shall go on to the end.. We shall never surrender!” Mooie tekst voor
fietsers4fietsers, die we dankzij Spotify ook nog echt kunnen horen.
Direct na de lunch weer klimmen, een digestieve klim noemen we het.
Daarin zit een suggestie van ontspannen naar boven rijden en dat lukt
de eerste paar kilometer ook. Zo ontspannen dat iemand in de groep
plots met een Grote Vraag komt aanzetten: Wie zijn wij? hierop zijn we
niet berekend zo vroeg in de koers. Reuring in de groep en Fred en ik
geven maar eens gas. Een paar honderd meter aanzetten, even rust en
dan weer aanzetten en zo naar boven. Daar realiseren we ons dat het
inmiddels volkomen stil is om ons heen. De stilte heeft ons stilletjes
overvallen. Alleen her en der een vogel, verder niets, nada, niente.
Op de top rochelen we wat en blazen we uit en dan voegen wij ons naar
die stilte en doen er een tijd lang het zwijgen toe. Maar ik wil die
stilte niet, nog niet, niet nu. Dus we trappen weer door, weer zo’n
limoncello afdaling, nog een klim en naar beneden en dan na 99.47 km
Onda in. Onda kunt u links of rechts laten liggen. Het is niet voor
toeristen gebouwd en dat wordt overtuigend neergezet en uitgedragen.
Opnieuw alles dicht, eindeloos zoeken naar een restaurant, nergens een
ijszaak. In de tapasbar waar we uiteindelijk terecht komen worden we
wel fantastisch ontvangen en krijgen we van de baas een fles
limoncello sin alcool toe. Wat een geweldige limoncello dag.