Wij van F4F zijn van de voorbereiding. U kent ons inmiddels. De route wordt minutieus voorbereid, de lichamen aan heftige trainingen onderworpen. En de geest heeft ook geen vrij: we lezen boeken en moeten daar – voorbereid – iets verstandigs van vinden. Augustinus, Freud, Nietzsche, Haidt, enfin name it en ze passeren de revue. En als we eenmaal en route zijn dan smeren wij onze ketting met de meest fijne olie en onze solide achterwerken met het inmiddels wijd en zijd bekende billenvet (waar de Ipad ‘bollenvelden’ van maakt). Niets wordt aan het toeval overgelaten.

Maar vandaag ging er met een berg iets goed mis. Ik kan u niet alles vertellen. Maar wat ik u wel vertel is dat…hij niet bestond. Ja, hij heet Puerto de la Bonaigua, wat zoveel wil zeggen als de pas van het goede/lekkere water. In onze keurige route, met kaartjes en vooral de onvolprezen klimprofielen van Climbbybike – een Nederlandse fanaat die alle bergen zelf fietst en met stijgingspercentages op internet zet, duizenden bergprofielen dus – stond die Bonaigua. Een klim van 23 km met per km het gemiddelde stijgingspercentage in geruststellende kleuren groen en blauw, respectievelijk 2-4% (een eitje) en 4-6% (een kuitenbijter, meer niet). Na de ochtendrit door de schitterende vallei van een rivier die ze prachtig La Noguera Pallaresa noemen, en dan ook zo mooi stroomt, volgde die Bonaigua. We volgden het bord, Onno was al weggefietst om later door de kop opgeraapt te worden en ook Cornelis had plannen. Dat is: wij konden even niet in zijn wiel blijven, want het was toch een trainingsklim? Jaap en ik keken elkaar na een blik vooruit echter verschrikt aan. Het was steiler dan gedacht. Veel steiler. Een onschuldig bord bevestigde dat: 2 km 8%. Acht procent! Dat is geen eitje of kuitenbijter, maar serieus werken. En zo ging het door. stukken van 8%, of 7, maar ook doodleuk 9% werden aangekondigd met een onuitstaanbare vanzelfsprekendheid. Niks van de vrolijke 3,5 of 4,5 of – OK, ook geen probleem – 5,5%! Onze voornemens voor deze eerste echte ‘oefencol’ lagen aan stukken. Niettemin schikten wij ons in dit lot. Want de overdaad aan schoonheid, frisheid en vergezichten doet 8% voelen als 6 (of minder). En Cornelis ging al te hard. Klimmen is vooral een mentale oefening. En zo reden Jaap en ik even later toch zonder groeten bij Cornelis vandaan. En ik van Jaap. Om te oefenen hoor. En om te ontdekken dat de top niet na 23 km lag, maar op iets van 18 km. De Bonaigua heeft ons op het verkeerde been gezet. We zullen beide benen niettemin hard nodig hebben de komende dagen. Mijn voorbereiding vereist dan ook dat ik dit blog voor sluitingstijd 00.30 uur naar u verstuur. Wens ons maar veel sterkte. En doneer en schrijf via onze website, zodat anderen gewoon op het vlakke een leven bij elkaar kunnen fietsen. Bon nuit.