Zondag 31 mei 2015, Blogpost van Jaap: Gnothi seauton
Ken uzelf, zei een inscriptie in de Tempel van Apollo volgens de overlevering. De wijsheid is aan verschillende oude Grieken toegeschreven, waaronder Socrates, Pythagoras en Heraclitus. Maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Wat moet je doen om jezelf te kennen? Dat vertelt het verhaal niet. Heb je echt wat aan. Hele volksstammen filosofen, psychologen, mental coaches, veranderingsmanagers, paardenfluisteraars en wat dies meer zij proberen sinds die oude Grieken het antwoord te geven. Erg veel overeenstemming lijkt er niet te zijn. De makers van ons prachtige retro fietsshirt van dit jaar hebben er wat op gevonden. Achterop staat onderaan het shirt de volgende, intrigerende tekst: Only through suffering can we find ourselves. Deze tekst heeft al heel wat losgemaakt in het peloton. Het is een van de twee thema’s die soms met wat kunst- en vliegwerk langs komen in de speeches ’s avonds aan tafel (het andere thema is de vraag van Nietzsche of we kunnen leven zonder vast te houden aan illusies en evenmin te vervallen in nihilisme). U begrijpt, als het klimmen ons al niet op de knieën krijgt, dan toch zeker de intellectuele uitdagingen van deze tocht. Terug naar de tekst op het shirt, Only through suffering can we find ourselves. Is dat dan het antwoord op de Griekse instructie Ken uzelf? Het woord Only suggereert dat dit niet zomaar een antwoord is, maar zelfs het enige antwoord! Als het waar is zijn we met onze tocht natuurlijk goed op weg, lijden ligt hier voor het oprapen. Sterker nog, dit is onze zesde tocht, in de vorige edities is toch behoorlijk geleden zo her en der, zouden we onszelf misschien niet al lang kennen? We wisten toen natuurlijk nog niet dat alleen lijden ons leert onszelf te kennen, misschien is het ons allemaal een beetje ontgaan. Hoewel, ik heb tijdens onze tweede tocht, van Lausanne naar Florence, toch een dag of drie behoorlijk afgezien. Ik herinner me ook dat tijdens een klim de mentale weerstand zo verdwenen was dat alle bagger in mn leven ongefilterd binnenkwam. Ik heb mezelf toen leren kennen op een tot dan ongekende manier, maar of ik mezelf sindsdien ken? Maar nu zijn we gewaarschuwd, we weten wat we moeten doen om onszelf te leren kennen: lijden moeten we. Laat niemand van ons nog zeggen dat we niet wisten hoe we onszelf moesten kennen. De tocht dit jaar belooft wat dat betreft veel goeds. Vanaf woensdag fietsen we in de Pyreneeën, de lengte en stijgingspercentages van de grote cols jagen schrik aan. Als het een beetje meezit is het ook nog lekker koud en nat, dus dat wordt nog wat. Maar ook vandaag was er lijden te aanschouwen. Het was warm vandaag, 32 C na de lunch. We misten de lunch met Bert die ergens anders stond en moesten ons na 90 km behelpen met Hamburguesa completa in een buurtcentrum met een bar in het dorpje met de omineuze naam Bot. De tocht na de lunch zou eenvoudig zijn beloofde Cornelis, nog 40 km downhill en vlak, over een uurtje in het hotel. Hij bleek alleen het hoogteprofiel van oude tracks als basis voor deze belofte te gebruiken, in het echt gingen we vooral heel veel omhoog en fietsten we nog zo’n 55 km. Onno blies de eerste heuvel hard op, hij kan niet anders (zie de blogs uit alle voorafgaande jaren) en bovendien, ons was downhill en vlak voorspeld, dus dit klimmen zou wel snel over zijn. Niet dus. Het klimmen ging maar door, de hitte teisterde ons en Onno ging door zn hoeven. Oververhit, hartslag uit het lood, misselijk, alle kracht weg, hijgend als een paard aan het einde van het ploegen van een uphill akker, en geen eind aan die verdomde klim, en nog een, en nog een. Mn grote broer kapot, dat raakt. Ik bleef de hele middag bij hem, samen zwijgend over de heuvels en wat ontspanning als het naar beneden ging. Onno leed in stilte, maar afstappen was er natuurlijk niet bij. Zo kwam ook Onno uiteindelijk in Flix aan. Ouderwets afgezien. Pijn van weer een heel ander niveau. Maar nu willen we natuurlijk weten, heeft Onno zichzelf leren kennen? Is dat inderdaad het antwoord? We spraken er nog niet over en ik kan het hem nu niet vragen, hij ligt naast me al te slapen, op zoek naar herstel. Wellicht weten we morgen meer.
