Blogpost van Fred, 10 juni 2016, Asem
Op de vloer ligt een menselijke gestalte. Erbij knielt iemand: een wielrenner van F4F? Hij buigt zich over de bewegingloze gestalte, pakt de schouders, schudt ze en vraagt enigszins gegeneerd: “gaat het?”. Geen antwoord. Hhij buigt zich dieper, draait zijn hoofd tot zijn oor bij de mond van de gestalte komt. Na tien tellen veert hij op. Hij pakt snel zijn mobiel, belt 112 en begint subiet met twee ineengevlochten handen op de borst te drukken. Ritmisch, krachtig en met de overtuiging van een perfecte pedaalslag. Schrik niet, lezer, dit is geen tafereel op de flanken van de Valberg, of Le Col, noch op de Ventoux. Dit is een anoniem kamertje in het VU-ziekenhuis, waar de ploeg van fietsen4fietsen een speciale EHBO cursus krijgt. Vier weken geleden, ter voorbereiding van de zevende editie van ons fantastische avontuur. De gestalte is een pop, de instructeur kijkt staand en met gevouwen armen met een tevreden glimlach toe. Eén van de lessen: als je niet ademt, staatje hart stil. Nog een les: als je hart echt helemaal stil staat, geen ‘flubbertje’aan elektrische beweging vertoont, is het niet ‘schokbaar’ met een elektrische stoot. Het hakte er toch even in. Jaap – onze informele leider – heeft daarna toch maar een AED – ook wel defibrillator genoemd – gekocht. Voor in de bus van F4F. Terug naar de schittering van vandaag. We rijden gezond en wel over de flanken van de Valberg. André naast mij, Peter net achter mij. Het wonder van adem en hartslag, van hart-longmachine vol in bedrijf. We stijgen gemiddeld 7 a 8 procent. Jaap had de geest en reed met indrukwekkend tempo weg voor een individuele missie. In no time is hij uit zicht. Ik doe het rustig aan, haal diep adem door mijn neus en kan tamelijk rustig uitademen door mijn mond. We stijgen boven het landschap uit. Ik zie stadjes, dorpjes, rotsformaties. Het ademen voelt heerlijk comfortabel, ondanks de klim. Uhhh, pffff, uhhh, pffff. ik kijk om mij heen. Een draaihals (soort specht) schiet voorbij!. Vlak daarna een citroengele wielewaal. En rijdend worden we geeerd met een langgerekt bermboeket veldbloemen. Hoe mooi kan het zijn. Naast mij hoor ik uhh!-pff!-uhh!-pff! André. Snel tempo. Ademnood. Schokschouderend omhoog, rode wielerschoenen, très bronzèe, en sneller ademend dan ik. Het verschil in tempo, diepte en geluid valt me in de schone stilte, rijdend naar de top van deze prachige col, pas echt op. Ik hoor gewinkeleer van iets mees-achtigs en achter mij: whoeaaah!!! Grrroeeeaaaah! en dan uh!!-pf!!-uh!!-pff!! Geen beer of berggeit, maar Peter. Eerst hoestend, dan ademend in snelle, nog snellere regelmaat. De imposante gestalte van Peter komt langszij zetten. Een wonderlijke combinatie van oerkracht, doorzettingsvermogen, bonvivance, esprit en…. bronchitis. Op de top van de Cayolle proestte hij zo hard, dat we een lawine vreesden. Nu rijdt hij, als altijd, met horten en stoten, als een stoomlocomotief puffend en blazend. Het happen naar adem, soms als een vis. Een vis van staal. Voor mij raakt André de bovenkant van zijn kunnen, en laat het even vieren. Hij is sterk dit jaar. De uitroeptekens achter de uhh en pff kunnen even weg. Even maar. Peter leeft, doet en fietst liever met uitroeptekens. Een tandje erbij, als het kan. Altijd. Ik geniet van de machine die het menselijk lichaam heet. Niet het minst omdat het mijne nu eens ontspannen ingespannen het stijgend asfalt verteert. Na alle ademnood nu adem, zuurstof, asem alsof het geen moeite kost. De zuurstof waar wij van leven. Overvloedig. Nu. Hier. Op deze berg. Omhoog. Weer een haarspeld wordt met het bordje ‘lacet’ aangekondigd. Een steile bocht, ons kakafonisch ademconcert voegt zich naar de bocht. In mijn ooghoek zie ik een paaltje: Valberg 4,5 km. Ik denk aan de ALS. Hij is de hele reis mee geweest. Van Toulouse, waar we startten, naar Nice, of eigenlijk Villefranche-sur-mer. Bijna 1000 kilometer van hoogtepunt naar hoogtepunt, met Ventoux, Vars en Cayolle als zwaarste toppen. En tussendoor de meest fantastische plekken, momenten en gesprekken. Een feest met een groep die een prachtige solidariteit en vertrouwdheid heeft opgebouwd. Mannen zijn we, maar aardige mannen. Bij het plakken van een band – zoals vandaag bij mij – tot aan de diepte en persoonlijke intimiteit van toespraken en gesprekken aan tafel. Met dit jaar de “Moed tot Waarheid’ als leidend thema. Filosoof Foucault is tenslotte deel van la France en was een topwetenschapper. Tot hij aan het eind van zijn laatste de woorden tijdens zijn laatste college sprak: ‘Maar nu is het te laat. Dus dank ik u’ en kort daarna zijn laatste ademtocht blies. Wij gaan na deze prachtige tocht weer ‘la vie cotidienne’ in. De vrijheid, rijkheid, vrolijkheid en oerheid van fietsen4fietsen ruilen we in voor de het gewone geluk en de normale stress. De AED gaat mee terug naar Nederland. We hebben hem nog steeds niet opgeladen. En het batterijtje is zoek. Blijven ademen, mannen. Tot volgend jaar bij de start in Nice. La vie est belle. Merci et au revoir!
