Blogpost van Fred, 8 juni 2016, Pijntjes
Dit wordt een fijn blog voor de vrouwelijke lezers. Het vrouwelijk gelijk sluipt in het peloton. Het gelijk over de mannelijke moed en kracht, dat vinden wij mannen een Grote Waarheid. ‘1000 kilometer fietsen in één week? Over de Ventoux en door de Alpen? Echt? Stoer hoor.’ Onze borst zwelt tot slagschiphoogte, om met de dichter te spreken (Komrij). Wij voelen ons grootmeesters in het pedaleren, koningen van de koers, ridders van het zware verzet. Ik bedoel maar: wij horen het graag en eigenlijk nog te weinig. Wij zijn mannen en zoeken bevestiging. Het frame van ons ego is over het algemeen stevig. Ook op deze 1000 (duizend?!) kilometer tussen Toulouse en Nice. Maar naast deze grote waarheid is er onze kleine waarheid. Het vergt weinig moed tot waarheid – ons thema deze keer – dit te erkennen. Zelfs mijn moeder – geen mannenhater – werd het af en toe te bar. De ditjes en datjes van onze fysieke tegenslag. De man die als een ware hypochonder klaagt over zijn pijntjes. Er is een gelaagdheid in de homo hypochondrisch, dat wel. In het dagelijkse leven is het anders dan in het peloton. Daar zijn pijntjes sowieso bon ton, om tactische en strategische redenen. Had Tom Dumoulin nu echt zitvlakklachten? Volgens de website Medicinfo – met een hele pagina over zitvlak! – ‘lijdt’ 4% onder dit fenomeen. Er volgt een heerlijke tekst: ‘een typische wielerkwaal. Met het zitvlak worden de billen en een aangrenzend stuk van de benen bedoeld (zie plaatje)’. Dat staat er echt! Dan volgt een verhandeling over schimmelinfecties, onderhuidse ontstekingen, ontstoken slijmbeurzen en gevoelloosheid van de edele delen. Als je dit als man en wielrenner leest krijg je er acuut last van, zelfs als je niet gefietst hebt. Dat kan ook door er over te praten, zoals nu met F4F. Al op Schiphol begint de larmoyante leven als sporter vorm te krijgen, of beter: geen vorm. Nee: februari slecht weer, ziek geweest, voorhoofdsholte, griep, enfin; dat repertoire. Dan sta je nog op Schiphol! Niemand is echt fit. En we delen het graag. Met meer of minder detail. Dan wordt gedurende de week het hypochondrisch repertoire steeds rijker. Vrouwen gaat u er maar voor zitten. De eerste dag zijn het nog de genoemde billen en het zadel. We hebben Medicinfo gelezen. Maar dan is het pijntjesbal pas echt geopend. Maurits iets met de maag, Cornelis de verduvelde hitte, André de verrotte knie, Peter dàt been, dat been (alsof het Elsschot betreft; ‘dat been, meneer, dat been’), Jaap die het af en toe duizelt, debutant Simon heeft nog niks want is 1e jaars. En Noud? Noud klaagt nooit. De uitzondering die de regel bevestigt. En ik? ik spaar mezelf niet. Het begon met voorhoofdsholte, toen dom gevallen en pijn in de zij, ja vandaag buikpijn na de lunch, en inderdaad ook dat verdraaide zitvlak speelt op. U begrijpt: ”a man in full’/in alles een man (T. Wolfe). Het lijkt waratje de litanie aan pijntjes die in Het Bureau van Voskuil passeert! Mannelijke medewerkers klagen in dat boek over last van ‘moeie ogen, zijn ‘warm’, of hebben een ‘stip in de keel’. Dames, u heeft het maar niet makkelijk met zulke schepsels. Ik beloof u, morgen zullen wij als Hannibal en zijn troepen twee Alpencols bedwingen. We zullen hijgen, harken, stoempen en kraken. Maar we zullen nergens over spreken. Wij hebben nergens last van. Van niets. Geen excuses, geen pijntjes. Fietsen! Tot we erbij neervallen. (al moet ik zeggen dat ik door dit blog pas laat slaap en morgen dus extra vermoeid ben).
