Blogpost van Fred, 9 juni 2016, Symphonie Cyclisti in vier delen (handschrift)
Vandaag was een muzikale dag, meer als andere. Ik hoorde het ruisen van de wind, het gekolk van rivieren en ook nog de wielewaal. Maar daar gaat het niet over. Het gaat over de natuur, het landschap van de Alpen als toneel voor een prachtige fietsvoorstelling. De sleutel voor vandaag was prachtig evenwichtig: 20-30-30-20. Oftewel: vanuit vertrek 20 km klimmen naar de Col de Vars, dan 30 km afdalen naar de voet van de Cayolle, die Col 30 km op en dan weer 20 km afdalen. Het begint met een prachtige ouverture, ‘andante meastoso’. Acht instrumenten werpen zich in een brede formatie door een groen bos, vol klaterend water, prachtige vergezichten en toch lieflijk. De Col de Vars begint niet onstuimig, aarzelt even en wordt dan streng. De opmaat is dat de vrolijke noten worden overstemd door het ratelen van versnellingen. Een eerste kuch als dissonant. De violen zwellen aan. De tenoren van het orkest komen langzaam (moderato) naar voren. Ineens een schicht. pats-boem! Simon is er vandoor. Hij verdwijnt uit het zicht. Daagt hij uit? Noud, Peter en Cornelis blijven in het andante, met kwaliteit, dat wel. Jaap, blaast nu even niet. André en Maurits lento ma vivace. De pauken. Bam! Bam! Boem! Het wordt bellicoso. Strijd dus. Fred zet met aarzelend maar aanzwellend tempo de achtervolging in. En dan: pam-pam-pam-pa-pa-paaaaa. Hij gaat, diep, snel, energico, espressivo. Het hele orkest speelt De Aansluiting. Harmonie. Fred-Simon, Simon-Fred. Koningsdrama. De berg grijnst zijn granieten gebit bloot en ziet dat het goed is. Dan gooit Simon con bravura er een versnelling in. Koper! Hout! En weer maestoso. Fred valt iets terug. Klagende hobo. Simon bereikt onder trompetgeschal de top. En dan: stilte, wind, ieflijke schoonheid. De natuur op de top overwint alles. Winst, verlies, zijn hier onbekenden. Wind, aarde, steen, licht. De mens is op zijn plaats gezet. De groep sluit één voor één aan. Stilte.
Plots een zinderende beweging. Jaap, Maurits, André, één voor één, presto ma non troppo storten zij zich van de berg af. Razende violen. Slagwerk. Energie. De natuur slingert zich om hen heen. Groen, blauw, rood, geel. Slechts het asfalt zorgt voor zacht geraas. Het is feestelijk en fris. Extreem strijkersgeweld. De kleurige shirtjes in een karavaan over het zwart-grijze asfalt. Er wordt gelachen. Er wordt geroepen: ah! en oh! We zijn betoverd door de partituur van de natuur, in al zijn rijkheid. Ik hoor de nachtegaal, zie de zwaluw, en hoog de machtige adelaar.
Dan het Adagio maestoso van de tocht: de Cayolle. Heel lieflijk en harmonieus begint het. De cadans van fietsers in een machtig landschap. Niemand spreekt. Er is een onafgesproken bestand: samen klimmen. De strijkers begeleiden het langzaam en gloedvol uitgevoerde ballet van fietsers. En plots, als bij toverslag, een breuk. Snerpend geluid. Nog een breuk. Het andante wordt rijk en vol. En ja, weer Simon. Als een piccolo piert hij uit de maat. Zijn tempo zoekend omhoog, omhoog! Naar de top door de schitterende vallei. Langzaam maar zeker is hij onthecht, alleen. Maar nee, tatatataaaa! Het is weer Fred, aangejaagd door Cornelis en Jaap, die het allegro con spirito heeft gevonden. Het tempo gaat sneller en sneller en raakt verweven met het machtige malen van Simon pom-poem-pom-pa-pom. Simon kijkt om. Schel koper klinkt. Alarm! Zijn pom-poe, wordt bam-bam-bam. Hij versnelt. De componist Merckx deed dit vaker in zijn Kannibalen-stuk. Laten naderen en dan plots tatatataaa!! toeslaan. Berusting. Fred nu moderato. De natuur pakt hem in al haar grootsheid en eeuwigheid in. Monumentaal klinkt het: rotswanden, keien, valleien, en daarin het schel geluid van de marmot (ja, dit past niet zo goed, maar je hoorde het echt!). Het echte maestoso komt eraan. Simon bereikt triomfantelijk de top, wordt toch snel weer mens. Fred klinkt zuiver, een toontje lager. En dan de andere helden, die onder applaus zich voegen op een top waar niet Beethoven maar Wagner klinkt, maken het af. Groots, alle registers, koren, pauken, alles wat de schitterende grootsheid van de natuur weergeeft. Kracht. Overwinning. Triomf. Eroico con ironia.
En dan: hesjes aan en met razende vaart door bochten, tunneltjes en dorpjes naar beneden. het laatste deel: allegro con brio? Tutti? Ongetwijfeld, maar de geluiden, de echte geluiden van het peloton zijn vaak minder harmonieus. En wel zo gewoon.
Arrivato! Een verstild dorpje. Niemand. Geen applaus, wel verhalen over hoe het was. Net een echt concert..
P.s.: Oh ja, Simon ‘doet’ iets in de muziek. Goed om te weten.
