Blogpost van Jaap, vrijdag 3juni 2016, Licht, zo licht
Het is weer zo ver, de tocht gaat beginnen. Seizoen 7 al weer van de Kruistocht in Wielerbroek door Europa. Maanden naar uitgekeken, 2.200 km gefietst sinds begin maart in bijna voortdurend snertweer, nat, koud, harde wind, altijd tegen, een maand verkouden en veel te weinig fietsen, inhalen in de hoeken en gaten van de weken die zo overvol zijn, trainen om maar fit te worden en dan ineens is het zover. Niet meer trainen, maar het echie. Tot de laatste seconde gewerkt. De start van de nieuwe tocht overvalt me eigenlijk zo dat ik enigszins beduusd tegen Fred zeg op de loopband op Schiphol: maar als we nu beginnen, dan is het over een week ook al weer voorbij, moeten we weer een jaar wachten! Het dempt de vreugde van de start, heel even. Op het vliegveld in Biarritz-Oost, plaatselijk ook wel bekend als Toulouse, schijnt de zon. En het doet iets met ons. We komen uit het grijze Holland, een beetje ook uit de grijsheid van het alledaagse. Hier stappen we het zonlicht in. En alles wordt licht. De moeheid waarmee ik Nederland achter me liet is niet opgewassen tegen het licht. Het ritueel op de parkeerplaats is een klassieke karikatuur. Bert staat al klaar met de fietsen uit de bus, de tassen open, kleren eruit, in onze blote middle-aged werkelijkheid omkleden midden op de parkeerplaats, veel bekijks van de passagiers in een tram die langs rijdt, we zwaaien vrolijk terug, grappen over verschillende toepassingen van billenvet, foto met op de achtergrond het vliegveld (gek dat ze hier de naam Toulouse voorop zetten en pas daarna Biarritz-Oost) en daar gaan we. Of toch niet? Fred z’n rem loopt aan, wat krijgen we nou? Materiaal pech nog voor de start. Na gefrustreerd gepruts blijkt het te gaan om een klassieke fout, ook voor ervaren fietsers: voorwiel niet gecentreerd! Cok waarschuwde ons nog op de eerste dag van seizoen 3, onze tocht van Florence naar Napels: ik zie drie niet-gecentreerde voorwielen! Maar het kan het licht en de lichtheid van de dag allemaal niet wegnemen. Het zonlicht maakt ons licht. Alles voelt licht, alles schijnt, alles tintelt. We klimmen licht, alsof de heuvels er niet zijn. We dalen licht, we dansen om de ribbels en gaten in de weg. Ja dansen, dat is hoe het voelt. Alsof we een beetje zweven, zwieren, loskomen. We zijn los, we fietsen. Zelfs een eigenlijk wat akelig stuk over een grote weg, 15 km rechtuit, wordt licht verteerd. Is het nu valsplat omhoog of naar beneden? We fietsen licht, lichtvoetig, snel. We torsen niets mee, we hoeven alleen maar te fietsen. Zorgeloos, we stralen van oor tot oor, 8 jochies die rondjes racen op fietsjes (vandaag eigenlijk maar 7, daarover meer in de blog van Fred). Op Schiphol had ik een titel bedacht voor een blog, iets met ellende, maar het past vandaag gewoon niet. Die bewaar ik voor later deze week, de ellende komt nog wel. Deze dag is licht, soepel, dansen, los, onbekommerd, vrolijk. Zo eindigen we ook in Albi, een stadje bekend uit de Middeleeuwen, dat ons totaal verrast. Een imponerende bakstenen kathedraal, prachtige bruggen over de Tarn en straatjes alsof je in de middeleeuwen bent. Met onze Kruistocht in Wielerbroek echt terug in de tijd. Hier leverden de Albigenzen, een groep katharen strijd tegen de kerk. De kathedraal Saint-Cecile lijkt wel een kerkelijke vesting tegen de katharen. Heel lichtzinnig zal het er toen niet aan toe zijn gegaan in Albi, maar vandaag is Albi licht. Een collectieve ‘awe’ ervaring komt over ons, zelfs ons hotel, Mercure, is 20 x beter en mooier dan de naam doet vermoeden. Vandaag was een kadootje, en we hebben het gretig uitgepakt. Lichtheid was vandaag tastbaar, voelbaar, we proefden haar en ze maakte ons licht. Wanneer maak je dat nou mee?
