Blogpost van Jaap, 10 juni 2017, In het licht van de evolutie
Salzburg, 10 juni. De tocht is weer gedaan. Nu al, het lijkt of we nog maar net vertrokken zijn uit Nice, alsof we nog maar net zijn opgestapt. Ik voel me goed, sterk, uitgerust, klaar voor een volgende etappe. Maar ze zijn al op. We hebben alles al gefietst. “Kunnen we niet gewoon terugfietsen naar Nice?” vroeg ik gister vlak voor we in Salzburg aankwamen. Gewoon lekker nog een keer de Hochtor op. We hebben er nog eens goed naar gekeken maar het is duidelijk dat de Hochtor aanmerkelijk zwaarder is dan de Mont Ventoux. Vanaf Het Bos is de Ventoux even lang als de Hochtor, 15 km. De Hochtor kent een klein plateau/afdaling in het midden, maar verder stijgt de Hochtor continue steiler dan de Ventoux. Meestal 12% met uitzondering van de haarspeldbochten meet Maurits onderweg. Beide stijgen evenveel meters ongeveer, maar de Hochtor reikt wel 600 m hoger dan de Ventoux die op een schamele 1900 m blijft steken. Dat maakt nogal een verschil voor het adem halen, en u weet dat het daarom gaat bij het fietsen. Het is gewoon een kwestie van ‘branding’. De Ventoux is een merk, de Hochtor niet. Net zoals de meerderheid bij blind proeven voor Pepsi kiest, maar in het schap Coca Cola pakt. Maar Fietsen4Fietsen is om, wij zijn voor de Hochtor. Wat een klim gisterochtend, eindeloos steil, steeds hoger, steeds meer wit (hoewel het 30 jaar geleden boven helemaal wit was; nu is in juni de sneeuw al bijna helemaal weg), eindeloos kracht zetten op de pedalen en heel hard ademhalen. En de beloning van een spectaculaire afdaling. Hard ging het soms, 72,6 km zag ik gister op m’n tellertje en hoewel we het over het algemeen kalm aan doen, sprong het jongenshart even op. De Hochtor, als je die nog niet hebt gefietst, tel je eigenlijk nog niet mee als fietser.
Ondertussen lopen wij enigszins onthand door Salzburg. Lopen i.p.v fietsen. Slenteren door de stad, we worden er behoorlijk moe van. Slenteren in een grote suikertaart, alles is netjes hier, alles keurig in de verf, alles in een beheerste ogen-strelende-boogjes-en-kringeltjes-stijl. Mozart wordt volop uitgebaat, hier geboren, daar gewoond, overal Mozart Kugeln te koop. Gelukkig komen we een boekhandel tegen, wat voor boekhandel! Veel Philosophie!! Ik tik een prachtig boek op de kop, Im Lichte der Evolution, van de Duitse generalist (studeerde Physik, Mathematik, Chemie, Philisophie en allgemeine Sprachwissenschaft), later hoogleraar Biophilosophie en Philosophie (heerlijk toch, deze Duitse unverschämte uitstalling op de achterflap van het boek) Gerhard Vollmer. Een boek zoals alleen een Duitser kan schrijven. Hij legt in keurige hoofdstukken van 44 wetenschapsgebieden uit wat de Evolutietheorie heeft aangericht. Hij mist er nog een, toch nog niet genoeg gestudeerd. Ook corporate governance systemen ontwikkelen zich op basis van evolutionaire processen, zich steeds aanpassend aan de omgeving en die ook weer beïnvloedend, waarbij de mogelijke ontwikkelingen worden bepaald door waar het systeem vandaan komt en nu is (path dependency).
En hoe zit dat met Fietsen4Fietsen? Hoe ontwikkelen wij ons na acht (8!) tochten door Europa? We zijn fitter dan ooit, veel fitter dan toen we 8 jaar jonger waren. We fietsen in goed Olympische traditie sneller dan ooit (de gemiddelde snelheid loopt elk jaar op, dit jaar het snelste ooit), hoger dan ooit (jaja, de Hochtor) en verder dan ooit (langste etappe van 180 km). Citius, altius, ceterus (en daardoor vanzelf ook fortius). De vriendschap verdicht zich, gaat allang niet meer alleen over het gezamenlijke lolletje in fietsen. De verhalen aan tafel worden indringender, persoonlijker, nog eerlijker. Maar ook hier geldt dat niet elke mutatie een fitnesssteigende Fortentwicklung is, zoals Vollmer het noemt. Steeds meer mannen hebben Garmins en bemoeien zich met de route. Vroeger hadden alleen Noud en Cornelis zo’n ding en fietsten we gewoon fout af en toe en dan maar weer terug. Niemand die er om maalde, all in the game. Nu is elk kruispunt een potentieel twistpunt, elk fietspad een kruidvat. Een technologische ontwikkeling die onze fitness mogelijk verzwakt. Ik stel een kleine manipulatie voor in het F4F-gen: voortaan mogen maximaal 2 Garmins mee onderweg en de aanwijzingen van de eigenaren daarvan worden blindelings gevolgd, ook al betekent dat omrijden, terugrijden, klimmen terwijl het niet hoeft en ander fietsonbehagen. Ik kijk al uit naar de tocht van volgend jaar! Hoe die zal zijn, het is niet te voorspellen. En ook dat is een kenmerk van een evolutionair proces, waar het heen gaat valt niet te zeggen. Gelukkig maar, we mogen weer een jaar dromen.
Jaap Winter
