Blogpost van Jaap, 2 juni 2017, Vrijwillige overname
Na een veel te korte nacht spoed ik me gapend naar Schiphol. De rest van het peloton is al in Nice, ik vlieg er nu naar toe. 5.15 uur, je zou denken dat het rustig was op Schiphol. Maar nee, de cheap carrier vertrekhal is afgeladen vol. Mensenmassa’s worden als zodanig behandeld, als massa’s. Ik krijg een gevoel van weerzin, de massa’s die anoniem door de bagagechecks, douanechecks, starbuckschecks en boardingchecks schuifelen. We worden afgevoerd in volgepropte veetuigen waar werkelijk alles is gedaan om efficiëntie te behalen ten koste van reisplezier. Het onderdeel ‘easy’ in Easyjet wordt ieder jaar minder toepasselijk. Ieder op weg naar bijzondere bestemmingen voor een persoonlijke beleving of ontspanning, momenten waar we misschien wel het meeste mens zijn. Maar de weg ernaar toe staat daartoe in schril contrast, vraagt van ons onze menselijkheid een tijdje volledig uit te schakelen. Put up with it if you want it cheap. Ik krijg zin in duur vliegen, maar kom daar maar eens om tegenwoordig.
In het veetuig waar m’n knieën in de rug van de buurman voor me prikken en de buurman achter boos wordt als ik de rugleuning de maximale 1.5 cm achteruit zet, lees ik het prachtige Essay Onbehagen van Bas Heijne. We lezen het dit jaar allemaal, naast de klassieker De Ronde van Italië, het verslag dat Dino Buzzati in 1949 schreef van de Giro van dat jaar. Bas had aan het Onbehagen dat hij beschrijft makkelijk het voorbeeld van het gedehumaniseerde massatoerisme kunnen toevoegen. Past naadloos.
Maar eenmaal in Nice begint onze tocht eindelijk. In het hotel waar vorig jaar onze tocht eindigde, begroet ik de makkers die er gisteravond al arriveerden. Ik deel nieuwe shirts uit, prachtige oud-roze shirts vol met details over de legendarische Fausto Coppi, die de Giro wint in 1949. De shirts zijn fantastisch en passen, als we echt hard onze buik en adem inhouden, naadloos. Het ochtendritueel begint direct, fietsen, banden oppompen, repen en bananen, bidons, nonchalant vergeten billenvet aanbrengen. Groepsfoto op het terras, we zijn weer de kleine jongens die in de wei worden losgelaten, stralend. Langs de Franse riviera naar het afgrijselijk lelijke Monaco. Belastingvoordeel ten koste van schoonheid, het lijkt het allemaal niet waard. We rijden over het stratencircuit, ik maak een foto als m’n voorwiel over poleposition rolt. Het is overvol hier, het heeft met fietsen nog niet veel te maken. Ik word gebeld over iets zakelijks, begin te antwoorden maar voel dat het geen pas geeft nu. Ik bel later wel terug zeg ik en vergeet het daarna volkomen. Langzaam maar zeker neemt de fiets, m’n lijf, de weg, de bloemen langs de weg, het fantastische fietspad langs San Remo met een briljante fietstunnel (en, let op: nergens paaltjes op kruispunten waar fietsen tegen aan kunnen knallen), het bescheiden klimmen (we rijden de Poggio op, de snelrechter van Milaan – San Remo, maar vinden het maar een klim van niks), het eten in de schaduw bovenop de Poggio, de commentaren op wat we zien, ruiken, horen, voelen, de drang om even hard te gaan op de kop, de blikken van de omstanders die wij al jaren betekenisvoller wanen dan ze zijn (maar er is gelukkig niemand die ons bestrijdt), het Italiaanse eten op een recht-toe-recht-aan terras in Imperia en als afmaker het briljante Italiaanse ijs waar we vier jaar naar hebben gesnakt (geen ijs voor fietsers in Griekenland, Spanje, Frankrijk; leuke landen hoor, maar met het goede fietsen zijn ze niet bekend), dat alles neemt het totaal over. Het dagelijkse leven is weg, overgenomen door het goede fietsen. Gister sprak ik in de Tweede Kamer over de vraag of in NL beursvennootschappen door de overheid moeten worden beschermd tegen vijandige overnames (antwoord: nee natuurlijk!). Dit is een vrijwillige overname. Het goede fietsen met de makkers heeft me in een dag weer totaal in bezit genomen. Een excessieve premie bieden was niet nodig, bij het eerste aandringen brak het verzet van de dagelijkse sleur van het werkend leven. De synergievoordelen spatten eruit, de vrijwillige overname is onmiddellijk value accretive. Zelfs m’n bloeddruk is zonder hulp naar keurige waarden gezakt. Laat het fietsen, laat het lijden maar komen, ik kan niet wachten.
Jaap Winter
