Blogpost van Jaap, 5 juni 2017, Het vergeten kruis
Crema, het hart van het kruis dat we door Europa fietsen. Hier fietsen we ook al in 2011, tijdens de tocht van Lausanne naar Florence. Ook toen moesten we de beklagenswaardige Po-vlakte verstouwen. Grote wegen met verkeer dat genadeloos langs dendert. Sommige automobilisten zijn zelfs woedend dat wij het wagen op hun weg te rijden waardoor ze moeten uitwijken. Niet aflatend verkeer. Gister nog motorrijders die langs gierden. Vandaag is het maandag, de vrachtwagens en bussen zijn weer op pad. Ruim 50 km tot aan Brescia is het zwoegen. Het voortdurend gedender doet je verlangen naar diepe stilte. Mogen we eindelijk klimmen op verlaten bergpaadjes? Graag de pijn van het klimmen in plaats van het gedreun en gegier van het verkeer. Daar komt nog bij dat de omgeving hier afgrijselijk lelijk is. Een lang industrieterrein met rommel, troep, gebouwd braaksel, neergekwakt door mensen die op z’n best functionaliteit nastreefden maar ook dat vraag je je af. Het mooie van fietsen is dat je een bent met de omgeving. Alles komt binnen, alle zintuigen worden geprikkeld, je kunt alles waarnemen, je maakt deel uit van iets groters. Nou dat hebben we vandaag geweten, dat groters is hier verschrikkelijk. Ik kan nauwelijks weerstand bieden tegen deze ellende. Het bedrukt me. En anders dan op al die plaatsen waar de natuur, de cultuur die we zien ons hart, onze ziel open wrikken en iets laten voelen van hoe bijzonder het leven is, ons kleine jongens maakt die het schouwspel gretig opnemen, vaak stil en onder de indruk, wil ik me hier alleen maar afsluiten. Een cocon om mezelf en de makkers bouwen waardoor de wereld niet zo binnenkomt. Even niet, niet nu, niet dit. Over onbehagen op de fiets gesproken. We zijn taai en hebben wel meer meegemaakt de laatste jaren, maar dit is harship. En midden in die ellendige Po-vlakte ligt het hart van het kruis dat we door Europa fietsen. In aanzet een monumentale plek, goed voor een F4F monument waar generaties fietsers later nog op bedevaart gaan. Hier werd Europa voor het eerst op de fiets doorkruist! Een plek die oost en west,
noord en zuid, maar ook toen en nu met elkaar verbindt. Betekent het iets dat juist deze plek zich bevindt in het aller lelijkste stuk Europa? Zo lelijk dat je er zo snel mogelijk, zonder nadenken van weg wilt vluchten? Jongens altijd op zoek naar betekenis, verbinding en hier al blij zijn dat ze de weg kunnen vinden. Die zo snel weg willen dat ze zelfs vergeten te zoeken naar de precieze plek waar hun wielen 6 jaar geleden rolden, er niet bij stil staan dat ze het kruis van hun tocht glad vergeten. Het monument is niet meer dan denkbeeldig, a figment of our minds. In de werkelijkheid bestaat het alleen als de combinatie van twee GPS coördinaten die Cornelis nog wel eens zal berekenen. Na Brescia klaart het op, het gemoed tenminste, want later begint het wel te regenen. Maar we gaan de bergen in, we mogen klimmen. Een gelijkmatige klim, niets te steil. Een prachtige klim om weer eens bij elkaar te blijven, zo stelde ik voor. Cornelis rijdt voorop in een strak tempo, iedereen volgt. Wat kilometers verderop schiet ik ineens naar voren. Waarom? Geen idee. Er kwam geen bewuste gedachte aan te pas. Het hele lijf wil de lamlendigheid van de Po-vlakte afschudden, de sokken erin, de inspanning voelen, me overleveren aan het fietsen zoals het bedoeld is. Alleen zo blijf ik zelf bij elkaar.
Jaap Winter
