Blogpost van Jaap, 3 juni 2017, Diano Marina
Het hoogtepunt van vandaag komt al na tien km, althans voor mij.
Diano Marina, een van de vele badplaatsjes aan de Riviera dei Fiori, de Bloemenriviera. Niet zo heel bijzonder tussen al die andere plaatsen. Maar in mijn herinnering heeft deze plek een iconische
status gekregen. Het was 1970, ja dat klinkt inderdaad heel lang geleden. Ik was 7. We gingen voor het eerst echt in het buitenland op vakantie. We waren wel in Duitsland geweest, 50 km over de grens maar veel verder niet. En we gingen helemaal naar Italië. Ik kende niemand die ooit in Italië was geweest. Het lag zelfs nog achter de Alpen, in mijn voorstelling een mythische barrière. Dat je er overheen kunt fietsen, ik zou het niet hebben geloofd. Een wereldreis, zeker met de caravan. We zouden drie volle dagen moeten rijden om er te komen. Mijn vader, wel fanatiek maar niet ontzettend handig met die caravan achter de auto, was zenuwachtig. Hij rookte achter het stuur, dat ging nog zo in die tijd. Met de caravan over de Gotthardpas, als de koppelingsplaten het maar houden. Drie dagen met m’n beide broers achterin de auto, wat een verveling. Een autoradio was er niet. Mijn vader had voor de gelegenheid een radio-cassettespeler gekocht, met twee bandjes: James Last Beach Party en James Last goes Classic.
Non-stop van Stadskanaal naar Diano Marina. En terug. Ik heb de laatste plaat net opgezet dankzij Spotify, het geneuriede slavenkoor van Nabucco, Onno valt naast me direct in. Ik waan me weer achterin die hete Peugeot van toen, ik klooi wat met mijn jongere broertje, mijn oudere broer zit te lezen. Als het te heftig wordt zwaait een arm van m’n vader naar achter en deelt willekeurig een klap uit. Daarom moest m’n broertje altijd in het midden zitten achterin, het schootsveld. En steeds maar James Last. Alles komt boven als ik dit weer hoor. Mijn moeder overleed bijna twee jaar geleden en in haar huis vonden we overal foto’s, waaronder een paar foto’s van haar met haar drie jongens zoals ze dat noemde, in Diano Marina. Je hebt de benen van je moeder, zegt Onno als hij de foto ziet. Ze was 45 toen, een sterke vrouw. En nu fiets ik hier, negen jaar ouder dan zij toen was. Ik herken zelfs het hotel, Hotel Bellevue, waar we mochten zwemmen omdat vrienden van m’n ouders daar verbleven. Zwemmen naar het vlot een meter of 50 in de zee, glimmend van trots toen ik het haalde, op het vlot springen en zwaaien zodat m’n vader het zou zien. En ’s avonds een ijsje, Italiaans ijs. Dat had je niet in Stadskanaal. Ik was op slag verkocht, tot de dag van vandaag. Volkomen geïntegreerd in het goede fietsen. Dat goede fietsen leidt ons 80 km lang door het ene Diano Marina na het andere. Het is druk, de wegen vol met auto’s die zich door nauwe straatjes wurmen, met wielrenners die links en rechts langs ze schieten. Ik ben tot tranen geroerd, door het fijnstof in m’n ogen. Het strandleven ontvouwt zich rechts van ons, er wordt vol genoten van een mooie dag. Aan de zee die eindeloos energie geeft. Niets spectaculairs, vertier voor iedereen, niet anders dan 47 jaar geleden. In al haar eenvoud is La Vita wel heel erg Bella hier. Ik zou eigenlijk willen stoppen en gewoon een uurtje op het strand gaan zitten. Maar we moeten verder, nog veel kilometers voor de boeg. En echt fietsen kunnen we er niet. We zijn blij dat we uiteindelijk het land in mogen. Omhoog, klimmen. Twee keer stevig een bult op. Fred zet er de sokken in, ik kan lang volgen maar aan het slot gaat het me te hard. Het is goed. Ik was vandaag in Diano Marina en was weer even 7. Ik zwaai nog een keer, in het niets en naar niemand, en hoop dat m’n vader me heeft gezien.
Jaap Winter
