17 juni, Zon en bus, voor den duvel!, door jaap
We vallen van ons bed van het uitzicht, nog niet eerder gezien deze weken. De hemel is blauw, ze hebben de zon van stal gehaald. Zomaar pardoes, zonder aankondiging. We spellen ieder uur op de site van YR, het conservatieve Noorse weerstation. We delibereren over hoe slecht het weer vandaag nu weer zal zijn, alleen regen, of ook tegenwind en kou. De Noorse varianten van slecht weer zijn talloos, weten we nu. Alle keren dat we een mini-zonnetje in het bericht zien verschijnen bleek die zon elders te zijn, achter de bergen waar wij fietsen. Zo’n aankondiging zagen we gisteravond ook voor vanmorgen en deze negeerden we dan ook stoicijns, wordt niets. En zo wordt je verrast in zonovergoten Fauske.De stad die onvermijdelijk gedachten oproept aan Faust die zich aan de duivel verkoopt om zich aan het miserabele bestaan te kunnen onttrekken. We hebben er even aan gedacht om van al dit slecht weer verlost te worden, maar de duivel doet maar geen aanbod. Spontane zon in Fauske verbaast daarom nog meer. We zijn nog steeds met een grote omtrekkende beweging bezig om het onheil van ziekte en storm ongedaan te maken. Vandaag is eigenlijk een rustdag die in de bus moet worden genoten om weer op schema te komen. Maar hier moet op gefietst worden, deze zon en hemel kunnen we niet negeren. Een snelle blik op bus-apps en sites leert dat we een heel stuk verderop ook op de bus kunnen stappen. Voor we het weten zitten we op de fiets en jubelen we de klimmetjes op. Dit licht! Zo ziet het er dus uit met de zon vol in touw. Briljante doorkijkjes over fjorden en bergen. Vrolijk komen we aan in Rognan, waar de bus over twee uur moet gaan. We fietsen naar het treinstationnetje, vanwaar alleen maar bussen de andere kant op gaan, niets naar het zuiden. We fietsen naar het hotel alwaar zich met de vriendelijke recpetionist de volgende Monty Python-achtige sketch afspeelt:
”Hi there, would you know where in town the bus to Trofors and Trondheim leaves?”
”There is nø bøs from here to the søuth. Nø bøs.”
”I am sorry, we just checked the site of the Nordland bus company, there should be a bus leaving at 14.07 hrs from here to Trofors/Trondheim.”
“Nø, sørry, there never is a bøs frøm Rognan to the søuth.”
”What, this can’t be true, really no bus to the south, ever?”
”Nø sir.”
”Fuck.”
Silence….
”But there is the træn that gøes søuth.”
”What? There is a train? What time does it go?”
”It døes nøt gø this wækend.”
”What??? There is a train but it does not go?”
”Yes, bøt there is a bøs thåt cømes instæed of the træn.”
”My man, why did you not tell us directly? What time does it go?”
“Åt 13.35 åt the trænståsjon.”
Uitgeput van deze onderhandeling schenken we ons op de kade een kop koffie in. En maken onze gang naar het treinstation, waar prompt een hele turnvereniging uit Monsjøe met eindeloze tassen komt opdagen. Moet allemaal mee met de bus. We zien het somber in met onze fietsen in de bus. Dan komt er een busje van het hotel.
“The bøss døes nøt læve frøm here, it læves frøm the mænrøåd.”
Shit, dat is een paar kilometer verderop, als een dolle rijden we een tijdrit waar Tom Dumoulin U tegen zou zeggen naar de grote weg. Als hijgende paarden komen we aan. Het is kwart voor twee inmiddels en nog steeds geen bus, of zou die al voorbij zijn omdat we er niet stonden?
”Dønt wørry, there will be twø bøsses, yøu will be fine.”
”Two busses?”
”Yes, instæd øf the træn!”
En daar komen inderdaad twee bussen, het is 14.07 en de bus rijdt voor, precies op tijd. De zon schijnt nog volop. Wij hebben onze ziel niet eens aan de duvel hoeven te verkopen voor zoveel geluk.
