Reizen is vrienden maken. De windvlagen en betraande ramen vanmorgen vroeg beloofden dat niet. Die voorspelden onheil. Vandaag een grote etappe: 110 km in forse tegenwind en regen. Manmoedig toch de fietsjes gepakt en op weg gegaan. ‘Ik zie stukjes blauw’. ‘Het klaart alweer op’. ‘Het trekt over’. Ik hoor mijn moeder praten. Het kwam tijdens de eerste klim al met bakken uit de lucht. Niks opklaring. Pech dus. Tot we al na een kilometer of vijf op een blokkade stuitten. Road block. Een auto stopt achter ons. Ik zie een vriendelijke man. Wij vragen of we er toch door kunnen. ‘Nee, de weg is verdwenen. Een landslide’. Omrijden maakte onze tocht 150 km. Onmogelijk. En toen ging het snel. Kwam het door onze wanhopige gezichten?. Iemand stopt, die je niet kent, die zelf op weg is. En die inconnue zegt dan: ‘I can help you’. Er wordt op onnavolgbare wijze een fietsdrager geregeld, de tassen worden achterin gegooid en de breed lachende Noor komt ook nog uit de supermarkt met een ansicht, waarop drie slecht gefotografeerde Noorse bergtoppen. Achterop staat: “Have a nice trip and a good summer! From all of us in Bindal”. Het verhaal dat wij van de Noordkaap naar Malta fietsen gaat al als een lopend vuurtje door de vier huizen van Bindal. We vertrekken. Onze Noor blijkt onderwijzer, goedlachs en een enthousiaste prater. Hij dirigeert zijn Opel op snelheid naar de boot in Hofles, ondertussen boottijden, familie en vrienden checkend op relevante info voor deze vreemde kostgangers. Te Hofles aangekomen weten we van alles over de streek, het eland jagen en het agrarische bestaan, want hij is natuurlijk ook nog boer. Te Hofles nemen we ontroerd afscheid van onze vriend. Op de boot zijn we nog warm van zoveel belangenloze hulp. Daarna koelen we geheel af in de koude, zware tocht van Lund naar Namsos. In Namsos aangekomen zijn we kletsnat en hunkeren we naar warme koffie. Dat doet goed. De apotheose moet echter nog komen. We hebben airBNB geboekt via Anja (en Anders). Een leuk hutje. Niet meer, niet minder. Dachten we. Het blijkt een prachtig houten huisje te zijn, met fantastisch uitzicht op het fjord en de stad. Anja heeft alvast de jacuzzi aangezet op 39 graden, Anders brengt twee koude biertjes en – oh ja – of we ook mee-eten, want ze heeft genoeg. Na het eten stelt Anders voor even de rivier Namses en het zalmvissen daar te bekijken. Blijkt een beroemde zalmrivier. En uiteraard wordt ook hier eland beloofd. Met de auto rijden ze ons rond. We zien een nest jonge zee-arenden, terwijl muggen ons opvreten. We zien een prachtig ‘vis/jachthuis’ van een puissant rijke familie uit Oslo: Hellenget gard. Van een landelijke weelde, met stijlkamers en een apart jachtgebouw, waar het wild wordt opgehangen en de verhalen afgestoken. Op weg terug zal en moet er een eland gespot worden. En Anders en wij krijgen onze zin. Vlak langs de weg staat het ‘paard’. Hij doet aan Tommy Cooper denken: onhandig, komisch en geen schoonheid. Wel indrukwekkend. De eland is gezien! Anders is tevree, en ook trots op Namsos. Het uitzichtpunt – met foto’s van de verwoestingen door de Duitsers – moeten we ook even zien. Weer bij het huis mogen we in een ruime zitkelder genieten van Iran-Spanje, met een biertje en toebehoren. Als we terug in ons huisje zijn zeggen we het allebei. “Wat een gastvrijheid, wat een enorme lieve mensen’. Op de dag dat wij een beetje stuk zaten sleepten drie Noren ons er doorheen. Je wordt er verlegen van.