23 juni, A Certain Blindness in Human Beings, door Jaap
Gisteren was zo’n dag waarvan je wist dat die komen zou. De hele week is zwaar weer voorspeld. Eigenlijk viel het nog wel mee, eigenlijk hadden we maar een echt slechte dag de afgelopen dagen. Maar vandaag is onvermijdelijk, hoe we de weersvoorspellingen ook interpreteren. Koud, harde wind de hele dag tegen, volop regen. En het blijkt ook de hele dag klimmen te zijn. Op een niet zo opvallend stuk Noorwegen op weg naar Trondheim blijken we toch weer 1400 hoogtemeters te moeten verstouwen. Zwaar en na verloop van de dag met meer pijn in de spieren omhoog. Juist bij het dalen krijgen we de harde koude tegenwind en moeten we trappen om 25/u te halen. Geen moment ontspanning, 110 km lang. Regen vinden we ook prettiger dan harde wind. Van regen merk je na verloop van tijd niet zoveel meer, de wind dwingt je voortdurend tot inspanning. We rijden tussen Mosvik en Leksvik over een hoogvlakte, alsmaar op en neer, het is er vast prachtig, maar we zien er steeds minder van. We praten ook nauwelijks, merken niet zoveel meer op, we zijn in onszelf gekeerd, alleen maar bezig met de volgende klim. Alleen met je lijf, niet meer denken maar voelen. Mn longen zijn nog niet goed, merk ik als ik een paar keer omhoog probeer hard te ademen. Het snijdt door mn longen. Kalm aan maar weer, even loslaten, en daar is om de bocht de volgende klim. Na de vorige zwaarste dag tot dusver is dit er weer een, voor in het boekje. We gaan net niet helemaal kapot, eten net genoeg onderweg. 3400 calorieen weggefietst vandaag, zegt mn garmin op basis van een onnavolgbare formule. We komen totaal leeg en verzopen aan, maar voelen ons niet slecht. “En dat doe je dan voor je plezier” appt een vriendin me s avonds. Wat is eigenlijk het plezier hiervan? Ik kan van alles verzinnen maar een antwoord vind ik in een boekje dat ik vanmorgen in de boekhandel in Trondheim op de kop tik. On a Certain Blindness in Human Beings, van William James, een Amerikaanse psycholoog en filosoof uit de 19e eeuw. In een prachtig essay schrijft hij: “But we of the highly educated classes (so called) have most of us got far, far away from Nature… We are stuffed with abstract conceptions, and glib with verbalities and verbosities; and in the culture of these higher functions the peculiar sources of joy connected with our simpler functions often dry up, and we grow stone-blind and insensible to life’s more elementary and general goods and joys… The intensity that life can assume when brought down to the non-thinking level, the level of pure sensorial perception… The occasion and the experience, then, are nothing. It all depends on the capacity of the soul to be grasped, to have its life-current absorbed by what is given.” Er staat nog veel meer moois in het essay maar dit herken ik. Het fietsen dempt het denken, en als het zwaar is schakelt het het denken volledig uit. Ik voel alleen maar, neem waar maar denk niets meer. De stilte van het niet-denken heeft een intensiteit die onnavolgbaar is. Alles wordt simpel. James haalt nog Tolstoy aan die in Oorlog en Vrede beschrijft wat de rijke prins Peter meemaakt als hij gevangen wordt genomen: “Here only, and for the first time, he appreciated the happiness of eating when he was hungry, of drinking when he was thirsty, of sleeping when he was sleepy, and of talking when he felt the desire to exchange some words.” Spaghetti bolognese precies toen we het nodig hadden in Leksvik gistermiddag, een kopje koffie van de IJslandse communist, ergens even droog kunnen zitten en uit de wind. Onze tocht valt allemaal in het niet bij echte ontberingen, maar het helpt een beetje om mn levensstroom te laten absorberen door wat zich aandient. Aan niets van dat alles dacht ik gistermiddag terwijl ik zwoegde. Dat dus.
