Zojuist heb ik Fred uitgezwaaid, hij is alleen opgestapt richting Eisenach. Ik lig op mn bed met mn been omhoog, in een charmant drukverband gewikkeld, daarover dadelijk meer. Na twee dagen makkelijk te hebben gefietst na mijn duin-duikelpartijtje was het daarna twee dagen zwoegen met pijn. Ik wilde de hele tijd niet naar een arts of peut omdat ze toch niets kunnen doen aan zo’n hamstring blessure. Het enige dat helpt is rust en dat wilde ik niet horen. Maar deze pijn was zelfs voor mij een signaal dat het zo niet ging. En zo maakte ik gister een sterk staaltje Duitse Medizin-Effizienz mee. Op zoek naar een fysiotherapeut kwam ik de site van Körper Campus tegen. Geweldige branding. Campus legt de link naar de universiteit, wetenschap en geeft de subtiele boodschap: hier zit topkwaliteit. Misschien verbonden aan de mooie universiteit hier in Göttingen, ook al staat dat nergens op de site. Ik bel om 8 uur, “Selbstverständlich, kommen Sie heutemorgen vorbei, ich habe einen Termin für Sie um 10 Uhr 40. Eine Halbe Stunde, 1 Minute = 1 Euro, so das wird 30 Euro. Und Hamid is gut mit Hamstrings, er wird Sie richtig helfen können.” Ik word haast vrolijk van de telefonische ontvangst. Opgewekt komen we bij Körper Campus aan en Jörg Scheibe, geschäftsleitende Gesellschafter und Sportwissenschaftler (heerlijk toch dat Duits) zit zelf achter de balie. Hij wil alles weten over onze fietstocht, gaat zelf met een vriend naar Portugal fietsen. Hij snapt dat ik het liefst wil doorfietsen als het maar een beetje kan. Hamid is daarna binnen een minuut met me klaar. Ik lig op mn buik, hij kijkt naar de blauwe plekken op mn bil en vlak boven mn knie en drukt twee keer op de goede plek. Ik vlieg naar het plafond van de pijn. “Muskelfaseriss” zegt hij, “ich glaube nicht ganz durch. Das dauert zwei bis vier Wochen.” Bugger, dat wilde ik nou net niet horen.  Jörg wordt erbij gehaald, en yep, zelfde conclusie. “Weisst du, ich nehm dich mit nach dem Orthopäde hier nebenan. Er ist auch ein Sportler und versteht was du willst. Er soll mahl schauen mit seinem Ultra-sound. Wenn ich mit gehe, dan brauchst du nicht so lange zu warten.”  We  lopen direct bij de kliniek er naast binnen waar allerlei specialisten werken. Ik hoef maar een half uur te wachten en mag al binnen bij Dr. Med. Läsig. Hij kijkt naar mn been. Het ultrasound apparaat heeft een grote bloeduitstorting in de spier snel gevonden, “aber die Muskelfasen sehen weithin gut aus” zegt hij. “Wissen Sie, wenn Ihren Leben davon abhängt würden Sie morgen weiter fahren und den Schmerz vertragen.” Daar stelt hij me wel een Hele Grote Vraag: hangt mn leven van deze tocht af? Op een bepaalde manier wel weet ik, maar niet zoals hij bedoelt. “Anders würde ich sagen, fünf Tagen Ruhe, eine Kompressionsstrümpfe gegen die Schwellung und fünf Tagen starke Schmerzmittel und dan versuchen Sie es wieder.” Yes, kijk aan zo’n boodschap heb je wat. Dat valt te overzien, een paar dagen rust. Daarna nog even fietsen en de geplande rustweek in NL, dan moet ik toch weer echt kunnen fietsen daarna. Er komt nog zoveel moois gelukkig. Met recepten in de hand word ik naar beneden gestuurd, ik hoef niet eens te betalen, de rekening komt wel naar Amsterdam. Wat een efficiency. Maar t mooiste komt nog. Beneden is een soort orthopedie en hulpstukkenwinkel waar ze de Kompressionsstrümpfe (dat Duits!) kunnen aanmeten. Twee dames nemen me mee naar een intrigerend apparaat. Een soort draaimolen in de speeltuin, u weet wel, die je zelf kon aandraaien door te draaien aan een stalen paal in het midden. Of iemand kon naast de molen rennen en de molen aan het hekje op snelheid trekken. En altijd vloog er wel iemand uit, levensgevaarlijk ding. Dit draaimolentje is vrij nieuw, de dames moeten de instructie erbij halen om te kijken hoe het moet. Ik moet heel precies en stil staan en dan gaat het ding draaien. “Halten Sie gut fest!” Ik krijg beelden voor me dat het ding op hol slaat en me met middelpuntvliedende kracht over de dames heen slingert. Maar t gaat goed, ook lichtelijk tot verbazing van de dames. Samen kijken we naar het resultaat: een geweldig 3D beeld van mn billen en benen die op het scherm virtueel ronddraaien. Met alle maten ernaast. De dames zijn ook zeer te spreken. Ik mag een kleur uitzoeken en kies donkerblauw. “Den haben wir nicht”. Groen dan. “Auch nicht, das dauert drei Tagen.” De Monty Python kaaswinkel en de receptionist in Rognan (There is no bus. But there is a train. But the train does not go today. But a bus will come instead) schieten door mn hoofd. “Wir haben nur Kaffee-Kreme Farbe.” Ik doe het er graag mee en maak nog gauw een fotootje van mn 3D-billen op het scherm. Mijn dag kan niet meer stuk.