23 juli, BAT-relatie, door Jaap
Samenleven doen we tegenwoordig in alle soorten en maten. De LAT-relatie is een van de meest paradoxale, living apart together. In het digitale, binaire tijdperk is dit een lastige: is het nu samen of apart? Misschien moeten we het als een quantum-relatie zien: golf en deeltje, apart and together, maar nooit allebei tegelijk. Zou Heisenberg’s onzekerheidsrelatie, u weet nog wel, Heisenberg die in Göttingen werkte en die de nazi’s bijna aan een atoombom hielp, ook voor LAT-relaties gelden? Ik dwaal een beetje af. Fred en ik hielden er de afgelopen dagen een BAT-relatie op na: Biking Apart Together. Het Biking kwam vooral van Fred, hij moest het alleen doen de afgelopen dagen, met af en toe behoorlijk slecht weer en veel klimmen. Ik was Apart, eerst in Göttingen, later even in Amsterdam waar ik, geluk bij een ongeluk, aanwezig kon toen mijn dochter haar vwo-diploma kreeg. Maar een deel van me was de hele tijd bij Fred, Together toch, wilde weten hoe het was, wat hij zag, hoe het weer was, de heuvels, of het ging, of hij iets moois zag, een volgend suikertaarten stadje, of eindelijk de wielewaal. Het was onwerkelijk om abrupt met een blessure dagenlang niet te fietsen. Ik miste het ritme, de hele dag buiten zijn, voortdurend indrukken opdoen, gekke dingen zien onderweg, de lol met Fred, het plannen van routes en overnachtingen, ook de stiltes die we deelden op de fiets. Voor Fred was het ook geen feest alleen op de fiets. Het was zwaar fietsen deze dagen en dan scheelt het de wereld als je dat samen doet, op kop afwisselt, af en toe een grap maakt of simpelweg samen constateert dat het zwaar was. Door het gewoon te zeggen wordt het ineens de helft lichter. Dat alles was er nu niet voor hem.
Vandaag waren we gelukkig weer samen op de fiets, na een soort pressure cooker herstel-reces met pijnstillers, Kompressionsstrümpfe, 3x daags een ice-pack en zoveel mogelijk rust met het been omhoog. We hopen maar dat het goed gaat. Het profiel van de tocht laat zien dat we al snel moeten gaan klimmen. Dan weten we direct of het been het houdt. Ik kan zo weer terug, de trein in. De lucht is zwanger van het vocht, het ziet er nog somber uit, later moet het zonnig worden. Daar komt de eerste klim, 3%, 5%, een stukje 8%. Ik trap voor 80% met mn linker been om kracht te zetten, met rechts probeer ik zoveel mogelijk kracht te vermijden maar als het steiler wordt moet het toch ook aan het werk. Het gaat, ik voel geen pijn, ben voorzichtig, alsof ik op eieren rij, terugschakelen naar een zo licht mogelijk verzet. En ineens ben ik boven. De eerste zonnestraal valt op mn kop en zo voel ik me ook, het gaat gewoon. Niks BAT, gewoon samen fietsen en genieten. We rollen wat naar beneden, weer een beetje omhoog en weten dat er nog een tweede klim moet komen. In een bos gloreren we over een briljant fietspad naar beneden, tot het niet meer naar beneden gaat. Dit is de tweede klim en die is niet zachtzinnig. 8% hoor ik Fred al voor me roepen. 10%!! roept hij, oeff en voor ons ziet het er nog steiler uit. “Ik denk dat je zo moet afstappen, 12%” puft hij. Ik ploeter door op het verzetje waarmee Froome de Tour wint, alleen ik rij nog maar 5 km/u, hij 5 keer zo hard. Ik val niet eens om van het gebrek aan snelheid. Fred gromt voor me, hij schreeuwt ineens “17%!!”. Ik voel mn fiets achterover vallen, het voorwiel komt van de grond, ik kan nog net op tijd naar voren leunen. Mn linkerbeen perst de laatste snokken eruit, rechts moet wel mee, vol. Maar dan ben ik boven. Niets gescheurd, zo lijkt het, geen pijn, niks. Fred kijkt met verbazing om. “Eitje” zeg ik, opgelucht. We zijn weer in business.
