We waren gewaarschuwd. Meerdere malen zelfs. Een tocht met bepakking en speciale fietsen is echt heel anders, jongens! Die speciale fietsen moesten er komen. Alleen zijn ze zwaar. Dan krijg je het rouwproces. Woede – dat kan toch niet?-  ontkenning – nee, ik rij veel harder –  en langzame acceptatie. Toen we onze puike, comfortabele bikes bij Snel in Utrecht hadden opgehaald werd het mentale proces serieus. Anders fietsen. We zijn ‘gewone fietsers’. Onze fietsmaatjes van fietsen4fietsen keken vertwijfeld naar plaatjes met twee getrainde wielerlichamen op fietsjes met bagagedrager. En tassendragers! En ook geen racestuur,  een giant leap voor de ware cyclist. We overtreden The Rules uit het zogenoemde boekje – verplichte wielerliteratuur! – van de zogenaamde Velominati: ‘it is, without question, unequivocally, about the bike. Anyone who says otherwise is obviously a twatwaffle’. Wij zijn geen twatwaffles, zoveel is duidelijk.
En dus niet meer knallen over Hollandse of Europese wegen, met liefst een gemiddelde boven de 30. Het was wel veel, voor onze tere wielerziel. Gewoon gemiddeld worden. ‘It never gets easier, you just go faster’ wordt ‘just go easier? Na een paar weken op onze prachtfietsjes zijn we in therapie gegaan. Het ging niet langer. De hoon en minderwaardige blikken – als er al gekeken werd – als renners ons voorbijreden. Om over de elektrische fietsen maar te zwijgen. We konden ook niet wennen aan gemiddelden rond de 25 km. Bikefullness bleek de oplossing. In gesprek met je fiets, de therapeut en heel bewust accepteren dat Het Gelukkige Fietsen over Heel Andere Dingen gaat dan snelheid. En als eerste bovenop de berg zijn. Het gaat om de haast en de berg in je hoofd, je geest. En dat terrwijl we ons als amateur-filosfoen al eerder verdiept hadden in The Happiness Hypothesis – over de olifant en zijn rijder –  en ander materiaal over Geluk, balans en Het Goede Leven.

De oneindige wijsheid van het Noorse landschap maakt alles anders. In de storm en regen van Honningsvag naar de Noordkaap rijden we 15,8 gemiddeld (en max 65,8). We kijken elkaar aan: totale acceptatie. De hartslag gaat buiten de comfortzone met 173 bpm (waar mijn max ‘beats per minute’ 191 is), en blijft gemiddeld nog keurig voor zo’n rit 138. De schitterend woeste entourage doet je hart vanzelf harder kloppen. De dag erna is het 121 (gem) met155 als maximale bpm. Ondanks kou, regen en ander ongenoegen. Het Zen-fietsen leidt tot wijsheid en omarming van het resultaat. En zo gaat het maar door. Van wielrenners ontpoppen we onszelf boven de poolcirkel in icemen: de snelheid laat ons koud. Het gaat om de beleving. Langzaam zien we dat het lichaam gaat meedoen. De gemiddelde hartslagen dalen, van 121 naar 117, naar nog lager. We pieken niet meer in de drie hoogste van de vijf hartslagzones. Zelfs de monstertocht van Steinkjer naar Trondheim is maar een beperkte dissonant: 123 om 148. En de spieren beginnen te juichen, worden soepel als zeewier. Alles vormt zich naar de fiets.

De dagen erna zalft Noorwegen ons verder met heerlijke dagen. De gemiddelde hartslagen dalen naar op een dagje van 109 km naar 106 (gem) om 148 (max), terwijl de snelheid stijgt naar 21,6. Als je niet te veel wil gebeurt het vanzelf. De acceptatie dat je middle of the road bent maakt je ongewoon gewoon. Niks bijzonders. Aardige fietsers, die fietsen om het leven, niet om te fietsen. Neem vandaag. Even 90 km trappen met een fiets van ca. 13 kp, met 23 kg bagage en dan ontspannen door het glooiende overgangsgebied van Noorwegen naar Zweden zwieren met ruim 20 km gemiddeld, gem 112 bps en slechts 1395 calorieen verstookt. Maar laten we eerlijk zijn: al die data die uit onze Garmins stromen interesseren ons niets meer. De tocht is prachtig, het leven op de fiets is goed. We lachen om die cijfertjes. Dank mooi Noorwegen, Zweden here we come. We kijken elkaar aan en zien dat het goed is. ‘Free your mind and your legs will follow’, zeggen de Velominati. En zo gebeure!